Boos zijn.... ook weer zoiets.
Ja die donderwolk van vorige week werd langzaam een donderbui en toen een langdurige depressie. Man wat was ik BOOS.
Het donkere zwarte weekend was door het verminderen van mijn chemo niet zwart meer maar donker grijs. Ik was lekker alert, ben zelfs een paar keer beneden geweest. En maandag was ik zelfs al weer aangekleed. Dus so far so good. Maar ja mijn lichaam was dus wel oke en toen dacht mijn hoofd, Ja nu ben ik aan de beurt.
Ik was boos op alles en iedereen, echt op het onredelijke af. Boos op de kanker, de chemo, mezelf, mijn lichaam. Ruzie zoeken met man en kinderen, de buurvrouw, in het verkeer, op het wandelpad. Hoe bozer ik was hoe meer onmacht ik voelde. Het rare was ook dat ik best wist dat ik echt onredelijk was maar op een of andere manier kon ik niet stoppen met boos zijn. Er is niets om de schuld te geven en dat is juist het vervelende, we hebben gewoon enorme pech. Anyways na een week mij te gedragen als een klein kind wat zijn zin niet krijgt. (Heb zelfs nog 2 nachten alleen op de logeerkamer geslapen gewoon omdat ik niet met mijn man in 1 bed wilde slapen, ja zo triest was het) Was het zaterdag en had ik man en kinderen weggestuurd omdat ik ze gewoon niet om me heen wilde hebben. Net na de lunch kwamen ze thuis met een enorme bos bloemen, en dan bedoel ik echt enorm. En toen brak ik, huilen huilen huilen.
Inmiddels is alles weer oke en heb ik iedereen mijn oprechte excuses aangeboden. Blijkbaar hoort dit er ook bij en mag ik heel blij zijn dat mijn kinderen nog met mij praten en mijn man nog geen scheiding heeft aangevraagd. Blijkbaar kunnen zij beter met de situatie omgaan dan ik.
Goede nieuws van dit bericht. Het gaat lichamelijk en conditioneel heel goed. Ik voel me top. Zo goed dat we dit weekend lekker met z'n 4e een nachtje in een hotel aan zee gaan slapen. Lekker wandelen en uitwaaien en daarna lekker cocoonen. Lekker weg van alles en weer opladen voor chemo no 4 die volgende week weer op het programma staat. Maar dat gaan we redden, dat weet ik zeker.
7 reacties
Hoi Lianne, zĆ³ mooi zoals jij over jezelf schrijft. Ik heb t idee dat ik je voor me zie. Zo vol emoties, vuur, power, leven! Dit is natuurlijk waarom je man van je houdt en dit is hoe je kinderen je kennen.
Ja, kanker is niet eerlijk en je kan niks ādoenā. Dat is het lastigst voor mensen die altijd in de aanpak modus staan. Zelf heb ik die aanpak modus gericht op het beleid rond mijn ziekte. Heb Ć”lles uitgezocht en besproken met de artsen en was daardoor behoorlijk āin control ā en tevreden, hoe kapot ik ook ging van de chemoās. Maar hĆ©, dat is nu 7 (ZEVEN) jaar geleden! Dit kunnen wij dus!
De boosheid of eigenlijk onmacht is er nog steeds. Hoewel ik er steeds beter mee om kan gaan. Het in control zijn kan niet bij deze ziekte. Dat is denk ik vooral mijn leerpunt. Wel grappig dat jij alles uitgezocht hebt. Ik blijf daar liever weg van hoe meer ik weet hoe verdrietiger ik wordt. Ik vind het nu vooral fijn om dingen niet te veranderen. Dus de snelheid waarmee de kuur druppelt niet aan te passen. Net als een voetballer zijn gelukssokken heeft :)
Hoi Lianne,
Ik heb net je hele blog in Ć©Ć©n keer gelezen. Je hebt een fijne manier van schrijven en wat je schrijft is heel herkenbaar.
Ik heb naast mijn immunotherapie ook 9 kuren Carboplatine en Paclitaxel gehad. Vanaf de eerste kuur ben ik ook blijven bewegen, lees fietsen op de hometrainer, wat soms wel een uitdaging was maar zo blij dat ik dat heb gedaan. Ik ben ervan overtuigd dat is heeft bijgedragen aan de wijze waarop ik de kuren heb doorstaan en hoe ik door de operatie ben gerold.
