MRI en zo.....

Een positieve houding wint altijd. Droom, durf en verbeter. Wees liefdevol, begripvol en zorgzaam. En tel je zegeningen.

Aldus VoorPositiviteit op Twitter, ik kan me daar 100% in vinden. Het is vandaag maandag alweer 30 november. Bizar hoe snel de tijd gaat, nog 32 dagen en we zitten alweer in 2021! 

We zitten momenteel in de auto weer op weg naar huis. Vanmiddag had ik de MRI scan. Dus waren we vanmiddag om half 2 naar Maastricht vertrokken. Eigenlijk met voor mij doen een blank geheugen. En dat is ook redelijk nieuw. Ik denk dat dat komt omdat de laatste dagen niet echt veel hoofdpijn heb gehad, het ergste was rond de 5 van de schaal op 10. Mijn rug en heupen heb ik wel veel last van, maar hé ik ben natuurlijk ook geen 18 meer 🤣. Netjes op tijd waren we in het MUMC dit keer niet op afdeling 3 beeldvorming maar beneden in "kelder" het nieuwere gedeelte. Een kleine 25 minuten later dan de afspraak werd ik binnen geroepen. Vervolgens het riedeltje vragen zoals heeft u sieraden om, heeft u een prothese, heeft u metalen platen in uw lichaam en heeft u een pacemaker. Op alles negatief geantwoord en cynisch dacht alleen kanker.... Dat terzijde. Nu ik dit typ bedenk ik dat dat ook een nieuw iets is. Normaal vind ik het 'grappig' om dit hardop te zeggen en mensen min of meer te shockeren. Thuis had ik al rekening gehouden met mijn kleding zodat ik alles op mijn schoenen en vest na kon aanhouden. En toen kon het spektakel gebeuren. Er waren alleraardigste verpleegkundige en nadat ik enigszins comfortabel met een kussen onder mijn knieën op de tafel lag kon het infuus voor het contrastvloeistof geprikt worden. Ik gaf aan welke arm het makkelijkst te prikken was, rechts. Wat denk je, komt mijn ader niet naar boven. De 2e verpleegkundige plaatste ook een bandje om mijn linkerarm en zo ontstond er een wedstrijdje wie er het snelst de beste ader had gevonden. Links heeft overigens gewonnen.🤣. Het prikken ging in 1.x goed dat was mooi meegenomen. Ze vroegen nog of ik wist hoe het onderzoek zou gaan waarop ik braaf antwoordde. Oordopjes in, koptelefoon aan, kap over mijn hoofd en gas erop. En wow.... Ik wist dat het een takkegeluid was, maar was even vergeten hoe irritant.... Echt als je een keer niets te doen hebt kun je het op YouTube opzoeken. En daar lag ik dus gewoon echt een dik uur en een kwartier in. Op de kap die je op hebt zit een spiegeltje en daarmee kun je een beeldscherm op de muur zien. Uiteraard een aangepast programma bestemd voor alle leeftijden, culturen en type mensen. Niet echt boeiend zeg maar. Sterker nog oer en oer saai zelfs vervelend. Het begon met een zonnewei met bloemen waar en briesje overheen ging. Tot zover redelijk oké. Maar na (geen idee het duurde allemaal lang voor mijn gevoel) kwamen er tekeningen, veelal landschappen a la olieverfschilderij, die dan langzaam (wederom langzaam 🙃) stukje voor stukje ingekleurd werden. Pffff, dit in combinatie met het geluid van de radio, die je op sporadische momenten even door het scannen heen hoorde, is echt niet leuk en dan moet je ook nog stil liggen.... Ach, ik zwom even in zelfmedelijden. 10 over half 5 liep ik de ruimte uit... Eerst plasje doen, vest en schoenen aan om er vervolgens achter te komen dat ik flink door het drukverbandje had heen gebloed. En dat lieve mensen is niet handig als je een witte trui aanhebt. 

En zo is het gegaan niet echt een heel spannend verhaal maar weer 1 voor het medisch dossier. Op naar donderdag met hopelijk ook een niet al te spannende uitslag. Laat mij maar lekker saai zijn!

Fijne avond.