Uitslag onderzoek gynaecoloog

In de tussentijd werkte ik gewoon in ons bedrijf door.  Veel werd er over de situatie gesproken.  Wachten duurt lang en vrienden, familie en kennissen waren geïnteresseerd .  Geregeld werd er gevraagd of er al iets bekend was.  Twee weken is dan behoorlijk lang als je wacht op bericht.

De klachten werden ook steeds erger, en mijn man Dennis maakte zich grote zorgen.  We konden het eigenlijk nergens meer over hebben dan dat dit niet langer kon duren.

Op 17 Juni 2024 kreeg ik telefoon van Vera de Gynaecoloog .  Ze verontschuldigde zich en gaf aan dat de uitslag nog niet binnen was. Dit zou nog een week langer duren vertelde ze mij.  Maar… zei ze ik ben erg geschrokken van de ijzerwaarde die je hebt.   Ze vertelde dat deze zo laag was, dat ze mij adviseerd om een ijzerinfuus te geven. Ze vroeg of ik zelf niet iets had gemerkt.  Ik slikte ijzer tabletten en merkte wel dat ik te weinig energie had maar had daar geen aandacht aan besteed.

Vera vroeg of ik akkoord was met het ijzer infuus en zo ja, dan zou ik op korte termijn gebeld worden.  Ik stemde hiermee in en we beëindigen het gesprek.

Na het telefoontje van de Gynaecoloog praatte ik Dennis bij. Ook hij schrok dat er een ijzerinfuus zou komen.  Maar als dat het was, dan waren mijn klachten zo opgelost…

Verder op de dag spraken we er nog geregeld over en toen begon ik mezelf te herinneren over bepaalde situaties.  Als we samen gingen  fietsen kon ik Dennis vaak niet bij houden.  Vaak gaf ik aan dat hij niet zo snel moest fietsen of moest lopen. Tijdens onze camper reizen waren hier ook voorbeelden van te noemen.  Ontzettend buiten adem als ik de trap moest  op lopen of wandelen was ook een ding wat steeds rustiger aan moest.

Het begon langzaam op zijn plek te vallen.  De puzzelstukjes sloten tegen elkaar aan.  Er kwamen steeds meer dingen die er in geslopen waren, waar we nu pas achteraf achter kwamen dat het niet meer ging zoals voor heen.

https://youtu.be/Sle8kAQULWg?si=-USMe-fM_gUkR9xj

De volgende dag was een korte werkdag voor mij.  Ik had afgesproken met een vriendin.  Ik had haar al een tijdje niet gezien en verheugde mij er op dat we elkaar weer zagen.  Om 11.00 uur ging de telefoon… ik hoorde een vrouwenstem aan de andere kant van de lijn.  Het was iemand van de vrouwenkliniek Ellesie.  Ze belde voor een afspraak voor het IJzerinfuus.  Ik kon ‘s middags terecht. 
Ik belde mijn vriendin, legde het verhaal uit en zei dat ik niet kwam. Gezondheid gaat voor alles zei ze.  Heel veel succes vanmiddag en we spreken elkaar snel zei ze.

Om 14.00 uur stond ik in Gorinchem. Meldde mij aan en vertelde wat ik kwam doen.  Ik werd begeleid naar een kamer waar het ijzerinfuus werd gegeven.  Ik werd van te voren even begroet door de andere gynaecoloog .  Vera was niet aanwezig,  Zij vroeg aan mij hoe ik mezelf voelde  en legde nog een keer uit wat er ging gebeuren.Na ongeveer een 20 minuten werd ik aangesloten. Tijdens het infuus werd er goed op  mij gelet. De dame (Diana) was erg vriendelijk en hield mij goed in de gaten. Het infuus zou ongeveer een uur duren.

Geregeld kwam Diana kijken.  We praten over waarom ik hier was. Tijdens het ijzerinfuus kreeg ik geregeld pijnaanvallen.  Diana vroeg mij of ik dit vaker had en of dit “normaal “ was.  Voor mij waren ze normaal vertelde ik.  Wel vertelde ik dat het nu wel erger was dan wat ik normaal voelde.  De pijnaanvallen kwamen ook vaak achter elkaar.  
Af en toe ging Diana even weg.  Het was druk in de kliniek, dus haar aandacht moest ze verdelen over meerdere patiënten.  Ze bleef wel elke keer vragen hoe het ging.  Ook vroeg ze of ik wist wanneer ik de uitslag kreeg.  Ik vertelde haar dat het gisteren zou zijn maar dat er nog niets bekend was.  Het duurde nog een week gaf ik aan.  Ze gaf mij een kopje thee, keek nog even naar het infuus en zei dat ze nog even weg moest.  Ze liet mij een rood knopje zien en zei dat als er iets is, hoe klein ook, druk op het knopje en ik ben er meteen.

Diana liet mij even alleen en inmiddels werd het ook rustiger in de kliniek.  Langzaam gingen de patiënten weg.  Ik keek naar het ijzerinfuus en zag dat ik bijna klaar was.  Alles was goed gegaan en ik kon zo naar huis.

Na nog geen 10 minuten kwam Diana weer binnen.  Ze zei, nog even en dan ben je klaar en keek naar het infuus. Ik ben nog heel even weg zei ze. Maar als er iets is, dan druk op het rode knopje zei ze.  Ik vertelde dat het goed met mij ging, doe rustig aan zei ik.  Het komt goed.

….de deur ging open van mijn kamer. Ik zag Diana en de Gynaecoloog binnen komen.  Wat lief dacht ik.. ze willen nog even gedag zeggen …

Diana verwijderde mijn infuus en toen ging ze naast de gynaecoloog zitten…. Dit is niet goed dacht ik.

De gynaecoloog vroeg ben je alleen?  Kom iemand jou zo ophalen? Ja, ik ben alleen met de auto en nee, niemand komt mij ophalen. Ik rijd zo weer naar huis.  Ik wil niet dat je naar huis rijd zei  de gynaecoloog .Ik rijd wel naar huis zei ik.  
Kan je man je niet komen ophalen? Er is geen goed nieuws zei ze.

Wat is er?  Zeg het maar, zei ik. Het werd stil…. Ik zei:  ik heb kanker hé! Ja, zei de gynaecoloog er zijn kankercellen gevonden.  De uitslag was toch binnen maar zat nog in een ander systeem.

Ik wist het zei ik.  Ik wist het, 3 dagen geleden heb ik er over gedroomd. Ik wist het!  Ik vloekte, huilde er ging van alles door mij heen.

Nadat ik even rustig was geworden belde ik Dennis. Ik vertelde hem het slechte nieuws door mijn tranen heen.  De gynaecoloog nam het daarna van mij over.

Na een half uurtje zat ik in de auto onderweg naar huis.  Ik heb gevloekt,  gehuild, geschreeuwd, ik was kwaad en ook ontzettend verdrietig. Alle emoties zijn voorbij gekomen.  Ongeloof maar ook heel krachtig.

Ik ga dit overleven, ik ga dit overleven zei ik constant hard op.  Vloekte weer en dan weer huilen.  Langzaam kwam ik steeds dichter bij huis.  In de auto belde ik Dennis.  Net of er niets aan de hand was, vroeg ik wat hij wilde van de friettent.  Hij antwoordde kijk maar.  Ik haalde bij de friettent eten en reed daarna naar huis.

Thuis gekomen omhelsde we elkaar. Huilde en bleven daarna even stil.  
Er waren geen woorden, allebei in gedachten.

Hoe nu verder?

Liefs Nancy