4. Als je haar maar goed zit

Ik val maar gelijk met de deur in huis: ik draag een pruik. De professionals noemen het een haarwerk maar voor mij is en blijft het gewoon een pruik. Na een mislukte hoofdhuidkoeling en het nodige wikken en wegen en besloot ik toch een pruik aan te schaffen. Een mens ontleent zijn/haar voorkomen in grote mate aan de haardos. Vaak wordt iemand daarmee getypeerd: “die rooie” of “die vrouw met die blonde krullen”. Samen met mijn twee schoondochters heb ik er een uitgezocht die er niet al te pruikerig uitziet.

Aanvankelijk leek het me niet lekker, zo’n strakke hoofdbedekking. Nou, dat blijkt in de praktijk ook helemaal te kloppen.
Wat me over de streep deed trekken was toch het feit dat ik zo weinig mogelijk als patiënt benaderd wil worden en er dus ook niet zo uit wil zien. Met een muts of doek op je hoofd ziet toch echt iedereen gelijk dat je je kaalheid wilt verbergen.

Nadat ik de pruik voor het eerst ophad ben ik gelijk op de fiets boodschappen gaan doen. Ik voelde me als in een toneelspel en was superverbaasd dat ik gewoon gegroet werd, dat mensen me herkenden. Ik was toch immers incognito?

Nu, enkele maanden later, ben ik er meer aan gewend. Op het moment dat ik hem (of misschien beter: haar) ’s ochtends opzet groet ik mijzelf: “zo, daar ben je weer”. Het blijft lijken alsof ik daarna het podium op moet voor een solovoorstelling. Gelukkig is er geen sprake meer van plankenkoorts en speel ik de hele dag mijn “rol” met verve. Het doet me goed om ergens te zijn zonder dat men in de gaten heeft dat ik ziek ben en men mij benadert op een normale manier. Laatst kwam ik een kennis tegen die in het voorbijgaan zei: “je ziet er goed uit, het gaat vast prima met je” en vervolgens snel weer doorliep.

Maar alle gekheid op een stokje (waar komt deze uitdrukking in vredesnaam vandaan), natuurlijk probeer ik zoveel mogelijk mijzelf te zijn. Alleen weet ik soms niet zo goed meer wie ikzelf op dit moment eigenlijk ben. Naast alle fysieke problemen en ongemakken is het voor mij ook een zoektocht naar zaken als welke waarden van belang zijn, hoe je je tijd het beste kunt doorbrengen, welke mensen belangrijk zijn, wat je (nog) aan wilt schaffen en ga zo maar door. Zaken die vóór de diagnose minder of op een hele andere manier speelden.

Zodra ik me weer achter de voordeur verschans en niet meer van plan ben weg te gaan, zet ik met veel plezier mijn pruik af. Dit moment lijkt trouwens met de week vervroegd te worden. Soms sla ik daarbij zelfs een zucht van verlichting. Ik masseer dan even mijn bijna kale bolletje en wikkel vervolgens een sjaal om mijn hoofd.
Ik kijk nu al uit naar het moment dat mijn haar weer voldoende aangegroeid is en ik de pruik, onder dank voor de bewezen diensten, aan de wilgen kan hangen.

Ik wens iedereen een fijne jaarwisseling en een warm 2017 toe!