Kankervakantie

Gisteren mijn laatste chemo gehad voor de 3 maanden kankervakantie. De chemo ging niet zoals verwacht. Weer een heftige reactie op de oxaliplatin. Ik had het gevoel dat er een olifant op mijn borstkast ging zitten. Kuur een half uur stopgezet en toen weer door. Na een kwartier plofte de olifant met versterking wederom op mijn borstkast. Kuur weer stopgezet en overleg met de oncoloog.

Deze kwam met het geweldige idee om dan de zak met rotzooi maar over 8 uren in te laten lopen. Nog 3 zakken erna dus een nachtje blijven slapen. Voor ik er erg in had nam mijn onderbewuste brein de conversatie over en hoorde ik mezelf brullen... NEE ik ben er helemaal klaar mee! Weg met die bende in de bak ermee. Dit gaat me niet redden, dit maakt me kapot. Ziehier als het gevoel het wint van ratio.... en dan moet je luisteren.

Ik was dus voor mijn doen lekker op tijd thuis en ben vanmorgen met meer energie dan normaal opgestaan. Dat geeft de burger moed! Morgen wordt ik weer afgekoppeld door de thuiszorg van mijn draagbare chemo pompje en kan het gif opruimen weer beginnen en de kinderen weer uitgebreid worden geknuffeld zonder dat ze licht gaan geven in het donker.

Dan nog even 3 a 4 dagen worstelen met de bijwerkingen en dan...… verder met inpakken, weggooien... wat een mens niet allemaal verzameld over 18 jaar in een huis. Er staan nog dozen ingepakt van de vorige verhuizing dus weg ermee. Sorteren voor de kringloop en verhuizen. Afsluiten van een hoofdstuk vol herinneringen en beginnen aan nieuw hoofdstuk waar we hopelijk nog veel nieuwe kunnen maken. Gemende gevoelens maar ook wel zin in.

O ja en op zoek gaan naar een nieuwe dag invulling.