114. Ontworteld
Ik ben weer even terug. Ik kijk rond in mijn eigen kankertuin en ben oprecht verbaasd over hetgeen ik daar allemaal aantref. Ik ben er een poos niet geweest. Er was geen enkele aanleiding voor. Het verrast me te zien dat de woekerende onkruiden als angst, boosheid en frustratie uit de tuin zijn verdwenen. Hun plaats is volledig ingenomen door dankbaarheid. De omvangrijke kraters die de diagnose heeft veroorzaakt zijn voor het grootste deel begroeid met acceptatie. Het kleine riviertje dat zich ooit vulde met alle tranen, heeft zich nu gevuld met levensvreugde.
Het tuingereedschap, dat vele dierbare lotgenoten me hebben nagelaten, ligt werkloos uit te rusten in de zon. Verbaasd, verrast en ja, ook een tikkie trots, kijk ik om me heen en geniet ik met volle teugen van het weidse uitzicht. Heel in de verte ontwaar ik de afzichtelijke controlepost. De weg daarnaartoe is tot mijn grote vreugde bijna volledig begroeid met vertrouwen. Ik werp nog een laatste blik en wandel naar de uitgang.
Terug in de tuin van kanker n.l. loop ik even binnen in de tuinen van alle dierbaren die helaas niet meer onder ons zijn. De lege aanblik van hun tuinen treft me nog altijd diep. Ik mis de bezoekjes aan hen, de gesprekken, hun tuinwijsheden. Naast het verdriet en gemis voel ik tegelijkertijd de enorme rijkdom van hetgeen ze me hebben nagelaten. Hoe ontzettend veel ik van ze heb geleerd.
Na deze memorabele rondgang bezoek ik de 'hedendaagse' tuinen van Frie, Alice, Viooltje, Hebe en Zilvervlerk. De enorme verschillen in hun tuinen, maakt dat ik me veel vaker een bezoeker voel dan lotgenoot. Natuurlijk herken ik ook in hun tuinen die afzichtelijke controlepost, de onkruiden als angst, onzekerheid en boosheid, maar de intensiteit waarmee ze dat ervaren, de diepte van hun gevoelens, dáár kan ik niet bijkomen.
In tegenstelling tot mijn tuin, ontbreken daar de vergezichten. Hun leefomgeving is begrensd, beperkt. De uitgang vaak ver te zoeken en tóch, toch pakken zij dagelijks het tuingereedschap op in de strijd tegen alle onkruiden die hun gemoedsrust, hun levensvreugde bedreigen. De kracht, de vechtlust, het optimisme, de warme vriendschappen, blijken krachtige wapens te zijn in hun strijd hun tuinen leefbaar te houden.
Ik heb zo ontzettend veel bewondering gekregen voor deze hardwerkende tuinvrouwen in de tuin van kanker.nl. Zij zijn de meesters in de levenskunst terwijl zij veelvuldig moeten balanceren op dat uiterst dunne koord van hoop en vrees met vaak als enig houvast een dunne strohalm. Ik sla ze gade vanuit mijn 'veilige' positie als bezoeker en realiseer me (goddank) dat ik slechts kan raden wat er in hun omgaat. Ik zie ze vallen, weer opstaan en God weet waar ze de moed vandaan halen om weer verder te gaan met die loodzware 'tuinklus'.
Ik aanschouw deze worstelingen vaak met een zeer bezwaard gemoed. Voel zo ontelbaar vaak het verlangen hun tuinen vol te storten met kruiwagens vol vruchtbare aarde waarop vertrouwen kan groeien. Zou zo ontelbaar vaak de moker willen pakken om eigenhandig een uitgang te hakken in die ondoordringbare muur. Zou zo ontelbaar vaak het kankermonster willen vermorzelen dat hen gevangen houdt in die tuinen. Weet eveneens zo ontelbaar vaak, dat ik niet bij machte ben om ook maar iets aan die toestand te doen.
