Bang, verdrietig, en alles wat daarbij past.

Mama heeft een paar weken geleden een “dipje” gehad, zo noemt ze het zelf. Het houd in dat ze eigenlijk alleen maar slaapt.

dinsdag is “mijn dag”, dan ben ik heel de dag bij haar om voor haar te zorgen. Ze is bang om alleen te zijn dus samen met mijn vader, zus en oma, zijn we altijd bij haar. Ik ben minimaal 1 dag per week bij haar, zo vroeg mogelijk, tot dat mijn vader rond 4/5 uur weer thuis is. Dit doen we als sinds ze thuis is uit het ziekenhuis, nu al 3 maanden dus. Het word voor ons steeds zwaarder. En dat is niet omdat ze steeds meer zorg nodig heeft.

thuiszorg komt 2 keer per dag, eind vd ochtend om te wassen, en smiddags rond 3 uur komen ze voor de zorg rond de morfinepomp.

vorige week dinsdag was mama helemaal gesloopt na wat bezoek, ze heeft toen heel de middag geslapen. Niets vreemds, de dagen erop begon ze meer te slapen, donderdag en vrijdag echt continue geslapen. Het weekend was ze tussendoor wat meer wakker.

vandaag was ik om 8:30 bij haar, om 11:30 had ze pas door dat ik er was, om 12:30 viel ze weer in slaap. 

Ze gaat dus steeds meer slapen, haar ademhaling als ze slaapt is onregelmatig, ze praat niet meer zelf, ze drinkt niet meer zelf, eten deed ze al sinds de canule niet meer. Ze blijft ondanks de sondevoeding ook maar afvallen. Als ze wel wakker is, staart ze veel voor zich uit en reageert minder op alles.

We gunnen haar zoveel rust.. maar ze blijft maar vechten, mijn mama is zo sterk. Steeds verbaasd ze ons weer. Maar het is goed zo.. ze heeft genoeg gevochten en genoeg gegeven, maar voor zichzelf is het niet zo ver.. 😥