lastig

Het is nu een week geleden dat ik schoorvoetend naar mijn nieuwe huisarts ging. 

Een afspraak gemaakt voor de  pijn in mijn bil en rug. Die zeurende pijnlijke plek op mijn schouderblad waar het echt om ging kwam snel ter sprake. Genoeg reden om een Thorax foto te laten maken.

Toch maar een aantal mensen verteld van mijn angst voor uitzaaiing. Ik wilde mijn vrees delen, dat maakte het voor mij iets lichter.

Het leek mij gemakkelijker om mijn vermoeden van te delen , dan om het eventuele feit achteraf te moeten zeggen.

Het meeleven was groot, de vrees in mij ook.

 Ik weet dat er een telefoontje komt als het fout zit. Toch blijft het moeilijk, dus na een slapeloze nacht zelf gebeld,  de uitslag was voor mij onverwacht ok.

Dan ga je het rondje weer langs om de goede uitslag te melden.

Gelukkig, wat fijn en hoera, dat viel mee.

En ik? Ik ben ontdaan, de impact was groot, dat gevoel is ondeelbaar, de uitslag was toch goed?

Het valt niet mee om voor nu je leven weer terug te krijgen.

Drie uur gewandeld met een vriendin, voeten die niet meer pasten in mijn schoenen.

Kreeg ik ook nog een mierenleger op bezoek, het kozijn laat zich niet van de oude verf ontdoen en is het benauwd weer.

Natuurlijk kan het veel erger, maar voor nu vind ik het genoeg.