Hier, in de tuin van kanker.nl ben ik slechts een bezoeker geworden. De tijd van lotgenoot ligt goddank al een tijdje achter me en deelnemer, dat ben ik vooral aan het leven van na de kanker. Ik gun jullie zo intens graag hetzelfde lot.
24 reacties
Lieve Rita,
Wat heb je een prachtige blog geschreven. Wat een mooie kijk op al onze tuinen. Fijn om weer even van je te horen. En ik begrijp dat jouw pad inmiddels een ander pad is, een heel goed pad in een mooi opgeruimde tuin. Ik ben blij om dit te horen en gun het je enorm. Maar voel je niet bezwaard. Je kunt niet het leed van vele anderen op je nemen. Geniet van je vergezichten. En als je onze tuinen wil bezoeken ben je van harte welkom.
Voor mij geldt in ieder geval dat ik, ondanks dat het misschien wat beperkter is, ook nog mooie vergezichten zie.
Liefs, Karin
Lieve Karin,
Fijn te lezen dat jij, ondanks alles, mooie vergezichten blijft zien! Mooie foto van je en ik zal zeker nog regelmatig jouw tuin (en die van anderen) bezoeken.
Prachtig geschreven Rita.
Veel liefs
Lena
Dank je Lena, mijn hart gaat naar je uit!
Lieve Rita ❤️
wat heb je dat prachtig beschreven, het ontroert me.
mijn uitdagingen zijn momenteel de ziekte van Menière inclusief gehoorverlies en tinnitus. En heb door de jarenlange stress angst en paniekstoornis ontwikkeld.
Ik hoop dat ik ook zo mag rondlopen door mijn uitdagingentuin als jij nu door de jouwe.
je bent een groot voorbeeld voor me.
heel veel liefs en knufs.
Juffie
Ach lieve Juffie, wat een nare toestand toch voor je. Ik hoop intens voor je dat het snel weer beter met je gaat. Het heeft lang geduurd voor ik op deze manier door mijn 'kankertuin' kon wandelen. Een vreemd, misplaatst soort 'overlevingsschuld' hield me gevangen waardoor ik er niet in slaagde om die tuin achter me te laten. Nu ik alles een plekje heb kunnen geven, wordt die afstand vanzelf een stuk groter en lukt het me steeds beter om de gelukkige omstandigheid waarin ik nu verkeer, in mijn dagelijkse leven te consumeren.
Dikke knuffel terug en heel veel sterkte.
Dank je wel Rita,
Het zal een hele tijd duren eer ik dit alles geaccepteerd , heb 24/7 geluid in mijn oor, dat is niet makkelijk.
dat kan zijn van een rustig suisje tot een intense luide brom.
De bedoeling is dat je je brein zo hertraint dat je het wel hoort maar niet meer luistert. Accepteren dat dit geluid bij jouw hoort.
Hoe lang heb jij er over gedaan eer je zo ver als nu bent?
dikke knufs ❤️❤️❤️
Ach lieve juffie, ik ben geneigd te antwoorden op je vraag; veel te lang. Al weet ik dat acceptatieprocessen nu eenmaal tijd nodig hebben en dat je die helaas niet kunt versnellen. In mijn geval scheelt het enorm dat mijn ellende achter me ligt terwijl jij er nog middenin zit en er dagelijks mee wordt geconfronteerd. Het lijkt me een afschuwelijke toestand en ik heb zwaar met je te doen. Hou vol Wijffie, misschien vinden ze ooit een medicijn tegen deze martelende kwaal.
Prachtig, Rita, dank je wel. Ontroerend en hartverwarmend. En nee, voel je niet bezwaard. Ik gun je zo dat leven na kanker en die mooie tuin! Mijn tuin is ommuurd, maar ik geniet er wel heel erg van. En als bezoeker ben je altijd welkom, maar voel je nooit verplicht.
Heel veel liefs! XXX
Dank lieve Frie, hardwerkende tuinvrouw. Aan verplichte bezoekjes doe ik niet meer, dat heb ik achter me gelaten. De belangstellende bezoekjes houd ik in ere, dus tot ziens in jouw tuin!
