5. Ik snorkel en kom boven

En dan is daar ineens de start van het bestralingstraject, bijna 4 weken na de borstamputatie. De onderzoeken en gesprekken vooraf waren erg verhelderend, zowel voor mij als voor de behandelaars. Er werd mij gezegd dat het hen zo’n 1,5 a 2 dagen zou kosten om een compleet behandelplan te maken, ik kon me dit maar moeilijk voorstellen. De kunst is uiteraard om niet teveel bestraling te geven (want kans op bijwerkingen en blijvende schade) maar ook niet te weinig (zodat alle eventuele kwaadaardige cellen meegenomen worden).

Ik bleek in aanmerking te komen voor de ABC-techniek, dit staat voor Active Breathing Control, ook wel actieve ademhalingscontrole genoemd. Ik had er tijdens het onderzoek vooraf even mee kunnen oefenen maar toen ik ‘voor het echie’ moest was het toch even een ander verhaal.
Men had berekend dat er in mijn geval 9 bestralingsvelden zijn. Met de CT-scan er de eerste week aan voorafgaand betekent dit dat ik tien keer langdurig mijn adem in moet houden.

Als je eenmaal met ontbloot bovenlichaam op de plaat ligt merk je waarom ze de lijnen (‘die er beslist nooit af mogen gaan, ik weet het…’) op je lijf hebben getekend en drie punten hebben getatoeëerd. Jaja, ik heb mijn eerste tatoes te pakken :) . Nooit verwacht dat daar een dergelijke aanleiding voor zou zijn. Met behulp van laserstralen proberen ze me in de juiste houding te leggen waarbij er regelmatig aan mijn bovenlijf gesjord wordt.
Met mijn hoofd in een ronde vorm en de linkerarm omhoog krijg ik vervolgens een knijper en een prismabril op mijn neus, een snorkel in mijn mond en een knop in mijn hand. Op de knijper en de snorkel staat mijn naam, dat is een veilig idee.

Ik heb het idee dat ik een enorme sprong in het diepe ga maken. Ik kan dan wel zwemmen maar springen van een hoge duikplank gaat me echt te ver. Het maximum aantal seconden dat ik mijn adem moet inhouden is 40, dat is twee keer het geval. Dat klinkt niet als heel veel maar in de praktijk is dat het echt wel. De overige sessies beslaan 25-30 seconden.
De snorkel is aangesloten op een beeldscherm waarop je je ademhaling door middel van een rode lijn kunt zien. Adem je rustig, dan zijn het mooie bochtjes. Moet je, zoals ik, vaak slikken en hoesten dan zie je een hele rare grafiek ontstaan.

De laboranten, die zich inmiddels achter een veilige dikke muur en beeldschermen hebben verschanst, vragen me de knop die ik in mijn rechterhand heb in te drukken. De rode lijn verandert vervolgens in een blauwe lijn. Ze vragen me nog één keer rustig adem te halen en vervolgens diep te inhaleren. Als ik dat goed doe komt de lijn in een groen vlak terecht en wordt het een lange streep. De seconden tellen vanaf de 40 af. Naarmate de seconden verder teruglopen heb ik het gevoel dat ik blauw aanloop en misschien wel uit elkaar klap. Tsjonge, wat ben ik opgelucht als ze zeggen dat ik weer gewoon adem mag halen. Ik voel me als een vis op het droge.
Het bestralingsapparaat draait langzaam om me heen en staat steeds stil in een andere stand. Ondertussen probeer ik te visualiseren hoe de stralingen mijn lichaam binnendringen en wat dat voor (hopelijk positieve) gevolgen heeft.

Als alles achter de rug is komen de laboranten weer binnen om me te verlossen van alle attributen. Lachend melden ze me dat ik na afloop van het traject zeker in aanmerking kom voor het snorkelbrevet.

In de wachtruimte moet ik eerst even bijkomen, ik voel me wat dizzy.
Nog maar 24 te gaan.....