En toen....

  ...was het alweer een hele tijd later.

Ik kijk terug, inmiddels genezen en voor t grootste deel hersteld van de behandeling, op een jaar die grotendeels in het teken stond van kanker.

Zo was het er, en zo was het weer weg. Omdat het allemaal zo snel is gegaan is deze zin passend.

Maar tussen elk woord van deze zin past een heel verhaal...

Het verhaal van "de aandacht".

Want tjonge, wat heb ik daar veel van gehad! Heel gepast uiteraard maar ook iets om heel dankbaar op terug te zien!

Het verhaal van de sneltrein.

Dr in en dr weer uit.

Het verhaal van de "patient" en de geliefden om hem heen.

Hoe kon ik zo rustig zijn en wat een contrast met de niet-patienten om mij heen.

Mensen die in hun benadering eea veel zwaarder verwoorden dan  dat  ik het zelf ervoer...

Het verhaal van hoofd en lijf, met elk een eigen snelheid.

Bedenken kun je alles (behalve wat je vergeten bent;)), uitvoeren steeds een beetje meer...maar doorgaans minder dan gewend en/of bedacht. 

Geduld.

Blij was ik ook met Meggie's. Vier keer geweest...een verademing voor iemand als mij met-het-hart-op-de-tong.

Wat is het goed dat de aandacht afgenomen is. Soms wel echt heel bewust ervaren: " wie vraagt er nog naar/aan mij?

Maar liever minder aandacht en gezond dan ziek en in het middelpunt ...

Een crisis noem ik het. Kanker.

Maar het had zoveel heftiger, oneindiger, pijnlijker enz. kunnen zijn.

Zoveel dankbaarheid naar God, het UMCG,  m'n gezin, collega's, volleybalvrienden, Donar vrienden, kerk enz. enz.

Een vol, rijk jaar is het geweest.

Ik had het niet willen missen...