Lieve Rita,
Een prachtig en ontroerend blog heb je geschreven. Het is echt fijn om te lezen dat jouw tuin er inmiddels zo anders uitziet dan een tijd geleden. Ik wens je van harte toe dat kanker voor jou voor altijd verleden tijd mag blijven.
Bijzonder dat je nog in onze tuinen op bezoek wilt komen, ik zou me goed kunnen voorstellen dat je deze hele wereld eens achter je zou willen laten.
Maar weet dat je bezoekjes en reacties zeer worden gewaardeerd! Je bent een wijze, warme vrouw en ik ben blij dat ik jou hier op de site heb leren kennen.
En zoals Frie ook schrijft, ook in een ommuurde tuin kan het leven nog heel goed zijn.
Veel liefs,
Hanneke
Dank je lieve Hanneke,
Weet je, die wereld van kanker wil ik inderdaad het liefste helemaal achter me laten, maar in diezelfde wereld leven de meest bijzondere mensen. Ik heb jullie in mijn hart gesloten, jullie hebben mijn leven zo enorm verrijkt met jullie ervaringen dat ik het bijna als een eer voel om jullie tuinen te mogen bezoeken!
Lieve Rita bijzonder mens. Ook mijn tuin is ommuurd maar wel toegankelijk voor een ieder die een kijkje wil nemen. Iedereen is welkom en niemand iets verplicht.
De kracht die wij hier vinden en krijgen komt door ook de hartverwarmende reacties van onder andere jou. Blij dat het met jou goed gaat we gunnen het iedereen. Geniet van jou mooie tuin en wanneer je wil ben je welkom in de mijne.
Liefs en een dikke knuffel Xxxx 😘❤
Dank je, ander lief en warm bijzonder mens! Dikke knuffel terug.
Prachtig geschreven en wat een mooie foto. Dank je wel daarvoor. xx Kim 😘
Dank je lieve Kim. Ik wens jou nog onuitsprekelijk mooie momenten toe!
Mooi geschreven Rita. Ik helaas nog deelnemer, maar wel positief. Laatste onderzoek alleen cellen gevonden, geen tumoren
Dank Lieve Marianne. Hoop dat er voor jou ook snel licht aan het einde van de tunnel gloort.
Heel mooi Rita en als bezoeker momenteel begrijp ik je gevoel. Ik ga ook veel naar buiten de natuur in en ben dankbaar voor mijn leven zoals het nu is. Ook ik wens al die mensen op kanker.nl kracht, liefde en mooie vergezichten zoals jij het zo mooi benoemd. Voor jou: blijf vooral gezond in deze rare tijd.
Dank lieve Anne! Pas goed op jezelf!
Treffend geschreven Rita, wat een goed nieuws dat je alleen maar op bezoek komt en daarna verder kunt gaan. Je blijft een lotgenoot ook als overlever is mijn ervaring. Omdat je een aantal dezelfde ervaringen deelt kun je dieper steun en begrip geven dan de gemiddelde bezoeker. Het blijft een bijzondere plaats die tuin van Kanker.nl
Je hebt natuurlijk helemaal gelijk Dorothé. Ik zal deze ervaring nooit vergeten, maar kan er nu wel veel meer afstand van nemen, waardoor er veel meer ruimte is gekomen voor alles in mijn huidige leven. Mooie foto van je!
Rita
Wat heb je het toch weer mooi beschreven.
Ik ben eigenlijk ook niet zo vaak meer op deze website, waarschijnlijk omdat ik vanaf mei 2017 kankervrij ben, Maar in het achterhoofd wel dat het altijd kan terug komen. Aan jouw blogs en je reacties, maar ook van andere hier heeft het mij wel steun gegeven, je hebt ook zoveel vragen als je net blaaskanker hebt. Veel liefs en groetjes.
Ik was al begonnen aan een lang bericht, maar helaas werd ik in de tussentijd uitgelogged ...
Wat onwijs mooi omschreven! Heel graag zou ik deze tekst willen gebruiken voor een expositie ... Als je meer wilt weten, mag je me altijd schrijven in een privé berichtje :)
Lieve groet,
Jacqueline