buiten scheen de zon , maar in mij niet

Terwijl ik er iedere dag mee geconfronteerd wordt , soms in tranen uitbarst, gaan de andere mensen om mij heen gewoon verder.

Borstkanker het gaat nooit over.

Het mag duidelijk zijn ik zit in een dip

ouder worden

zonder borsten met een afgezakte kont

ja maar verder ben je toch gezond?

Het lachen is me wel vergaan

de schaterlach werd sardonisch

dus doe ik maar alsof het accepteren

van de tand des tijds

en nog wat andere gebreken

me redelijk blijmoedig

door het leven sleurt

maar diep van binnen

denk ik dan

ik heb het wel bekeken