Bouwen aan toekomst!?
Nu, 4 maanden na m’n laatste chemo, probeer ik weer te bouwen aan een leuk leven. Echter vind ik dat nog steeds erg lastig. 3 weken geleden nog een kleine ingreep gehad aan de plasbuis. Die bleek helemaal vernauwd te zijn. Dat is opgelost, maar nog een vervelend gevoel met lopen.Alsof je moet plassen de hele tijd. Erg vermoeiend.
Ook wel weer begonnen met het werk. 3 middagen in de week op de zaak en de andere 2 dagen wat uurtjes vanuit huis. Dit gaat op zich best wel maar ik weet niet of ik dit werk nog wel wil blijven doen. Vind het eigenlijk niet meer leuk, maar wat dan… pffff.. voor de kanker had ik dat onzekere gevoel nooit. Ik ben wel degene die thuis altijd voor een goed inkomen heeft gezorgd. Wat als dat weg valt.
Dagelijks heb ik nog wel ff een huilbui. Ben dan aan het piekeren over de toekomst. Ook al is de kanker nu weg… ik blijf maar piekeren. Ben al paar keer bij een psycholoog geweest, alleen heb het gevoel dat het me niet echt helpt.
In het hier en nu leven wordt wel eens gezegd.. maar ja.. ik wil ook aan de toekomst denken en die zie ik nog niet op een leuke manier voor me.
Het lukt me gewoon ff niet om te genieten. Zou zo graag willen dat ik los kan laten wat me is overkomen afgelopen jaar. Een toekomst voor me kan zien. Toen ik een jaar geleden in dit traject terecht kwam had ik echt geen idee dat ik mentaal zo’n knauw zou krijgen.
Hoop echt dat als de kleine probleempjes die ik nog heb snel weg gaan, dat ik me weer vertrouwd voel met m’n lichaam. Dat de leuke dingen die we nu plannen dat ik er ook naar uit kan zien en niet alleen maar als een last zie.
3 reacties
Lieve Erwin,
Ik denk dat het heel normaal is om je zo te voelen nadat je het kankertraject in bent gezogen. Je leest het vaak hier dat iedereen z'n oude leven weer op wil pakken, maar dat dit niet lukt. Zelf heb ik ook enorm geworsteld met accepteren dat het nooit meer wordt zoals het was. Als je hebt moeten worstelen met gevoelens van doodsangst en niet weten wat de toekomst gaat brengen ga je anders in het leven staan. Dat jij dan opeens afvraagt of je het werk wil blijven doen dat je deed hoort daar denk ik bij. Wellicht helpt het je te accepteren dat het heel normaal is je nu nog zo te voelen, dat je veel piekert en je afvraagt wat je nog wil in de toekomst. Dat proces waarin je nu zit heeft tijd nodig. Het hoort erbij. Ook de huilbuien. Heel vervelend allemaal, maar het gaat over. Het wordt beter. Geloof me. Ik weet waar ik over praat. Ik wens je veel kracht en liefs.
Monique
Dankjewel.. nu heb ik gisteren nog uitslag gekregen van een MRI om nogmaals zeker te weten dat de kanker er niet meer is. En het goed nieuws is dat het er niet meer is. Echter wordt ik wel doorverwezen naar oncologische chirurgie, omdat er restafval zit van de behandeling. Normaal gesproken wil men dan opereren wat inhoudt dat ik een stoma moet hebben. Of…we gaan kiezen voor vaak controles, of… het zal besproken worden. Ik weet eigenlijk niet wat ik zou moeten beslissen als ik de keuze heb. Ook weer een dingetje die erbij komt.
Ik ben het helemaal eens met Monique. Accepteer je angsten, verdriet en pijn. En geloof mij, langzaam komen er lichtpuntjes.
Liefs, Kato