Voor de derde keer…
Na de tweede AFT is het gewonnen vet door mijn slappe buik huid en bindweefsel naar beneden gezakt.
Om dit bij de volgende AFT verder wat op z’n plek te houden heeft de PC een IMF voorgesteld. (Soort van onderkant borst randje)
Een dikke week geleden was ik weer aan de beurt. Door het warme weer zwemmende cup ( om met pomp 14 dagen vooraf operatie huid en bloedvaten klaar te maken voor de lipofilling). De siliconen rand van de cup trok doorlopend naar binnen en mijn huid was het daar zeker niet mee eens. Piep onderdruk pomp….Met mijn meeste creativiteit geprobeerd ik met Tegaderm het tij te keren…echter nu veroorzaakte deze juist weer veel huidproblemen. Blaren, wondjes. Toch volhardend en met verstand op nul de 48 laatste uren in. Wonderwel lukte dat zoveel makkelijker dan ik bedacht had. Waar ik de andere dagen steeds de klok in de gaten hield (hmmm nog 5 uur, nog 2 pfff etc.) nu de klok volledig genegeerd en m’n focus op donderdag 1-8 operatie gezet. Hoe dan ook, het heeft mij er doorheen geholpen.
Door de vakantie’s weinig personeel en voor mij geen mogelijkheid om een nacht te blijven voor de eerste opvang (ben fulltime mantelzorger en ik weet dat ik zodra ik thuis ben vergeet waarom ik die dag weg was….) Tja.
Omdat de IMF vooraf meerdere keren was besproken en de melding dat de cup dan even niet mag (met .. dat zal je vast geen probleem vinden), vol goede moed me in het elegante blauwe pak gestoken. Op de ‘inslaapkamer’ een enthousiaste PC. ‘Zo ziet er weer goed uit, goed gewerkt met de cup (glunder)’ . Nou vandaag gaan we vet uit de boven buitenkant benen nemen en…maar de IMF wordt niet genoemd. Schiet direct in de stress. Als ik meld wat we eigenlijk (zelfs begin van de week nog) hadden afgesproken corrigeert ze haar plan direct. Maar in mij zit het even niet lekker. Als op de OK ook nog iemand roept ‘ja medicatie voor de schildklier’ roep ik gelijk ‘Die heb ik helemaal niet…!’ Jeetje, wat gebeurt er allemaal.
Onrustig en redelijk ontregeld kom ik later weer bij. Met een hoofd alsof ik een week aan de drank ben geweest. De onrust blijft.
‘s Middags komt de PC nog even langs. Vriendelijk, hartelijk en lief zoals altijd. Nou maar even overleggen hoe je nu de cup gaat plaatsen….Waht? Cup, en die mocht niet… ! O o nee o ja heb zoveel patiënten met hetzelfde maar dan net weer even anders…sorry, haal het af en toe even door elkaar…. Nee hoor, de cup hoeft niet, excuus!
Als de verpleegkundige later ook nog even komt kijken, vraagt ze Cup? Ik zeg ja niet dus, en daarbij de rand van de cup ligt los en kan ik waarschijnlijk niet meer gebruiken…De cup ligt nu ook al uren onafgedekt, niet schoongemaakt naast me op het tafeltje, met de pomp. Ze checkt de cup, niet stuk wel los. De PC komt net weer even langs voor een andere patiënt. Gelijk trekt ze aan de bel. Omdat in het verslag staat dat de cup wel gebruikt moet worden vraagt ze de PC wat ze nu eigenlijk wil. Antwoord: Nee hoor, mevrouw krijgt verlof! De pomp verdwijnt met de verpleegkundige en ineens voel ik me zo onzeker….gaat dit wel goed zo?
Alle opgekropte stress en emoties borrelen op. Er was gezegd dat als de PC geweest was dan mocht ik wel gaan….Ik maak me daarom snel klaar om te vertrekken. Moet nu weg, weg van hier, voelt zo naar allemaal.
Thuisgekomen blijft het, normaal altijd even contact na 24 uur met het ziekenhuis weg….geen personeel denk ik dan maar of zijn ze vergeten dat ik er was… In mij blijft het maar hangen en als ik naar mijn gecreëerde borst kijk zie ik boven de IMF een geul ontstaan…Als ook dat maar goed gaat.