Over het onvermogen tot rouwverwerking en het grote belang om toch gehoord te worden

Over het onvermogen tot rouwverwerking en het grote belang om toch gehoord te worden

Wat doet rouw met mij en de mijnen.

Het zette mijn leven op zijn kop. Er is teveel rouw voor 1 leven, kramp in mijn ziel, mijn hoofd en lijf lieten het afweten.

Teveel afscheid, ik kan het niet meer kan laten versmelten met mijn leven., ik accepteer het als onderdeel van mijn bestaan.

Lastig om daar een weg in te vinden, soms zijn er te veel zijpaden en verdwaal ik in mijn emoties.Emoties die niet te delen of te verwoorden zijn, 1 specifiek benoemen geeft de anderen recht op een feestje op mijn ziel .

Veel mensen beseffen niet dat bij mijn veelheid aan verlies , je niet alleen wil zijn, maar dat wel altijd bent, dat soms de regen van verdriet als kiezelstenen valt.  

De vrienden gaan verder, zij hebben mijn rampenboek uit. Ik loop aan de zijlijn mee.

Ik kan het redelijk hanteren, wilskracht, overlevings drang, zwartgallige humor, mijn ervaring gebruiken voor anderen en nog wat andere dingen die de zwaarte verlichten.

En dan ontmoet je iemand die beseft dat ik het op mijn manier moet doen, dat ik die aandacht mag vragen is voor mij een kado.

Ik kan weer relativeren, lachen, ook om mezelf en zomaar intens genieten, wetend dat als ik verdwaal ik een beroep mag doen op die ander.

Dank aan mijn huisarts, Humanitas en dank aan Hanneke.