De laatste loodjes ......
Ik heb al enige tijd het idee dat ik weer bijna terug ben (terug van zoals voor de kanker) en dan valt het toch weer tegen. De ondersteuning van de therapeuten van het Revalide-programma (vergelijkbaar met Herstel & Balans) bieden me genoeg stof tot nadenken waardoor ik met kleine stapjes meer inzicht krijg in mijn herstel en nieuw te vinden balans.
Doordat mijn uiterlijk op geen enkele wijze inzicht geeft dat ik nog geen jaar geleden 2 operaties heb ondergaan (darm en lever) en ik ook qua energie ogenschijnlijk voor de buitenwereld niet heb ingeboet wordt er nog maar weinig rekening gehouden met mijn behoefte om aan mezelf te werken en de laatste loodjes ook echt in te vullen. Wat ik zeg en wat mensen zien is niet in balans, plaatjes zeggen meer dan woorden blijkt dus ook hier op te gaan. Ik werk inmiddels 80% en dat gaat redelijk, daarnaast heb ik 5 therapiesessies vanuit Revalide en bijbehorende oefeningen thuis.
Mijn lichamelijke energie heeft kennelijk maar weinig ingeboet, maar mijn emotionele weerbaarheid heeft een grote knauw gehad. Ik vind het moeilijk om daar doorheen te breken en deze "oude" situatie weer op te bouwen, ik weet ook niet of ik dat wel op dezelfde manier wil.
Ik was en ben leidinggevend, maar ik twijfel sterk of ik dit nog wel wil. Mogelijk voel ik me beter als ik als specialist en coach de ruimte geef aan een ander die de leidinggevende rol op zich wil nemen. Aan de ene kant voelt dat beter, aan de andere kant heb ik het idee dat ik dan toegeef aan al die voorspellingen die ik heb gehad: "je komt nooit meer terug op je oude niveau van werk".
De laatste dagen heb ik weer een beetje bloed bij de ontlasting gehad. dit brengt twijfel en paniek met zich mee waardoor werken aan herstel direct naar de achtergrond wordt gebracht en ik even moet stabiliseren. Het lijkt erop dat het een wondje is en niets ernstigers, maar toch.... ik schrok er nogal van.
ik ben nu bijna 12 maanden ziek gemeld (vanaf september 2016) dus komt het 2e jaar poortwachter eraan. ik heb nog steeds de ambitie om de 40+ uren weer te maken en mijn oude werk, al dan niet als leidinggevende, weer op te pakken. Met nu 32-36 uur per week lijkt dat geen probleem te zijn en toch zit daar nou net de kneep, de bekende laatste loodjes van het herstel..... Ook bij dit proces lijkt de 80-20 regel op te gaan. de eerste 80% herstel kosten me relatief weinig energie, maar deze laatste stappen vallen me zwaar.
Maar ik ga voor herstel, met als doel oktober 2017 weer beter gemeld te zijn en dan verder te werken aan mijn balans in mijn leven.
Alle lezers ik wens jullie sterkte en gun jullie de balans in jullie leven die je na kanker weer opnieuw moet vinden!
Doordat mijn uiterlijk op geen enkele wijze inzicht geeft dat ik nog geen jaar geleden 2 operaties heb ondergaan (darm en lever) en ik ook qua energie ogenschijnlijk voor de buitenwereld niet heb ingeboet wordt er nog maar weinig rekening gehouden met mijn behoefte om aan mezelf te werken en de laatste loodjes ook echt in te vullen. Wat ik zeg en wat mensen zien is niet in balans, plaatjes zeggen meer dan woorden blijkt dus ook hier op te gaan. Ik werk inmiddels 80% en dat gaat redelijk, daarnaast heb ik 5 therapiesessies vanuit Revalide en bijbehorende oefeningen thuis.
Mijn lichamelijke energie heeft kennelijk maar weinig ingeboet, maar mijn emotionele weerbaarheid heeft een grote knauw gehad. Ik vind het moeilijk om daar doorheen te breken en deze "oude" situatie weer op te bouwen, ik weet ook niet of ik dat wel op dezelfde manier wil.
