Cirkeltjes in mijn hoofd en maag

Ik had mijn vorige blog nog niet geschreven of mijn hoofd sloeg op hol. Ik las het hoofdstuk over chemo en bijwerkingen in een boek over borstkanker, waarna ik me ook stortte op blogs en verhalen van anderen. Wat een hoop bijwerkingen! Wat ging ik mezelf aandoen?? Ik voel me steeds beter, ik voel me helemaal niet ziek. Maar dat word ik wél van de chemo. Er wordt een partij gif in me uitgestort met allerlei uitwerkingen waarvan ik zo in de paniek schiet. En waarom eigenlijk? Voor 4-6% extra overlevingskans op 10 jaar? Dat voelt zo abstract, zo’ percentage, het komt niet door. Tijdens mijn studie heb ik statistiek gehad. Ik was er best goed in en vond het stiekem eigenlijk heel leuk. Maar nu kan ik niet zoveel met statistiek. 4-6% voelt laag. Maar wat als er 100 mensen voor me staan em er vallen er vier voor mijn neus dood neer. Dan gaat het opeens om mensen en niet om statistiek. Oké… 4% is opeens best veel. 

Maar hoe zat het ook alweer met invasief lobulair carcinoom en chemo? Ik had ergens gelezen dat een invasief lobulair carcinoom minder gevoelig was voor chemo?? Euh… waarom ging ik dan ook alweer voor chemo? En waarom ook alweer geen mammaprint? De oncoloog heeft het (wat kort door de bocht) uitgelegd en zeker mijn partner kon het me - al helemaal na het bezoek aan het ILC symposium - goed uitleggen. Ik ben niet dom, maar op de een of andere manier beklijft het nu allemaal niet en blijft mijn hoofd in cirkeltjes gaan. Heb ik nu al een chemo brein? ;-) Oké, na nog een keer een uitleg, denk ik dat het nu wel blijft hangen: een mammaprint is kennelijk minder betrouwbaar als je nog niet in de overgang zit en chemo is dan juist betrouwbaarder. Duidelijk. Dát én mijn conclusie dat vier van de honderd mensen uiteindelijk toch best veel is én dat ik achteraf (cliché, maar waar) kan zeggen dat ik er alles aan gedaan heb, overtuigt me er dan toch van dat ik de chemo moet doen. 

Maar… neemt dat mijn angst weg? Verre van. Mijn maag blijft zich omdraaien, mijn hoofd maakt overuren. Niet bang zijn voor wat (misschien niet eens) gaat komen. Tja, klinkt heel logisch. Hoe dan?! Oxazepam helpt enigszins. Bezig zijn en blijven, helpt ook. Afleiding zoeken. Ja, dat helpt. Bewegen, jazeker, dat helpt ook. Focussen op mijn lichaam en ademhaling. Helpt ook. Maar mijn maag en hoofd blijven overuren maken. Dinsdag is de eerste chemokuur. Ik kijk er niet naar uit, absoluut niet. Maar laat het maar beginnen. Hopelijk valt het mee.

10 reacties

Hoi

Heel veel sterkte de komende tijd. En…..niet teveel doemdenken. Hoor wie het zegt.Ik was vreselijk bang voor Tamoxifen ( de bijwerkingen dan) maar tot nu toe valt dat mee. Ook heb ik na 2 jaar op kapotte voeten lopen door psoriasis de knoop doorgehakt en ben aan Methotrexaat begonnen.  Wonder boven wonder valt dat ook mee. Denk ook aan…..de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.

Je zult zien dat je veel sterker bent dan je nu denkt. Stap voor stap en niet teveel vooruit kijken. 
Ik heb zelf ook veel te leren hoor. Ik heb ook lobulair carcinoom. Geen chemo gehad. Dan vraag ik me weer af, ben ik wel voldoende behandeld. Ook kan ik me nu al druk maken om het feit dat ik nu 5 jaar lang 1 keer per jaar een controle krijg en daarna niks meer, terwijl een lobulair carcinoom makkelijk daarna nog kan terugkomen.

Ik hoop dat alle bijwerkingen meevallen voor je.🍀
Groetjes Ria

 

Laatst bewerkt: 07/11/2024 - 09:45

Dank je wel, Ria!

Ja, doemdenken probeer ik wel te voorkomen idd. Soms lastig. Ik probeer ook te relativeren en soms de humor van bepaalde situaties in te zien. 

Wat was voor jou de overweging om geen chemo te doen?

Krijg jij niet sowieso een jaarlijkse mammografie? 

Laatst bewerkt: 07/11/2024 - 16:31

Hoi

Ik heb nooit de optie chemo gekregen. Er werd gezegd dat dat niet zou werken bij deze tumor. Waar je in de loop van de tijd wel achter komt is dat geen enkele  patiënt te vergelijken is. 
Ik zou nu ieder jaar( 5 jaar lang) een mammogram krijgen en een bezoek bij de oncoloog. Die heb ik overigens maar 2x gezien mbt het starten van de antihormonen. Aan haar heb ik gevraagd of ik ieder jaar een mri kon krijgen maar dat wist ze allemaal niet. Gelukkig moest ik nog naar de chirurg en hij heeft aangegeven dat ik wel ieder jaar een mri kan krijgen omdat de tumor bij mij helemaal niet gezien werd op het mammogram. Pffff dat was een opluchting. 
Nu dus 5 jaar lang een onderzoek en daarna ben je “klaar”. Dat lijkt me een beetje eng maar komt tijd, komt raad.

Ik lees dat je eerste chemodag er op zit. Gelukkig ben je positief.

Groetjes

Laatst bewerkt: 07/11/2024 - 17:33

Ja, dat valt me ook wel op, dat geen enkele patiënt, behandeling en bijbehorende bijwerking te vergelijken is. 
Er is nu wel het eea gaande om een mri of een ct mamma scan (vrouwvriendelijker dan mri) meer standaard te laten worden, dus wellicht verandert dat ook het beleid na 5 jaar. 
In ieder geval fijn dat je de komende 5 jaar al een mri krijgt!

Laatst bewerkt: 10/11/2024 - 17:35

Heel veel sterkte met de chemo's. Ik hoop dat het mee valt allemaal. Ik ben er zelf vanuit gegaan dat je geen 'troep' binnen krijgt, maar medicijn dat je lichaam helpt om beter te worden. Heb elke zak die naar binnen ging streng toe gesproken en gezegd dat die zijn werk moest doen en onderweg geen gekke dingen moest uithalen. Dat hielp mij mentaal echt. Sterkte, ik duim voor je. Liefs, Ingrid 

Laatst bewerkt: 22/11/2024 - 01:06

Ik wil je een hart onder de riem steken. Ik ben geen momen  ziek geweest en heb drie verschillende chemo's gehad. Ook zijn er goede medicijnen tegen eventuele bijwerkingen

Soms is het beter om niet teveel te lezen. 

Ik wil je heel sterkte en kracht toewensen.

Laatst bewerkt: 28/11/2024 - 15:34