De dingen waar we niet over praten....
Ja natuurlijk vertellen we gewoon alles. Of toch niet? Is het uit te leggen aan iemand die geen chemokuur heeft of heeft gehad?
Natuurlijk praten we erover. Familie, vrienden, buurvrouw, verpleegkundige, oncoloog. Maar zeggen we ook altijd alles? Hoe het voelt om de chemo door je lijf te voelen te stromen. Je haar te verliezen. Geen smaak meer hebben. Tintelingen in je handen en voeten. Misselijk, vermoeid, vergeetachtig en nog veel meer. En dan hebben we het nog niet eens over alle emoties en onzekerheid die een chemotraject met zich meebrengt.
Nu na chemo no4 merk ik dat is steeds minder deel met mensen. Meestal omdat mensen het inmiddels niet meer zo interessant vinden of omdat ze gewoonweg geen idee hebben hoe iets voelt. Als ik zeg dat ik zittend moet douchen is er vaak de reactie; Ach dat gaat vanzelf over. Maar voor mij is zittend douchen een dieptepunt. Ik baal ervan en het maakt me verdrietig omdat mijn lichaam niet sterk en fit genoeg is om even onder de douche te staan.
Nu klinkt het allemaal heel zwaar en dat is het ook. Maar gelukkig zijn er ook mensen die me wel begrijpen en wel echt willen weten hoe het gaat. Ik heb meerdere blogs gelezen waarin dit onderwerp ter sprake komt want ondanks dat op dit moment kanker ons leven beheerst gaat het leven van andere gewoon door. Want nieuws en vis blijven maar 3 dagen fris.
Nog maar 2 kuren en dan begint de spanning pas echt, maar nu eerst opladen voor no5. Lekker fysio, eiwitten eten en genieten van de zon (als dat voorjaar ooit nog komt)
8 reacties
Mooi geschreven dit en herkenbaar. Ik deelde op een gegeven moment ook niet alles meer. Ik kreeg vaak ook het antwoord terug; ‘ja, je zult wel moeten hè ‘ ...
Ik dacht alle pijnlijke opmerkingen al gehoord te hebben, maar "je zult wel moeten", wat een dooddoener..
Och wat een dooddoener. Eigenlijk zou er een publieke blog moeten zijn met: Wat moet je NIET/NOOIT tegen een kanker patient zeggen. Beterschap en Effe doorbijten vind ik persoonlijk de ergste. Ik heb geen fucking griepje!
Zoals met zoveel dingen, denk ik eigenlijk niet dat iemand het echt begrijpt tenzij ze het zelf hebben meegemaakt. Maar belangstelling zouden ze toch moeten kunnen opbrengen, en stomme opmerkingen moeten bij de wet verboden worden. Er stond pas nog een artikel in de krant van een oncoloog-internist en wat hij allemaal had gehoord van zijn patienten. Tenenkrommend. Als voorbeeld "gelukkig heb je je wenkbrauwen nog". Echt, ik denk dat ik die persoon maar voorzichtig over de toonbank had getrokken als het aan mij geaddresseerd zou zijn.
Afijn, ik denk dat wij elkaar hier iets beter begrijpen, daarom zijn we hier.
Sterkte met de volgende chemo's, het hakt er inderdaad in, wat zul jij blij gaan zijn als het einde in zicht komt...
xx, Joke
Hi Joke, dat artikel, denk je dat je dat nog ergens kunt vinden? Wil ik heel graag lezen.
Thanks alvast!
Hai Lianne,
Ik heb het nog , stuur het je even in een persoonlijk berichtje.
Groet, Joke
Of dat jij nog je traject in moet (operatie en bestralingen) en ze dan als eerste zeggen; ' gelukkig kun je in juni weer vooruit gaan denken'. Persoonlijk vind ik kanker niet echt 'gelukkig'...
Ja , heel herkenbaar, al heb ik nu wenkbrauwen of wimpers meer. Of ik als ik zeg dat ik vandaag lekker 3 km heb gewandeld. Dat ze dan zeggen ;Ooh nou het dus heel goed met je. Niet wetende dat je je voor die activiteit al de hele aan het opladen bent en eigenlijk verder dus maar heel weinig doet.