Mi feel good! Mi in Jamaica 🇯🇲
Daar ben ik weer, uitbehandeld, terminaal, maar ik leef als nooit tevoren. Het kan dus tóch! In het hier en nu, met alles wat er is.
Toen we hoorden dat ik nog maar een paar maanden te leven had, hebben we een reis geboekt. We wilden zó graag nog eens naar Jamaica en het eiland introduceren aan mijn zoon.
Nou, dat is gelukt! En hoe 💥
Twee jaar geleden was ik hier met mijn man. De ziekte was toen al in mijn lichaam maar dat wisten we toen nog niet. We hebben gefeest, gelachen en vrienden gemaakt.
Op dit moment zijn we voor de 2de keer hier en we genieten met volle teugen, van elkaar, van alle vriendelijke mensen, en van de natuur.Toen we deze reis boekten, hoopte ik vurig dat we onze vrienden van het eiland weer zouden ontmoeten, dus zijn we naar hetzelfde hotel gegaan. Dat maakte de kans misschien iets groter....
Onze eerste vriend, Stevie, is een verkoper in een kano aan het strand bij ons hotel. We hebben goede herinneringen aan hem, en hij is altijd in onze gedachten gebleven. Vooral ook zijn moeder, die destijds in behandeling voor kanker was.
Toen Stevie ons deze week vertelde dat zijn moeder de ziekte heeft overleefd, en genezen is, voelde ik grote opluchting voor hem en zijn familie.
Onze eigen moeders zijn kort na elkaar in datzelfde jaar in 2023 overleden.
Stevie is inmiddels vader geworden van een zoontje. Het gaat goed met hem. Iedere dag zwaaien we even naar hem, of we maken een praatje. We voelen ons met hem verbonden. Hij zal veel voor ons blijven betekenen.
Onze tweede vriend waarvan ik hoopte nog eens te ontmoeten, Deneka, is een tourguide die ons 2 jaar geleden heeft meegenomen naar heel bijzondere plekken hoog in de bergen. O.a. naar 9 miles, naar het mausoleum van Bob Marley. Ze is vriendelijk, grappig, heeft een groot zelfvertrouwen en heeft een ongekend groot verantwoordelijkheidsgevoel. Kort na aankomst in het hotel boekten voor ons 3-en dezelfde tour.
En van ál die honderden tourguides, was zij het die ons kwam ophalen bij ons hotel 2 dagen geleden.....Van al die honderden.....stond Deneka daar met haar grote gulle glimlach om ons vervolgens een big hug te geven. Toen zij later haar toenmalige collega Christopher video-belde, en vertelde dat wij weer op het eiland waren, kreeg ik hem ook even te spreken. Toen ik zag wat hij aanhad, voelde ik zo'n grote verwondering....op zijn t-shirt stond een grote zonnebloem. Mijn lievelingsbloem.....en wéér voelde we ons verbonden. The universe is ready fu yuh....zei Deneka.
Eén van mijn andere wensen was dat mijn zoon Captain Crazy, de tourguide van Bob's Marley's place in 9 miles zou ontmoeten. Ik zei tegen Deneka: "God heeft mij naar dit eiland gestuurd en ik heb daarom mijn zoon meegenomen in de hoop dat hij zich net zoals wij, verbonden gaat voelen met de magie van dit eiland en haar bewoners. Er is er één die dat als geen ander kan.....Captain Crazy."
En even later stonden we oog in oog met de man die ons zó aan het lachen heeft gekregen 2 jaar geleden en tegelijkertijd diepe indruk maakte door de respectvolle manier waarop hij sprak over Bob, zijn moeder, en zijn familie.
"I'm glad you came, zei hij, welcome back my friend."
En weer voelde ik me verbonden.
Het is alsof Hij me op weg naar de hemel kadootjes geeft, als aanmoedigingen die me richting bieden Hem te blijven volgen, op Hem te blijven vertrouwen.
Deze ochtend zouden Deneka en ik een plaatselijke kerkdienst bijwonen maar helaas moest zij op het allerlaatste moment laten afweten omdat ze was opgeroepen om voor een collega in te vallen.
"Als ik op tijd terug ben, kunnen we naar de avonddienst " opperde ze. Maar dat komt mij helaas niet uit.....
Toen ik zei: Dit is niet mijn laatste keer dat ik op het eiland ben, antwoorde ze: I'll be always be here awaiting you my sunflower....
Mi feel good🌻