19: Ode to joy........Ode aan zus!

Het is vandaag 19 december 2024 en eigenlijk ben ik inspiratieloos….Ik kreeg zelfs al de opmerking dat ik gestopt was met bloggen, maar dat is niet het geval. Het schrijven van mijn verhaal is therapie, ik schrijf de sores van me af. En het is reuze handig om het ook nog weer eens terug te kunnen lezen. Ik ben inmiddels 3,5 jaar verder vanaf de diagnose.

En het gaat goed, heel goed zelfs. Ik ben ergens in november voor een CT scan naar het ziekenhuis geweest en kreeg op 6 december de uitslag dat alles er goed uit ziet. Geen kanker meer te zien. De longarts heeft een voorstel gedaan om naar halfjaarlijkse controles te gaan en dat voorstel heb ik geaccepteerd. Ik krijg dan ieder half jaar een scan, in mei de PET scan en een half jaar later een CT scan. En wanneer ik me tussentijds ongerust maak over iets mag ik gelijk contact zoeken met de verpleegkundig specialisten van de oncologie. Ik voel me daar goed bij, ik leef al een tijdje van scan naar scan en de tijd die daar nu tussen in zit is gelukkig iets langer. In de rapportage stond nog vermeld ‘heldere alerte vrouw’ …..na 3,5 jaar weet ook de longarts hoe ik in elkaar steek. 

Het gaat dus goed met mij en dat geeft me weinig inspiratie om te schrijven. Maar ik ga er even voor zitten, want het is niet allemaal rozengeur en maneschijn…..

We zitten vlak voor de kerst, en voor mij is dat weer een tijd van bezinning! Mijn kerstkaarten zijn de deur uit en daar neem ik ook altijd even de tijd voor. Voor speciale mensen maak ik speciale kaarten, met een persoonlijke tekst of afbeelding. Kaarten kunnen heel waardevol zijn net als de tijd voor kerst. Even stilstaan bij het afgelopen jaar en een klein beetje nadenken over het aankomende jaar. 

Wat hebben we op 11 september een prachtige bruiloft gehad van onze oudste dochter, hoe trots kun je zijn als moeder, schoonmoeder en oma. Het was tot in de puntjes geregeld en wat zagen ze er prachtig uit. De ceremonie en het feest vonden plaats in Gasselte bij de Kruimel, écht een toplocatie. Wat hebben we mooie herinneringen gemaakt en wat is het fijn dat je elkaar dan nog hebt als familie.

We hebben vorige week het fotoalbum bekeken en ook dat is prachtig! Manlief en ik zeggen met enige regelmaat dat we trots zijn op onze kroost en dat ze het goed voor elkaar hebben. Ze zijn gezond, hebben alle twee de juiste mannen weten te vinden. We hebben inmiddels vijf kleinkinderen , de jongste liet even op zich wachten, maar voelt voor mij in ieder geval als een cadeautje. Wat een heerlijk kind is het. De kinderen hebben werk en wonen beiden in een eigen woning en vlakbij ons in Bellingwolde. 

11 september was er nog niets aan de hand, maar vlak daarna belde zus………ik moet je iets vertellen, ik heb borstkanker……het is niet goed, ….. het lijkt heel agressief te zijn…..Jeetje…… en dan gaan alle raderen draaien bij deze heldere alerte vrouw…… Hoe dan??...... 

(als ik vertel dat zus borstkanker heeft vraagt bijna iedereen ; was ze in de bus geweest? Ik heb geen idee waar deze primaire gedachte vandaan komt……aan alle lezers van mijn blog wil ik graag duidelijk maken dat je je borsten vooral zelf moet voelen, iedere week 1x  heel bewust wassen zonder washandje, insmeren met body lotion, VOEL hoe je borsten zijn en als je een afwijking voelt dan ga je naar de huisarts!! Wacht niet op die bus….) Maar zus was niet in de bus, zus lag in bed met Du en hij streek langs haar borst en voelde iets en zo ging ze een dag later naar de huisarts. En weer een paar dagen later naar het ziekenhuis en werd er een foto, een echo en een punctie gedaan. De radioloog maakte de voorspelling dat het er niet goed uitzag en hij kreeg gelijk. 

Heel veel onderzoeken verder en een paar weken later was de diagnose helder, tripple negatieve borstkanker met uitzaaiingen in de lymfeklieren en longvlies. De meest agressieve vorm van borstkanker. Tripple negatief betekent dat de tumor niet reageert op hormonale behandeling

 ( progesteron en oestrogeen) en op een behandeling met eiwitten het zogenaamde Herceptin. 

