Trots
Ik ben blij dat deze site er is, ik vindt hier steun en kan mijn gevoel van me af schrijven. Toch vindt ik het af en toe ook lastig om deze site te openen daar ik het ook verdrietig en confronterend vindt om te vernemen dat een aantal van mijn moedige dappere lotgenoten aan het eind van hun "strijd" zijn gekomen. Ook al ken ik ze niet persoonlijk leef ik wel intens met hun en hun dierbaren mee. Ik denk regelmatig aan ze en zie dan ook een stukje van mijn eigen voorland.... wat ik al zei, confronterend maar tegelijkertijd ook leerzaam.
De kracht en moed die zij laten zien is iets waar ik van kan leren en hopen dat ik dat ook zal hebben als mijn tijd erop zit. Ik kan een hele dag verdrietig zijn voor mijn lotjes en herken mezelf in hun traject. Wederom confronterend... maar wat ben ik trots op die kracht en het incasseringsvermogen wat wij met zijn allen delen. Niet uit te leggen aan een gezond iemand wat het kost om je staande te houden in de chaos en onzekerheid.
Tevens wil ik mijn respect voor de naasten en partners uitspreken, ook uit hun verhaal valt veel te leren. Ik weet niet of ik liever in hun schoenen zou willen staan.... hun machteloosheid en verdriet.
Hoe dan ook, ik kijk morgen toch weer op deze site en ben ontzettend trots op ons allen!
Dag lieve dappere lotgenoten, Warme groet, Jolanda.
5 reacties
Ron, een dichter van formaat, een die je bijstaat met eerlijk advies en goede raad.
Jouw input wordt alom gewaardeerd, er wordt vol op van jou geleerd.
Blijf ons voorzien van tips en adviezen, jouw advies willen we niet verliezen!
Hoi Jolanda
Ook al ga ik nu nog niet dood aan die rotziekte (denk ik dat ik genezen ben) ik heb zoveel respect voor jou en ook trouwens voor Ron . We zijn sterker dan we van tevoren denken . Ik had nooit gedacht dat ik er nuchter in zou staan . Jaren geleden met een knobbeltje in mijn borst zag ik mij al helemaal onder de groene zoden liggen toen was er niets aan de hand. Maar toen het wel menens was (slokdarmkanker) was ik vreemd genoeg na de eerste paniek heel kalm en ging het gevecht aan . Gelukkig met heel veel geluk want meer is het niet als je deze rotziekte overleeft dan heb je gewoon heel veel geluk of is het gewoon nog niet je tijd.
Ik ben echt blij met je bijdrage. Het helpt me wel.
Inderdaad, de machteloosheid als partner is verschrikkelijk.
Ik zou niet liever willen dan mijn vrouw haar pijn en ongemakken even over te nemen, en haar mijn energie in de plaats te geven.
Helaas is dit een utopie.
Wat me trouwens vandaag is opgevallen, is de onwetendheid van bepaalde mensen. Ik kreeg een mail van de voorzitter van onze sportclub, waarop ik geantwoord heb door de situatie van mijn vrouw uit te leggen.
Blijkbaar wist hij hier niets van. Zelf heb ik iets gelijkaardig meegemaakt. Iemand met wie ik vroeger veel optrok maar sinds enkele jaren uit het oog verloren had, was ook getroffen door deze vreselijke ziekte. Pas enkele maanden na haar overlijden kwam ik te weten dat ze er niet meer was. Behoorlijk rot voelde ik me nadien.
Punt is natuurlijk wie men allemaal van de situatie op de hoogte moet brengen. Ik ging er van uit dat de enkelingen in de sportclub de rest van de leden wel zouden informeren. Men roddelt natuurlijk veel, maar indien maar indien het over zulke gevallen gaat, is het toch nog blijkbaar een taboe, het komt gewoon niet ter sprake.
Die gedachte indachtig ga ik nu dit forum verlaten, om enkele mails te versturen naar mensen die zeker moeten weten hoe de zaken er voor staan.
Aan allen, veel moed en kracht en gelukkige momenten !
Groeten uit het lieftallige Essen in het vrolijke Vlaanderen.