Gesprek met de chirurg

Twee weken geleden hadden we een afspraak met de chirurg om de operatie te bespreken. Gewapend met mijn lange lijst vragen zaten we gespannen klaar. Vooraf had ik eigenlijk niet zoveel vertrouwen in de chirurg. Tegelijkertijd besefte ik ook wel dat dat niet helemaal eerlijk was. Zij was de boodschapper die ons destijds het slechte nieuws vertelde en dat deed ze best empathisch. Maar op alle vragen die we hadden antwoordde ze dat ze het nog niet wist en dat we eerst een PET-scan moesten doen. “Ik weet het niet” gaf bij mij een error in mijn hoofd. En inmiddels had ik haar omgevormd tot iemand die misschien niet de juiste capaciteiten had om in mij te gaan snijden t.z.t.

Hoe anders kan het lopen. Toen we gingen zitten en ik mijn mobieltje erbij pakte om op mijn vragenlijst te spieken, vroeg ze of we het gesprek wilden opnemen. Dat was niet mijn intentie, maar aangezien zij het geen probleem vond, hebben we dat wél gedaan. Een fijne opening van het gesprek en de rest van het gesprek verliep eigenlijk net zo. Gezien ons eerste gesprek was ik er vanuit gegaan dat een borstsparende operatie niet mogelijk zou zijn gezien de omvang van de tumoren. Maar: dit was inmiddels niet meer uitgesloten. Kennelijk is dat het voordeel van een wat grotere cup. Ook kon de reconstructie in principe tijdens dezelfde operatie worden uitgevoerd via een zogenaamde oncoplastische lumpectomie. En: wanneer ze tijdens een borstsparende operatie een kleinere cupmaat zouden ‘creëren’, dan konden ze ook mijn andere borst direct meenemen. In feite een borstverkleining inclusief een lift. Gratis :)

Zo simpel en zeker was het natuurlijk allemaal niet, maar dát het een optie was luchtte mij al op. Het plan is om tijdens een vervolggesprek met de chirurg én de plastisch chirurg alle opties te bespreken. Na afloop van het chemo-traject (op dit moment nog 7 wekelijkse taxol kuren te gaan) wordt een MRI gemaakt om het effect van de chemo te beoordelen. Afhankelijk daarvan kunnen we dan een keuze maken.

Hoewel de meeste vragen wegebden of minder belangrijk waren geworden, zat ik nog wel met een paar vragen. Zo wilde ik graag weten of ik later niet een veel hoger risico zou lopen na een borstsparende operatie. Mijn simpele gedachte: als er nog een borst zit, dan kan de borstkanker daar toch terugkomen en anders niet? Die gedachte klopte niet. De chirurg gaf aan dat de overlevingskans bij schone snijranden én bestraling net zo groot zou zijn als bij een amputatie. Een andere vraag was of ik in mijn andere borst geen risico liep: gezien de onrustige cyste vorming en gezien de kans op terugkomen van ILC in de andere borst. Zouden we daar preventief iets moeten/ kunnen doen? De chirurg was stellig: daarvoor was geen medische noodzaak.

Verder was ik ook erg benieuwd naar de tijdslijnen. Hoelang na de chemo zou de operatie kunnen plaatsvinden en hoelang moest ik daarvan herstellen? Mijn achterliggende vraag was of ik in juni naar de stilte retraite in Frankrijk zou kunnen. Ook daar was ze heel stellig: als alles vanaf nu 100% volgens plan zou lopen, zonder een enkele complicatie, dan zou het misschien nét passen. Maar dat was niet reëel en ze raadde het sterk af. Dat was even slikken. Ik had me er erg op verheugd. Nou ja, in ieder geval kan ik door deze behandeling volgend jaar wél gaan :)

Het vervolg is dus een afspraak met de plastisch chirurg erbij. Waar ik eerder heel angstig was voor de operatie, zie ik het nu veel positiever. Er is nog niets uitgesloten en directe reconstructie lijkt mogelijk. En: de chirurg is gepromoveerd van empathisch, naar kundig en kordaat. Als er dan iemand in me moet gaan snijden, dan zij maar :)  

Overigens heb ik bij beeldende vaktherapie met mijn handen in de klei gezeten, brrr. Verbazingwekkend genoeg kon ik het na een paar minuten loslaten dat ik vieze handen had en begon ik lol te krijgen in het boetseren van een vrouwentorso. Of ik een kleitalent ben? Laten we het erop houden dat ik hoop dat de plastisch chirurg betere kwaliteiten heeft!