Swimtofightcancer 15 sept. 2019

Op 16 september 2018 stond ik aan de waterkant om voor de tweede maal mee te doen aan swimtofightcancer. En het drong tot me door: ik sta hier ook voor mezelf. Wat gaat er gebeuren? Kan ik ooit nog zwemmen? Hoe zullen de chemo’s, amputatie en bestralingen gaan? Hoe is het om mijn haar eraf te halen? Zal alles goed gaan?

Op 15 september 2019 sta ik aan de waterkant voor de 3de keer swimtofightcancer. Ik sta gehavend aan de waterkant. Mijn haar begint langzaam terug te groeien, maar het duurt nog heel lang voordat het dezelfde lengte is als voor de kanker. Er is 1 borst weg, ik heb littekens, op mijn lijf en geestelijk. Maar de littekens zijn het bewijs dat ik sterker ben dan hetgeen dat probeerde me te doden. De behandelingen zijn achter de rug, maar ik ben nog lang niet de oude. Mijn lijf vecht voor herstel.

Ik sta daar en realiseer me, ik ben een survivor. Ik zwem voor de lotgenoten die ook kanker hebben overleefd, maar ik zwem ook voor de lotgenoten die de kanker niet hebben overleefd. Deze is o.a. voor jou Céline! En ik ken nog meer mensen die de kanker niet hebben overleefd. En ik zwem voor mezelf. 

Ik kijk om me heen en ben zo blij met alle mensen die dit evenement mogelijk maken. Met alle mensen die zo gul hebben gedoneerd. Dankzij die mensen is er nog meer geld voor onderzoek beschikbaar. Het is een utopie om te denken dat in een paar jaar kanker uit de wereld is. Maar wat zou het fantastisch zijn als we over een paar jaar kunnen zeggen: kanker is chronisch en je gaat niet dood. Ik doe mee om dit mogelijk te maken.

En tegelijkertijd ben ik bang. Ik vertrouw mijn lichaam niet meer. Red ik het wel? Ik heb maar 2 keer getraind. Een keer heb ik 1 km. gezwommen en de tweede keer 1250 meter. Het ene moment staat het huilen me nader dan het lachen en het volgende moment denk ik, ik kan het. Ik laat me niet klein krijgen. Ik kan tenslotte beter zwemmen dan lopen. Mijn zus geeft me een goed advies: vier het leven als je zwemt en dat vieren kan niet lang genoeg duren. Dus neem je tijd.

Aan de start verschijnt een Erik Spaans. Mijn zus en ik wisten niet dat we nog een broer hadden. We maken er grappen over, hij moet er even aan wennen, maar kan dan ook lachen om zijn verloren zusters. 

De zwemtocht zelf

Het water inlopen is lastig. Dat gaat via een gladde metalen plank en ik sta niet stevig op mijn voeten. Er wordt gezegd dat de watertemperatuur 19 graden is en net voordat ik het water inga, zelfs 21 graden. Nou, zo voelt het niet! Het is echt koud! Ik haal rustig een paar keer diep adem en dan mogen we gaan. Rustig zwem ik weg en het gaat beter dan vorig jaar. Ik kijk vooruit en zie de boei. Dat moet ik halen! Maar waarom zwemt iedereen verder dan die boei?? Het blijkt dat verderop pas de keerboei ligt. Dat had ik even niet gezien zonder bril. Oeps!

Borstcrawl is lastig, want ik haal links adem en ik heb last van de zon. Toch probeer ik borstcrawl en schoolslag af te wisselen. Ik probeer zoveel mogelijk een vast ritme te zwemmen. Na een km. ben ik weer terug bij start. Het is zwaar. Als ik wil stoppen, is nu het moment. Maar dat ga ik niet doen! Ik heb tenslotte de laatste training 1250 m. gezwommen, dus dat ga ik op zeker doen. Ik bereik 1250 m. en denk: de 1500 m. ga ik ook halen. Ik zwem door, maar het wordt wel heel zwaar.

Bij de 1500 m. boei heb ik nog even een gesprekje met een meisje dat voor me zwemt. We grappen dat het echt nog maar een heel klein stukje is. Ze vraagt waar ik aan denk om het te kunnen halen. Ik antwoord: ik heb de chemo’s doorstaan, dan kan ik dit ook. Ze vind me een topper en we gaan er voor!

De finish

Het laatste stuk krijg ik nauwelijks mijn armen over het water. Het liedje Leef van André Hazes zit in mijn hoofd: zwem, alsof het je laatste dag is, zwem! Oké, ik heb de tekst iets aangepast. Heel bewust zwem ik over de finish. En ik steek deze keer mijn arm in de lucht, ik heb het gedaan! Maar ja, dan het water uit. Dat is nog wel een dingetje. Er ligt zo’n zelfde gladde plank en die kan ik niet goed op met mijn voeten. Ik hou de leuning links met 2 handen vast en trek me omhoog. Ik loop echt wankel. De mevrouw die de medailles aan elke deelnemer geeft, komt er snel aan en ondersteunt me. Dat is fijn, want die stap vanuit het water de kant op, is heel lastig. Ik krijg een badjas, merk niet dat ik mijn zwembrilletje laat vallen en krijg 2 rechterslippers. Daar kan ik wel om lachen. Ze gaan ze snel ruilen voor een kloppend paar. De meneer die iedere deelnemer vragen stelt, vraagt hoe ik me voel. Ik heb maar 1 antwoord: ik ben zo blij dat ik leef! Hij vraagt nog iets en daaruit maak ik op dat hij weet wat er is gebeurd. Ik antwoord dat ik vorig jaar mijn eerste chemo heb uitgesteld om mee te mogen doen. Dat ik ondertussen chemo's, een amputatie en bestralingen achter de rug heb en dat ik druk bezig ben met herstellen. Hij vindt me een topper en zegt: dit is dus de tweede keer dat je meedoet. Nee, antwoord ik, dit is de derde keer. Hij zegt: zie ik je volgend jaar weer? Ja, antwoord ik vol overtuiging, die afspraak staat. En dan kan ik naar Ruud, die op me staat te wachten.

Ruud vertelt dat de mensen positief reageerden op mijn verhaal. Ik heb dit niet meegekregen. Ik was bezig met blijven staan.

Na afloop

Ik ben echt moe, maar zo ontzettend blij. Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen, maar deze overwinning kan niemand me afnemen! Ik krijg knuffels van Ruud, mijn zus en mijn schoonzusje. Ik bel met mijn tante en stuur een foto van mij met medaille naar mijn vader.

Ik krijg te horen dat ik straal op de foto. En dat klopt! De kanker heeft me tot op mijn tenen afgebrand en elke dag is een gevecht. Een gevecht tegen de gevolgen, tegen mijn lijf, tegen de vooroordelen van de buitenwereld. Maar dit gevecht heb ik gewonnen! 

Als het tussenbedrag bekend wordt gemaakt, blijkt dat er ruim 82.000 euro is gedoneerd. Wat een geweldig bedrag!!!

Ik merk de volgende ochtend dat mijn bed uitkomen best lastig is. Mijn lijf is niet helemaal pijnloos uit de zwemtocht gekomen, maar ik geef er niets om. I did it!