Ik was en ben leidinggevend, maar ik twijfel sterk of ik dit nog wel wil. Mogelijk voel ik me beter als ik als specialist en coach de ruimte geef aan een ander die de leidinggevende rol op zich wil nemen. Aan de ene kant voelt dat beter, aan de andere kant heb ik het idee dat ik dan toegeef aan al die voorspellingen die ik heb gehad: "je komt nooit meer terug op je oude niveau van werk".
De laatste dagen heb ik weer een beetje bloed bij de ontlasting gehad. dit brengt twijfel en paniek met zich mee waardoor werken aan herstel direct naar de achtergrond wordt gebracht en ik even moet stabiliseren. Het lijkt erop dat het een wondje is en niets ernstigers, maar toch.... ik schrok er nogal van.
ik ben nu bijna 12 maanden ziek gemeld (vanaf september 2016) dus komt het 2e jaar poortwachter eraan. ik heb nog steeds de ambitie om de 40+ uren weer te maken en mijn oude werk, al dan niet als leidinggevende, weer op te pakken. Met nu 32-36 uur per week lijkt dat geen probleem te zijn en toch zit daar nou net de kneep, de bekende laatste loodjes van het herstel..... Ook bij dit proces lijkt de 80-20 regel op te gaan. de eerste 80% herstel kosten me relatief weinig energie, maar deze laatste stappen vallen me zwaar.
Maar ik ga voor herstel, met als doel oktober 2017 weer beter gemeld te zijn en dan verder te werken aan mijn balans in mijn leven.
Alle lezers ik wens jullie sterkte en gun jullie de balans in jullie leven die je na kanker weer opnieuw moet vinden!
2 reacties
Weer de "oude " worden dat lukt volgens mij niet. Is dat erg? Ik denk het niet. Zoals als ik al eerder op je blog reageerde sta je anders in het leven na zo'n ingrijpende gebeurtenis. Ik probeer het maar positief te zien. Ok, ik had de ervaring natuurlijk liever niet gehad maar nu ik het toch heb wil ik het beste eruit halen. Deze ongewilde ervaring is op fronten een verrijking. Een verrijking omdat je de betrekkelijkheid van leven hebt ervaren waardoor je meer beseft wat echt belangrijk is. Dit maakt ook dat ik anders in mijn werk sta. Ik kan bijvoorbeeld veel beter relativeren.
Vanaf mei werk ik weer 100% (En idd de laatste loodjes zijn zwaar). Dit was ruim 13 maanden na de diagnose. Weer gaan werken was zeker niet makkelijk. Ik was onzeker over alles. Ik wilde wel maar ik was snel moe en mijn hoofd werkte niet mee. Vaak heb ik me afgevraagd of ik weer op mijn oude niveau kon werken. Wat jij schetst herken ik wel, wanneer je er weer bent vergeten sommige mensen snel dat je nog aan het reïntegreren bent of wat je meegemaakt hebt. Sommige contacten weten het ook niet eens. Best lastig dus. Gelukkig merk ik toch dat het over het algemeen steeds beter gaat. Ik plan zoveel mogelijk ruimtes tussen afspraken om even "prikkelvrij" te zijn. Ik ben altijd zeer gedreven en betrokken geweest in mijn werk. Dat ben ik nog maar toch anders. Is dat erg? Nee dus. Ik zou niet te snel beslissingen nemen over het veranderen van functie. Je bent nog herstellende. Je komt vanzelf op het punt dat je je af kunt vragen of jouw functie nog wel past bij je nieuwe ik. Doe het alleen niet te snel. Ik merk dat ik nu weer anders in mijn werk sta dan een maand geleden en dat ik zelf soms verbaast ben dat ik me ,met pieken en dalen, goed kan focussen op mijn werk. Twee/drie maanden geleden had ik dat veel minder. Ik loop een paar maanden op je voor dus ik herken de worsteling.
Ga je stoppen met je blog? Je afsluiting lijkt daarop.
Sterkte in ieder geval en gun jezelf de tijd!
Pauline