Weer in rustiger vaarwater

Hoewel het de afgelopen maanden best goed met me ging ( behalve een hele hardnekkige en vervelende griep, maar ja, wie niet..) voelde ik me toch erg onrustig.  Sinds februari vorig jaar was de tumormarker aan het stijgen. Eerst maar een klein beetje maar vanaf de zomer werd het toch menens. Maar de scan liet geen gekke dingen zien. De uitzaaiingen in het skelet zijn zo uitgebreid dat rechts of links een beetje meer of minder  niet echt uitmaakt.  De plekjes op de lever zijn natuurlijker spannender. Maar omdat het steeds millimeterwerk was leek het niet zo'n vaart te lopen. Maar toch, de Letrozol leek z'n werk niet meer te doen en ik ging vanaf december over op de Fulvestrant injecties. Maar in februari na 2 maanden Fulvestrant was de tumormarker opnieuw gestegen. Op  mijn verzoek ( ik had overal gelezen dat Fulvestrant minstens 3 maanden nodig heeft om te kunnen zien of het aanslaat) nog een maand gewacht en opnieuw bloed prikken op tumormarker. Wel werd alvast plan B besproken, Capecetibine chemotabletten moest het gaan worden.

Nou ja, ik heb ondertussen al 4 mooie bonusjaren achter de rug. Tenminste 3 hele goede jaren als we het over kwaliteit van leven hebben, 2021 was wel erg heftig met heel veel pijn. Dus zo gek is het ook weer niet dat dat minder gaat worden. Ik ben en blijf tenslotte een palliatiefje ! :))  Maar toen ik in mijn dossier keek en zag dat de tumormarker voor het eerst in 13 maanden een klein beetje gedaald was maakte mijn hart een sprongetje. Helemaal gerust was ik er toch niet op, van 672 naar 645 is ook weer niet zo'n enorme daling , maar de oncoloog zag het gelukkig  anders. Volgens hem zou de stijging anders zeker hebben doorgezet met een 100 of zo erbij. Dus over 3 maanden terugkomen, de gewone controle. De chemotabletten heb ik weer naar achter op het plankje geschoven en de zon ging letterlijk ook weer schijnen vorige week . Ik ben dankbaar en gelukkig dat ik weer ga dobberen in rustig vaarwater de komende maanden. En dan zien we wel weer!