De enige behandeling die dan nog mogelijk is chemotherapie. Deze zijn er dan wel in verschillende varianten, maar heel veel keuze is er niet. Prognose 50% om het eerste half jaar door te komen…….En dan lopen we ineens samen op het pad, ongeneeslijk ziek te zijn….mijn zus…….de enige op deze aarde die in mijn hele leven naast me is geweest……zij die samen met mij de verhalen van vroeger van onze ouders nog naar boven kan halen….. zij die onlosmakelijk met mij verbonden is en dan heeft ZIJ ook ineens KANKER……De hele gedachten gang begint weer van voren af aan……de zwarte raaf vliegt weer in mijn hoofd, hij zit weer op mijn schouder…. Kanker is doodgaan….

We kunnen er gelukkig wel samen goed over praten, ze kan zelfs een beetje op mij leunen, ik heb het hele traject tot en met acceptatie immers al doorgelopen. Maar zus heeft in korte tijd een inhaalslag gemaakt. Met de kinderen om tafel, euthanasie, zorgen voor een goede huisarts, en ze is gestart met de behandeling. Het is wat het is……natuurlijk is er de angst dat de chemo niet aanslaat, natuurlijk is er de angst dat ze eerder dan ik zal doodgaan. 

We zijn uit hetzelfde hout gesneden en zien de feiten onder ogen, we proberen er het beste van te maken. Ze is kaal, maar verder zie je er niets van.(zo zie ik het, maar iedereen zal juist door haar mutsje zien dat ze kanker heeft) Ze voelt zich goed en blijft leuke dingen doen. En we houden ons vast aan hoop. Hoop doet leven, en dat is een waarheid. Het woord wordt heel gemakkelijk uitgesproken totdat je er zelf aan vast kunt houden. We zijn alle twee positief ingesteld, de uitslag van de komende scan zal heel spannend gaan worden, maar tot die tijd laten we geen negatieve gedachten toe, we houden ons vast aan de hoop op een goede uitslag.En tot die tijd proberen we ons leven een beetje op de rit te houden. Zij zit nog een tijdje midden in de behandeling (ze begrijpt nu heel goed wat voor een drukte dat met zich mee brengt) Ze gaat iedere week naar het ziekenhuis voor de chemo en daarnaast heeft ze dan ook nog de controles.

Ik niet, ik heb een tijdje geen geplande controles staan.

Mijn leven heb ik aardig op de rit en dat gaat best heel goed. Ik heb een nieuwe hobby erbij, piano spelen. Had ik altijd wel graag gewild, maar het kwam er nooit van. Maar een tijdje terug heb ik de knoop doorgehakt en een digitale piano aangeschaft. Bijna iedere dag zit ik er ruim een uur achter. Mijn lerend vermogen is niet meer wat het is geweest, maar langzaamaan lukt het me de eerste liedjes te spelen. ‘Ode to joy’ is favoriet en gaat al mooi met twee handen.  Cor Bakker is mijn leermeester, ik koop online pakketten van hem. En als ik op mijn pianokruk zit vergeet ik heel de wereld om mij heen, de focus verleggen en mijn hoofd helemaal leeg spelen; Heerlijk is het.

En zo kijk ik terug op weer een jaar van mijn leven, met de hoogte punten en de diepte punten. En ik kijk een beetje vooruit en hou me vast aan HOOP en LIEFDE. (hoop=de wensende verwachting, dat iets goeds, dat nog onzeker is en in de toekomst ligt, werkelijkheid zal worden)(liefde= diepe acceptatie van en genegenheid voor, welgezindheid tot of toewijding voor een ander, of eventueel voor jezelf) 

Ik hoop op een goed jaar, dat ik nog een tijdje samen met mijn zus op dit pad kan blijven. Ze trekt zich op aan mijn 3,5 jaar, terwijl ik nog maar op de helft ben van mijn 7 jaar waar ik me aan vast hou (en ondertussen denk ik al wel aan 10😊) We gaan ervoor………..de kerstkaarten zijn de deur uit, het huis is in kerstsfeer, de cadeautjes staan klaar, het is bijna kerst en weer een jaar voorbij!

Lieve mensen, tel je zegeningen, geniet van al het kleine, wees zuinig op je lijf, kijk vooral naar wat en wie je hebt………..geef kleur aan het verleden, maak stille dromen waar, begin gelukkig en tevreden aan het NIEUWE JAAR!