Euthanasieverklaring (op verzoek)
Ik ben bezig met mijn euthanasieverklaring te veranderen. Ik heb dat ook al een paar keer besproken met mensen binnen het netwerk van kanker.nl. Ik heb van een van de moderatoren de vraag gekregen heb je over deze zoektocht al geblogd? Tot op heden dus nog niet omdat het voor mij nog een zoektocht was.
Inmiddels heb ik mijn eerste formele gesprek erover met mijn huisarts gehad en vind ik dat ik het ook hier kan melden.
Toen ik ongeneeslijk ziek werd was ik bang om als een plant te sterven zonder dat ik daar invloed op had. Dit was dan ook de basis waarop mijn euthanasieverklaring was gebaseerd. Inmiddels verwacht ik dat ik zover niet kom. Omdat er al eerder een langzaam te bereiken punt komt waarop mijn emotionele weerbaarheid breekt. Maar ja hoe en wat kun je daarover vastleggen. Dat is best wel complex en moeilijk, zeker om het eveneens bespreekbaar te maken.
Mijn nieuwe conclusie is dat ik nog lichtpuntjes moet zien in de toekomst en dat ik ook niet meer bedenken welke positieve elementen er nog voorbij kunnen komen in mijn leven.
Concreet zeg ik dus eigenlijk dat ik vermoedelijk mijn leven wil beëindigen als ik in een nu leef dat geen toegevoegde waarde meer heeft door pijn of gemis van levensvreugde en ik en mijn naasten ook niet meer verwachten dat er nog iets komt waardoor deze levensvreugde kan terugkeren. (pijn valt vermoedelijk te controleren)
Maar voorlopig staat er vermoedelijk, omdat op willekeurig moment deze mening kan verschuiven door allerlei ontwikkelingen. Ik verwacht niet te sterven aan kanker maar aan een van de vele bijwerkingen of dus aan euthanasie in verband met gebrek aan kwaliteit van leven, nu en in de toekomst.
Overigens is er op dit moment nog geen concrete reden om uit te gaan dat ik wil sterven, maar als ik dit nu niet regel, moet ik straks tijdens of na een emotionele breekpunt starten met deze discussie.
Dag 1.147
9 reacties
Lieve Paul,
Enkele malen je blog gelezen. Kom er niet helemaal uit, zeker niet uit de gekopieerde zin hier onder, mn het tweede gedeelte.
Mijn nieuwe conclusie is dat ik nog lichtpuntjes moet zien in de toekomst en dat ik ook niet meer bedenken welke positieve elementen er nog voorbij kunnen komen in mijn leven.
Marieke
Ik bedoel gewoon de toekomst moet nog toevoegen waarde hebben. dat kan zijn gewoon iets wat er aan komt zoals een jubileum of iets waarop ik me kan verheugen omdat we iets willen plannen. Dus als ik uiteindelijk niets meer zie waarnaar ik kan uitkijken en alleen de ellende van het moment nu bestaat en in de toekomst dan zal ik de beslissing langzaam maar zeker gaan nemen.
Veel duidelijker kan ik het op dit moment niet voor je maken Marieke.
Mooi verhaal Paul. Het helpt ook. Ik had het zelfde als Marieke, volgens mij mist na "bedenken": kan.
Paul, wat is een lichtpuntje, een jubileum is voor mij een vuurwerk show het vieren van een verjaardag vergelijk ik met een avondje kermis. Ik heb zojuist een telefoon gesprek gehad met een vriend, die in een emotionele bui vertelde wat er in zijn leven gebeurd. Niets ernstig of zo geen overlijden maar het zat hem behoorlijk dwars na 3 kwartier zijn sores te hebben aangehoord en geprobeerd hem een enig zins te steunen was bij hem de druk een beetje van de ketel. Dat zijn voor mij de lichtpuntjes die maken dat ik door ga. Ik snap wat je bedoelt wijs besluit om dat te regelen.
Ron,
ik denk dat de definitie van lichtpuntjes verschuift naarmate we langer leven met de wetenschap dat de dood op de deurmat ligt. Ik kan je hier nog geen definitie van geven. Maar ook kleine zaken kunnen belangrijke lichtpuntjes zijn.
Groet, Paul
Lieve Paul,
Ik hoop van harte dat je nog veel lichtpuntjes gaat vinden. Wat een kutziekte.
Stuur je al mijn sterktegolfjes toe, ook namens mijn engel, XX.
Jeetje Paul, ik weet niet zo goed hoe ik nu moet reageren. Maar ben het eens met Tom wat een K...ziekte.
Groet,
John
Beste Paul,
Ook ik had het gevoel, toen bij mij kanker werd geconstateerd, dat ik wilde voorkomen, dat ik een door mij niet gewenste dood zou sterven. Jij noemt dat "sterven als een plant". Voor mij is echter iets anders van belang: ik wil niet afhankelijk zijn van anderen en bij de vorm van kanker, die ik heb, is dat een reële mogelijkheid.
Nu, bijna drie jaar later, kijk ik daar iets anders tegenaan. Ik wil nog steeds mijn zelfstandigheid behouden, ondanks de beperkingen, die ik heb, maar ik heb een goed leven ondanks diezelfde beperkingen. Volgens mij groei je erin, in het "vak" van kankerpatiënt. Anders gezegd; je leert ermee leven.
De dreiging van de dood is daarbij, in mijn geval, maar een bijkomende factor. Ik ben 78 en op die leeftijd begin je vertrouwd te raken met de dood. Of ik nu 79 of 81 word, is voor mij niet zo interessant meer. Ik wil goed sterven na een goed leven. Het tijdstip daarvan heb ik niet in de hand en ik ben zeker niet van plan, dat tijdstip met alle macht op te schuiven.
Daarbij komt, dat ik nog een andere kwaal heb, die potentieel dodelijk is, mijn hart. Alle pillen, die ik slik, zijn daarvoor. En omdat hart dood plotseling komt, dien ik daarmee meer rekening te houden, dan met die HCC. Dit is echt wel een dilemma. Hoe te regelen, dat ik netjes dood ga.
Maar ja, dat hoort bij het leven. Dingen netjes regelen. Maar we leven nog en nadenken over het einde daarvan is niet iets wat we graag doen.
Sterkte met alle beslissingen... H
Ja blijft altijd een lastig onderwerp en ik heb gemerkt dat ik in de loop der tijd ook mijn grenzen aan het verleggen ben ik hoop ook als het echt zover ben ik in staat ben om de lijn die ik trek aan te geven wens jou ook heel heel veel wijsheid om dit te doen, blijft een moeilijke beslissing maar geeft wel rust als je het met je naaste regelmatig eens even aankaart op momenten dat het nog niet echt aan de orde is .