Eigenlijk zou iedereen die met een behandeling van kanker in aanraking komt beter geĆÆnformeerd moeten worden hoe belangrijk beweging/sporten is tijdens de behandeling en welke voedingsstoffen je kunnen helpen op momenten dat het eten soms al zo lastig gaat. Vaak komen we in contact met een diĆ«tiste als we al een tijdje aan het aanmodderen zijn.
Op naar je volgende kuur, met je hakken, je skinny jeans en je mooie energie. Ook de verpleegkundigen zullen genieten van een persoon als jou op de afdeling.
Lieve groetjes
Carolien šø
Hi Carolien,
Dank voor je compliment. Voor wat betreft het beter informeren ben ik helemaal met je eens. Sport en voeding zijn belangrijker dan men denkt. Het is goed voor lichaam en geest. Bewegen geeft een doel maar ook kun je zelf zien dat ondanks hoe rot of moe je je ookt voelt. Even 10 minuten op een loopband die 1 punt harder gat als de dag ervoor toch voelt als een overwinnen, ook al loop je maar op een kleuter tempo.
In mijn dagelijks 'gewone' leven ben ik communicatie adviseur. En ik heb mezelf als doel gesteld om de patientenfolder die ik heb ontvangen te herschrijven.
De eerste zin is letterlijk: De reden waarom u dit boekje ontvangt is geen plezierige. U heeft immers pas van uw specialist te horen gekregen dat u met cytostatica behandeld gaat worden.
Ik bedoel maar, wat staat er nu precies.? De hoofdstukken voeding en beweging staan er niet in. En bovendien moet ik dingen den om mezelf scherp te houden.
Enne kuren in stijl is geen probleem. Ik heb ook nog een glittermondkapje, Gemma glitter noemen ze me en dat vind ik een prima bijnaam!
Beste Lianne en Carolien,
Ik las jullie gesprek en wil jullie graag wijzen op de gespreksgroep Voeding en de gespreksgroep Bewegen, Sport en fysiek herstel. Je vindt ze beide in het overzichtslijstje met gespreksgroepen.
Ik heb het idee dat jullie allebei best wat bij te dragen hebben aan deze groepen. Aan goede tips, of ervaringen. Voel je vrij om die te delen, maar natuurlijk niet verplicht!
Hartelijke groet,
Deborah (Community manager kanker.nl)
Heel herkenbaar, normaal ben ik een persoon die overal een positieve draai aangeeft. Maar soms......, wordt ik onredelijk boos, op iedereen. Vindt ik het leven oneerlijk. 2011 kreeg ik darmkanker, ik kreeg direct te horen dat ik het niet zou overleven. Maar ik redde het wel. 2019 werd borstkanker geconstateerd . Dikke vette pech. Weer chemo, waar ik zo ziek van wordt. Geopereerd , en nu midden in de bestralingen. Ik dacht van de chemo af te zijn, helaas werd me nog een kuur geadviseerd. Hoezo boos, woedend werd ik. Mijn smaak is nog steeds niet terug, mijn darmen zijn nog niet in orde etc.. Hoezo heb ik een keuze? Voor mijn gevoel heb ik geen keuze. Ik reageerde me ook af op mijn man, mijn zusje en werd ontzettend jaloers op al de gezonde mensen die ik op straat zag lopen........daarnaast krijg ik steeds minder vertrouwen in mijn oncoloog. Terwijl hij gewoon zijn best doet om me beter te maken.......gelukkig kan ik ook intens genieten van de mooie momenten, ontbijt op bed tot een bos veldbloemen die een tante voor mij plukt.
ik merk nu dat ff van je afschrijven heeerlijk is.
lieve groetjes Marga
Hi Marga,
De opmerking; Je hebt altijd een keuze maakt me ook altijd lichtelijk geirriteerd. Het is soms echt onmogelijk om altijd positief te zijn. Want soms is het ook gewoon even heel lekker om zielig te zijn. Even ontladen en dat dan iedereen zegt; Ja het is K*T en je bent zielig en een pechvogel. En er daarna weer vol in te gaan.
Jou nickname is trouwens super, ik wou dat ik die bedacht had. Maar toen ik hiermee begon was ik nog te ijdel om te denken dat alleen het uiterlijk telde.
Ik wens je veel sterkte met je bestralingen en de daarop volgende chemo. begin anders gewoon een blog voor jezelf kun je alle frustraties en goede dingen van je afschrijven. Een topnaam voor je blog is er al.