bizar idee dat ik kanker heb, begrijp ik het wel goed ?

Begrijp ik het eigenlijk wel dat ik kanker heb , en een vorm  waarvan ik niet genees. een vorm waar  een x aantal maanden van overleven voor staat en dan is het over. Nee dat begrijp ik maar niet, en toch moet ik ermee dealen. De planten en groentekas  hebben we net daarvoor gebouwd, ik zou er vooral in gaan werken volgend jaar. En  er helemaal mee aan de slag gaan. En nu staat het op losse schroeven. Oh plannen zat, voor groenten kweken, planten kweken etc. Maar het is gewoon te bizar want  red ik dat wel ?  Eind april  vol met plannen voor de aankomende jaren en eind juli  weg met de plannen, en komt de kanker CMML ervoor in de plaats. Zonder stamceltransplantatie  weet ik al dat ik niet oud ga worden, en met de transplantatie  weet ik dat ik een groot risico loop. Ik heb kanker dreunt het in mijn hoofd, maar ik voel geen kanker. De kanker zit in de plasmacellen zit in mijn bloed. Hoe voel ik dan bloed ?  Bizar blijft het , niet alleen voor mij maar ook voor mijn partner. Hij is een stuk stiller geworden , ik zie de zorgen  aan hoe hij regelmatig in de tuin stil staat en ik kan hem niet helpen. Soms valt het kwartje op dagen dat het helemaal niet gaat, en andere keren als ik  bezig ben met  textiel en wandkleden maken voelt het als alle dagen voorheen, en ineens overvalt het mij dan, dan juist. Heb ik wel kanker , zouden ze zich vergist hebben ? en als ik het dan toch heb  moet ik dan alvast van alles en nog wat regelen voor mijn einde ? Dat wil ik nu niet, maar  het informatieboekje wat ik gekregen heb zegt van wel, regel zoveel mogelijk nu het nog kan en je fit genoeg bent. Na een wandeling door de tuin , en heel veel twijfel en nadenken en twijfel, besluit ik   dat  ik mijn einde zelf ga regelen, dan hoeft mijn partner dat niet te doen. Hij  wil mij niet kwijt en ik hem niet, maar de realiteit is toch effe anders. In een gesprek met de psycholoog vallen er wel kwartjes. Ga er mee aan de gang , dan is dat achter de rug, en de ziekte die onomkeerbaar is kondigt zichzelf  aan als de tijd daar is. Leef nu , hoe bizar ook ,maar blijf doen dat waar je plezier aan beleeft. Het maakt  het niet minder gek, maar wel veel meer te dragen. Als het voor ons beiden al onwerkelijk is  en bizar, laat staan hoe het dan moet zijn voor de kinderen, de kleinkinderen, de vrienden, familie.  In een boek versierd met foto's  van mijn leven tot nu toe, collages , diploma's etc staat alle info beschreven die nodig zijn voor mijn man en als aandenken., Dat boek  is er wel en ik ben zelf degene die het 't vaakst even oppak. Tot nu toe is er niet veel animo voor om het te lezen, geen wonder want wie begrijpt het nou echt.  Voor mij is het een enorme geruststelling  het staat op papier en ik hoef er niets meer mee.