Vallende herfstbladeren... eh... haren 6 okt. 2018

Bij het wakker worden schijnt de zon, het belooft een prachtige herfstdag te worden. Op ons gemakje kleden we ons aan en gaan boodschappen doen. Na de lunch kijk ik even op mijn IPad, mijn stekeltjes jeuken en ik wrijf met mijn hand over mijn hoofd. En dan zie ik ze…. de eerste stekeltjes liggen op mijn IPad. Het moment is dus aangebroken, mijn haar begint uit te vallen.

Gek, hoe je toch schrikt op zo’n moment. Maar wat ben ik blij dat mijn haren er al preventief af zijn. Maar waarom moet ik toch huilen op dit moment? Ik heb er al zo vaak aan gedacht, ik wist dat het er aan ging komen en toch..

Het lijkt wel of het nu allemaal echt is. Na de eerste chemo had ik echt niet te klagen, er waren een paar kleine dingen, maar het had allemaal zoveel erger gekund. En dan toch dit moment. Het moment dat ik denk: de chemo is aan het werken. Het moment waarop ik denk: goed dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd. Het moment dat ik denk: shit, de kanker heeft een punt gescoord.

Ik weet nog dat de verpleegkundige zei: waarom haal je nu al je haar eraf? Als het gebeurt, gebeurt het pas over 14 dagen. Ik wist van te voren dat ik geen haarlokken in mijn handen wilde. En nu zijn het gelukkig alleen maar stekeltjes die uitvallen.

Inmiddels ben ik over de eerste schok heen. En ik ben meer vastberaden dan ooit! Ik win!

Tussenstand

Ik                                  -        kanker:

Swim to fight                         1-0

Zelf mijn haar eraf                2-0

1e chemo                              3-0

Eerste haarverlies                3-1