1. Even voorstellen

Het lijkt me handig eerst een korte beschrijving te geven over wie ik ben en wat er met mij aan de hand is. Dan zijn alle volgende berichten wellicht wat beter te begrijpen.
Aan het begin van de afgelopen zomer (2016) werd ik 60, voor mij een enigszins magische leeftijd omdat mijn vader overleed toen hij 60 was. Ik was druk op zoek naar een nieuwe, interessante baan en alles ging me verder voor de wind. Met manlief K. zou ik die zomer op vakantie gaan. Mijn 2 zoons waren al jarenlang het huis uit en zaten, samen met hun vriendinnen, in de fase van het kopen van hun eerste grote-mensen-huis.
Enkele dagen na mijn verjaardag liet ik een mammografie maken omdat ik al maandenlang af en toe last had van een trekkend gevoel in mijn linker oksel. Een hele vage klacht waarbij het eerder niet de moeite leek naar de huisarts te gaan maar wel een stemmetje in mijn hoofd me steeds waarschuwde dat het best eens iets ernstigs zou kunnen zijn. Die dag ging ik in feite alleen (letterlijk en figuurlijk) naar het ziekenhuis om gerustgesteld te worden.
Zo’n 2 uur later was ik weer thuis, met het bericht dat ik er ernstig rekening mee moest houden dat ik borstkanker had met uitzaaiingen. Ik was via de mammografie bij de radioloog (echo en biopten) en vervolgens bij de chirurg terecht gekomen die me dit nieuws vertelde. Er werden gelijk allemaal afspraken gemaakt, de week daarop zou ik meer horen.
En zo belandde ik in een soort nachtmerrie en in de spreekwoordelijke “lappenmand”. Ik transformeerde in no time van een (ogenschijnlijk) gezonde vrouw in een ernstig zieke patiënt.

Inmiddels weet ik dat ik 2 tumoren in mijn linkerborst heb en uitzaaiingen in diverse lymfegebieden. Momenteel ben ik 6 chemo-behandelingen verder (voor de kenners: elke 3 weken Docetaxel) en krijg ik volgende week de uitslag van de scans en het nieuwe behandelplan te horen. Heel spannend dus! Er staan mij sowieso nog een borstoperatie en bestralingen te wachten, daarnaast ga ik door met de immunotherapie die gelijktijdig met de chemokuur is gestart.

Vanaf juli staat mijn leven op zijn kop, niets is of lijkt meer wat het was. Ik beschouw het als vette pech, zoveel vrouwen krijgen borstkanker en nu moet ik er ook aan geloven. Toch probeer ik ook om niet te veel vooruit te kijken en op de goede momenten leuke dingen te doen. Dat gaat me goed af, al zeg ik het zelf.
Vanaf het begin hou ik een dagboek bij omdat ik graag schrijf en weet dat ik op deze manier al mijn gedachten en ideeën weer terug kan vinden. Dit geeft mij rust en overzicht. Er gebeurt in korte tijd zoveel dat je ook snel weer zaken dreigt te vergeten.
Ik ben nu zover dat ik de behoefte voel een blog bij te houden. Ik heb het 2 jaar geleden ook gedaan, dit betrof alleen een hele andere situatie: toen was ik 2 maanden in Uganda om vrijwilligerswerk te doen. Het schrijven was mij toen goed bevallen én ik kreeg er leuke reacties op.
Mijn verhalen zullen geen weergave zijn van wat ik van dag tot dag meemaak. Wel wil ik onderwerpen bij de kop pakken die me raken, opvallen of verbazen. En dat op een wat luchtige, relativerende manier. In zo’n periode is immers niet alles kommer en kwel. Ik maak in ieder geval zeker ook mooie en leuke momenten mee.
Heel misschien zullen anderen zich hierin herkennen of hebben ze hier enige steun aan. Al geldt dit maar voor één persoon, dat is voor mij genoeg.