Nu mijn huis is afgebrand kan ik de maan beter zien.
Na 63 jaren in dit leven
Een bizarre gewaarwording, na april mijn laatste chemo {borstkanker}, mijn extreme allergie voor hormoon therapie, het gevecht om geen slachtoffer te zijn, kwam de explosie.Een heftige burn-out, mijn snelle denken is minder, mijn werk onmogelijk, moe, vergeten , milde vorm van afasie en nog zoveel meer.De amputatie, het einde zien, het kind in mij verdwenen.De verschijnselen van mijn parkinson mild, de life- events, waar ik al zolang meeleef werden erger.Rekening houden met het feit dat de kanker terug kan komen, regelen wat allang geregeld had moeten worden.N een moeizaam leven werd 2015 een rampzalig, maar ook een rijk jaar. Het leerde mij een begin van acceptatie en waardering van mijn nieuwe leven.
Om het niet te dramatisch te laten klinken , maar wel wilde laten weten hoe het met me gaat heb ik onderstaande mail als nieuwjaarskaart naar vrienden en bekenden gestuurd.
Nu mijn huis is afgebrand, kan ik de maan beter zien
Met zoveel brandhaarden in de wereld , oorlogen, overleven, vluchtelingen , is het bijna gênant om te zeggen dat 2015 voor mij een dramatisch jaar was.Bijna gênant, mijn drama's hebben zoveel raakvlakken met anderen.Rouw, afscheid, ontkenning, gezondheid, emotioneel vluchtgedrag waren de oorzaak van een gigantische burn-out.Ook wij in het "rijke westen" zijn vluchtelingen, willen niet horen en zien dat wat nu moeder aarde doet huilen er al jaren zat aan te komen.Voor mij werd het dit jaar duidelijk dat als stuiterende woorden de zinnen niet meer kunnen vinden, het fysiek bijna onmogelijk is om iets te doen, het tijd wordt om de confrontatie met jezelf aan te gaan.Zoals de vraatzuchtige rups van pop naar vlinder gaat, zonder weet te hebben van zijn gevleugelde toekomst, zo verging het mij.Na een tijd van ongelooflijk veel energie, kennis opdoen en die delen, kwam de kentering.Pas op de plaats en zelf in de hulpverlening. Hoewel ik nooit meer de oude zal zijn , heel veel niet meer kan, is mijn nieuwe leven er zeker niet minder door.De psychologe, de E.M.D.R. hebben mij van een levensgroot trauma verlost. De logopediste temde mijn woorden en leert mij duidelijker te spreken.Uiteindelijk heb ik mezelf teruggevonden, dat viel niet tegen, met mijn humor, zelfspot en de gave van het positief omkaderen ga ik het redden.Jawel ik ben een vlinder, een in slow-motion, alweer een voordeel , kan ik laten zien hoe mooi ik ben.
2015 Een dramatisch jaar, maar ook een ongelooflijk rijk jaar.
Ik weet nu dat ik het leven aan kan, sterker nog het leven kan mij ook aan.
Voor 2016 wens ik voor iedereen alle goeds, een gezond verstand maar vooral minder vluchtgedrag.
Een bizarre gewaarwording, na april mijn laatste chemo {borstkanker}, mijn extreme allergie voor hormoon therapie, het gevecht om geen slachtoffer te zijn, kwam de explosie.Een heftige burn-out, mijn snelle denken is minder, mijn werk onmogelijk, moe, vergeten , milde vorm van afasie en nog zoveel meer.De amputatie, het einde zien, het kind in mij verdwenen.De verschijnselen van mijn parkinson mild, de life- events, waar ik al zolang meeleef werden erger.Rekening houden met het feit dat de kanker terug kan komen, regelen wat allang geregeld had moeten worden.N een moeizaam leven werd 2015 een rampzalig, maar ook een rijk jaar. Het leerde mij een begin van acceptatie en waardering van mijn nieuwe leven.
Om het niet te dramatisch te laten klinken , maar wel wilde laten weten hoe het met me gaat heb ik onderstaande mail als nieuwjaarskaart naar vrienden en bekenden gestuurd.
Nu mijn huis is afgebrand, kan ik de maan beter zien
Met zoveel brandhaarden in de wereld , oorlogen, overleven, vluchtelingen , is het bijna gênant om te zeggen dat 2015 voor mij een dramatisch jaar was.Bijna gênant, mijn drama's hebben zoveel raakvlakken met anderen.Rouw, afscheid, ontkenning, gezondheid, emotioneel vluchtgedrag waren de oorzaak van een gigantische burn-out.Ook wij in het "rijke westen" zijn vluchtelingen, willen niet horen en zien dat wat nu moeder aarde doet huilen er al jaren zat aan te komen.Voor mij werd het dit jaar duidelijk dat als stuiterende woorden de zinnen niet meer kunnen vinden, het fysiek bijna onmogelijk is om iets te doen, het tijd wordt om de confrontatie met jezelf aan te gaan.Zoals de vraatzuchtige rups van pop naar vlinder gaat, zonder weet te hebben van zijn gevleugelde toekomst, zo verging het mij.Na een tijd van ongelooflijk veel energie, kennis opdoen en die delen, kwam de kentering.Pas op de plaats en zelf in de hulpverlening. Hoewel ik nooit meer de oude zal zijn , heel veel niet meer kan, is mijn nieuwe leven er zeker niet minder door.De psychologe, de E.M.D.R. hebben mij van een levensgroot trauma verlost. De logopediste temde mijn woorden en leert mij duidelijker te spreken.Uiteindelijk heb ik mezelf teruggevonden, dat viel niet tegen, met mijn humor, zelfspot en de gave van het positief omkaderen ga ik het redden.Jawel ik ben een vlinder, een in slow-motion, alweer een voordeel , kan ik laten zien hoe mooi ik ben.
2015 Een dramatisch jaar, maar ook een ongelooflijk rijk jaar.
Ik weet nu dat ik het leven aan kan, sterker nog het leven kan mij ook aan.
Voor 2016 wens ik voor iedereen alle goeds, een gezond verstand maar vooral minder vluchtgedrag.
