Online training HDI: minder moe bij kanker week 3 en week 4

Afgelopen weekend wilde ik een nieuwe blog schrijven, maar toen ik het verhaal las van Jolanda die hier afscheid nam in haar laatste blog en voorgoed ging slapen zoals ze het zelf verwoorde, lukte het mij niet om hier iets te gaan delen over de training waar ik mee bezig ben, het uitstapje met de trein naar mijn ouders waar ik zo naar uit keek of het afscheid van mijn leerlingen van groep 8. Het leek allemaal zo onbelangrijk in vergelijking met haar verhaal. Ik realiseerde me wel weer opnieuw hoeveel geluk ik heb gehad en dat de wereld hard in elkaar zit. Waar de een de mogelijkheid krijgt om nog verder te mogen genieten van het leven, krijgt de ander die mogelijkheid niet meer. En op momenten dat ik het moeilijk heb, put ik hier kracht uit. Ik heb de kans wel gekregen, dus zal ik die ook met beide handen aangrijpen. Anders hadden ze die kans net zo goed aan iemand anders kunnen geven. 

Toch ga ik weer verder met het schrijven van dit blog. Want hoewel de kanker als het goed is uit mijn lijf is, is de kanker nog niet uit mijn leven. Ik moet wel zeggen dat ik de laatste weken merk dat ik me beter voel en minder stotter. Of dat nou komt door de therapie, dat weet ik niet, maar niet alleen ik, ook mijn man merkt het op. Dat maakt mij blij. Het gevoel dat er nog steeds vooruitgang zit in mijn herstel motiveert mij enorm om door te blijven zetten. Ik heb nu week 3 en week 4achter de rug. Week 3 stond in het teken van omgaan met grenzen.  Het schema: Energieopbouw (zie bijlage), opende wel mijn ogen. Ik herkende de tweede grafiek meteen. In plaats van het opbouwen van energie ben ik geneigd om roofbouw te plegen op mijn eigen lichaam.(dat hebben anderen mij natuurlijk al wel eens vaker gezegd, maar nu ik het schema zag kwam het toch beter aan) Ik ben nu bezig om tussen de activiteiten door, bewust meer tijd te nemen voor rust, zodat mijn energielevel opgebouwd kan worden. Lange tijd heb ik me hier misschien een beetje tegen verzet, maar door het schema was ik toch wel overtuigd dat ik het maar eens anders moest gaan proberen. En dan nog is het moeilijk om maar niet in de sneltrein te blijven zitten, maar de stoptrein te nemen. Misschien met af en toe wat extra vertraging zullen we maar zeggen.

De bewegingsoefeningen die bij week 3 zaten waren wat lastig uit te voeren, aangezien ik nog niet veel spanning op mijn buik kon zetten ivm de laatste operatie, maar er zaten nog voldoende oefeningen bij die ik dagelijks kon inzetten. Dat is het prettige van de training. Iedere week blijf je een aantal oefeningen herhalen en er komen  nieuwe oefeningen bij. De keus wordt steeds groter en je kunt goed kijken welke oefeningen je wel/ niet liggen. Interessant wordt het natuurlijk ook als je uit gaat zoeken waarom bepaalde oefeningen je juist niet zo goed liggen. Hierdoor leer je je eigen lijf steeds beter kennen. Ook moest ik dagelijks onprettige gebeurtenissen bijhouden. Ik kwam er wel achter dat ik dit eigenlijk helemaal geen fijne opdracht vond. Misschien juist omdat ik de neiging heb om die dingen zo snel mogelijk weg te stoppen en me te focussen op andere dingen. Niet altijd de manier natuurlijk ,want uiteindelijk komen die zaken toch wel op de een of andere manier er weer uit. 

Week 4 ging over omgaan met stress. Er zaten oefeningen bij waarbij je erachter komt op welke manier je spanning opbouwt en weer loslaat. Ik heb nagedacht over mijn emoties en welke automatische reacties daar vaak bij om de hoek komen kijken.  Het is grappig dat je heel vaak wel weet hoe je in elkaar zit, maar door de opdrachten/ vragen die erbij zitten betrap je jezelf vaak op automatische patronen. Af en toe best confronterend, want je ziet niet alleen de leuke dingen van jezelf. Ze helpen mij wel om een volgende keer het op een andere manier te proberen en te kijken wat het mij dan oplevert.

De nieuwe oefening van deze week was de zintuigenoefening. Ik heb geregeld een plekje gezocht in de tuin en mijn zintuigen aan het werk gezet. Ik vond het lastig om me hierbij goed te concentreren en niet alles tegelijk binnen te laten komen. Ook ging het er niet om dat ik in mijn hoofd meteen betekenis ging geven aan alles wat ik zag, voelde, hoorde, rook, maar dat is enorm moeilijk zeg. Zo ook vandaag in de trein op weg naar huis. Na een aantal dagen gelogeerd te hebben  bij mijn ouders had ik 3 uur met de trein voor de boeg. In een volle coupé je focussen op je ademhaling zonder hierbij afgeleid te raken door een vrouw die uitvoerig aan het bellen was is dan best lastig. Gelukkig was ze niet in Nederlands aan het bellen en kon ik toch niet volgen waar ze het over had. Maar oefening baart kunst, dus ik oefen de komende weken nog wel even door. En Finn lijkt dat wel oké te vinden. Als ik een rustig plekje opzoek, komt hij heerlijk tegen mijn voeten aanliggen. Net alsof hij ook even een momentje van rust neemt tussen alle bedrijven door. Niet alleen ik, maar ook hij wordt daar ZEN van :). 

In mijn logboek moest ik steeds iedere dag een stressvolle situatie beschrijven. Nou ik kan je vertellen dat ik niet echt een stresser ben. Ik ben er na zo'n week waarin je er op let, toch wel achter dat er in iedere dag wel een stressmomentje zit. Zo was ik op een ochtend mijn trouwring kwijt. Misschien wel heel herkenbaar voor jullie. Ik merk dat ik veel vergeet en hierdoor chaotischer ben en dingen snel kwijt ben. Ik vind ze vaak wel weer gewoon terug, maar handig is het op die momenten zeker niet. Ik ben maar aan het zoeken gegaan en ik vond mijn ring uiteindelijk gewoon naast mijn bed terug. O ja, die had ik gisteren voor het slapen nog afgedaan. Van die O ja, momentjes zijn bij jullie zeker ook wel bekend:), hier is het dagelijkse kost.

Mijn vakantie is inmiddels begonnen. Vorige week heb ik afscheid genomen van mijn leerlingen. Met een lach en een traan heb ik naar de eindmusical zitten kijken. Ik was me er nu erg van bewust dat ik het jaar ervoor alleen maar kon komen kijken omdat ik net klaar was met de behandelingen. Ik was toen trots op mijn leerlingen geweest en was blij dat ik kon komen kijken, maar het voelde ook heel dubbel. Ik had toen tegen mezelf gezegd dat ik het jaar erop weer de nieuwe leerlingen kon gaan begeleiden en met ze zou oefenen voor de eindmuscial. Toch liep dat dit jaar ook weer anders en had ik er weer niet bij kunnen helpen. Ik heb me nu maar voorgenomen om niet weer zo'n uitspraak te doen. We zien wel waar we volgend jaar staan. Ik probeer meer met het nu, deze week, volgende week bezig te zijn. Dat scheelt een hoop teleurstellingen. 

Voor nu, iedereen een fijne avond, slaap lekker en geniet als dat kan van morgen. 

Liefs Bianca