Sunny days...
Sunny days......
26-11-2020
In three words I can sum up everything I've learned about life: IT GOES ON.
- Robert Frost -
Zo, we zijn alweer een weekje verder en de stress en de angst is toch wel wat gezakt. Wellicht tegen beter weten in, of wellicht raak je toch stiekem gewend om te incasseren en niet op de feiten vooruit te lopen. Ik zou het zo niet weten maar het is weer naar een apart kamertje in de grijze massa. Natuurlijk denk ik er nog wel aan en ook best vaak, maar ik heb zo'n lieftallig stemmetje in mijn hoofd die zegt dat het wel goed komt. En hé, dat is ook wel eens fijn. Maandagmiddag heb ik de MRI-scan en donderdag 3 december (DECEMBER ALWEER...😱) de uitslag van de scan. Laatste week heb ik wel hoofdpijn gehad maar godzijdank geen migraine.
Afgelopen week is het heerlijk weer geweest. Chris is veel vrij waardoor we samen lekker in de tuin hebben gewerkt. De kleuren buiten zijn nog altijd even mooi en de winterbloesem staat er ook nog mooi op. Max denkt dat hij een mini paardje is, of Max denkt dat de mini paardjes ook honden zijn. Hoe dan ook hij is helemaal dikke maatjes met ons hengstje Diesel. In het begin haalden we ze echt uit elkaar, een paard hoe klein ook kan natuurlijk hard trappen en bijten. Maar Max laat zich niet meer weghalen. En dan hebben we de keuze, of de hond binnen als de paardjes buiten zijn of hopen dat hij een keer schrikt zodat hij uit de buurt blijft. Tot op heden is hij nog niet genoeg geschrokken. Hij heeft echt al een knauw en een trap gehad en ook is hij tijdens het spelen een paar keer omvergelopen door Diesel. Op het moment dat zoiets gebeurt komt hij heel hard jankend (piepend) naar stal of ons gerend en denken wij nu zal het wel over zijn met de vriendschap. Maar nee, ze zijn nog steeds dikke maatjes en 'spelen' op hun manier uren achter elkaar als je ze laat gaan. Niet alleen rennen en springen maar ook rustig liggen, Diesel eet dan gras en Max ligt uit te hijgen. Ik hoop dat het goed blijft gaan en zolang het goed gaat is het werkelijk een genot om naar te kijken! Het is best mooi om te zien, 2 totaal verschillende diersoorten (carnivoor en herbivoor). Zo zie je als Max onderdanig is en dit wil laten blijken hij op zijn rug gaat liggen. Diesel snapt hier dus echt niets van en plukt en duwt en stampt vrolijk door. Dit zijn de momenten waarop hij dus piepend de wei uitkomt. Paarden laten dit op andere manieren blijken, bijvoorbeeld door kauwbewegingen te maken met de mond, het hoofd laag houden en het andere paard boven zich te laten plaatsen. Dit is in het spel van Max en Diesel niet aan de orde want Diesel is echt niet onder de indruk van Max.... Tot zover de vriendschap tussen Max en Diesel. Oh nee, nog wel grappig om te weten is dat Suka echt, zodra Max jankt, heel hard naar hem toe rent om te 'helpen'. Kunnen wij als mensen best nog wel wat van leren, de dierenwereld.
Vice versa eigenlijk. Dan hoef ik bijvoorbeeld niet meer voor kippenadoptiemoeder te spelen of zoals vandaag voor kippenzuster. Ik kwam vanmorgen in de ren om de kleine kippetjes te voeren en zag dat er eentje een beetje zielig bleef zitten. Eerst even aangekeken of ze wel ging eten, maar nee ze bleef afzijdig en at niet. Dus ik het kippetje gepakt en direct zag ik bloed druppelen. Nadere inspectie wees uit dat er een teentje geamputeerd was ik denk dat het net gebeurd was want het bloedde best hevig (voor zo'n klein kippetje). Dus kip mee naar stal, Chris als assistent ingeschakeld, en de teen (ieniemienie teentje, een dik saté-stokje-formaat) met speciaal wondverband (van de paarden gepikt) geknipt, daarna kleefverbandje eromheen gebonden en afgemaakt met een stukje duc-tape. Kipje weer terug in de ren en even gekeken hoe het ging. En dat ging best wel goed eigenlijk. Ze ging zelfs weer eten, job done! Vanavond nog even snel in het hok gekeken en daar zat ze mooi in het nachthok. Morgen verband eraf en hopelijk knapt ze zo weer op. De meeste mensen verklaren me denk voor gek, maar ja... ik en mijn kippetjes 🤣...
Inmiddels is het bijna 9 uur en ga ik lekker even in bad. Morgenvroeg om 9 uur in het MUMC in Maastricht zijn voor een bezoek aan de Reumatoloog. Deze arts zal nooit zo de stuipen op het lijf kunnen jagen als de neuroloog vorige week, dat is zeker 😉!
Fijne avond.