Aftellen naar D-Day

zondag 27 oktober 2019

Aftellen naar D-Day

Het was een week van serieus aftellen.
De kids hadden herfstvakantie dus er was even geen ochtendstress, geen wekker en geen tijdsdruk. Maandag was het prutweer en ruilde ik mijn hardlooprondje in, voor een indoor fietsritje, want fit blijven staat nog steeds op nummer 1. De kids hadden 's middags een leuk uitje naar het Sportspektakel in Egmond aan Zee en ik bracht later mijn auto even naar de garage.
Dinsdag kreeg ik nesteldrang en schoonmaakwoede, wat resulteerde in een gelapt, gedweild en schoon gesopt huis. Zelfs de vele herfstbladeren in de tuin heb ik nog even opgeveegd en in de groene bak gedumpt.
Woensdag rende ik, lichtelijk emotioneel maar ook met een heel triomfantelijk gevoel, mijn laatste rondje. Laatste?? Nouja, voorlopig dan, want ik mag pas 6 weken ná de operatie weer hardlopen.
's Middags pakte ik alvast mijn ziekenhuistasje en haalde ik ook mijn auto weer op. Voor mijn gevoel had ik nu alle voorbereidingen en klusjes die voor de operatie nog moesten gebeuren afgerond.

Donderdag moest ik dan toch een keer de wekker zetten, want ik werd om 10h00 op de eerste afspraak in het ziekenhuis verwacht. Mijn vriendin Helga had een dag vrij genomen en ging mij deze dag vergezellen. Het zou een ziekenhuis programma worden met veel wachten tussendoor, dus wij dachten dat we die tijd prima zouden kunnen opvullen met kletsen, shoppen en lunchen.
Het was mooi weer, dus ik ging weer op de fiets heen. Dat leek me sowieso beter als met de auto, want zo bleef de mogelijkheid open om opgehaald te worden aan het eind van de dag, als fietsen niet meer zou kunnen.

Ik trof Helga voor het ziekenhuis en we gingen direct door naar de kelder van het ziekenhuis, waar de nucleaire afdeling is gevestigd. En hier gaat het er streng aan toe!! De koffie die ik in de wachtruimte had aangedrukt en nog loei heet was, mocht niet mee de afdeling op. In verband met de radioactieve vloeistoffen die hier gebruikt worden, is elke vorm van vloeibare stoffen hier verboden. Dus dat betekende dat mijn koffie niet mee mocht.
We gingen wat gangen door en belandden in een behandelkamer. We kregen uitgebreide uitleg en ook werden er weer vele standaard vragen gesteld. Zo wordt er bijvoorbeeld altijd herhaald: "klopt het dat u het zelf ontdekt hebt?"
Ik zou radioactieve vloeistof ingespoten krijgen, zodat de eerste lymfklier (poortwachtersklier) radioactief zou worden en zo makkelijk opgespoord zou kunnen worden tijdens de operatie. Na de operatie wordt deze klier uitgebreid onderzocht op kankercellen. Mochten er foute cellen in de klier worden gevonden, dan betekent dit dat de kanker op weg is om zich uit te zaaien. Een schone klier daarentegen zal dus goed nieuws zijn, en daar hopen we dus maar op!!

Ik mocht uiteindelijk plaatsnemen op de behandeltafel en kreeg op twee plaatsen de vloeistof ingespoten. Ze spoot zowel ín de tumor als vlakbij m'n tepel, heel dicht onder de opperhuid. Het vervelende brandende gevoel dat de verpleegkundige had voorspelt was minimaal, dus dit onderzoek viel tot nu toe alles mee!!
Ik mocht me weer aankleden en we werden om 12h00 weer terug verwacht om foto's te maken van de dan inmiddels radioactieve tumor en klier.

Ietwat lacherig verlieten we de afdeling en pakten we alsnog een kop koffie. De mijne was inmiddels drinkbaar want die had ik apart gezet en Helga die een verse pakte, moest dus eerst even blazen.
Na de koffie besloten we richting het centrum van Alkmaar te gaan, maar eerst gingen we nog even plassen.
Waar er normaal gesproken een keuze is tussen "dames" en "heren" hadden wij de keuze tussen "normaal" en "radioactief". Dit moment gilde om een foto en uiteindelijk zaten we naast elkaar, met lachstuipen, op het toilet.

We liepen, al kletsend, een rondje door de stad. Uiteindelijk kochten we niks en waren we weer keurig op tijd terug in het ziekenhuis voor de foto.

Ook dit ging fluitend. Ik moest plaatsnemen op een schuif bed en 3 minuten lang, doodstil op m'n rug liggen. Ondertussen zat er een plaat zo dicht op me dat ik m'n hoofd opzij moest draaien, en lag er ook een plaat onder me. Op een scherm liep er een timer en er werd een opname van 3 minuten gemaakt.
Dit moest nog een keer, maar dan in een zijwaartse ligging.
Toen de opnames klaar waren werd de hoogst radioactieve plek opgespoord en gemarkeerd met een watervaste stift. Onder het kruisje zat de klier die eruit moest. Deze plek werd afgeplakt met een pleister, en dat was alles!! Helga mocht hier allemaal bij zijn en maakte blij foto's.
Bijna huppelend gingen we het ziekenhuis weer uit om te gaan lunchen bij Abby's.

En nu kwam het zware gedeelte van deze dag,....
Om 14h15 meldde ik me op de afdeling radiologie. Hier zouden ze op dezelfde manier als de  stereotactische punctie, (omschreven in deze blog) 2 ijzerdraadjes in m'n borst gaan plaatsen om de tumor en het omliggende gebied goed te markeren voor de chirurg.

Het begon al slecht: De radiologe had nog weer iets nieuws ontdekt,....
Er zaten blijkbaar ook calcificaties op het randje van waar de tepel overgaat in de borst. De radiologe vroeg zich dus af of de chirurg dat onder de tepel door, weg kon lepelen en de tepel behouden kon blijven of dat m'n tepel ook verwijderd zou moeten worden.
Ondertussen had ze al het nodige overleg gehad met diverse chirurgen, maar niemand had haar uitsluitsel kunnen geven, want de chirurg die mij zou opereren had een vrije dag en zij was de enige die zou kunnen zeggen hoe ze de operatie zou gaan uitvoeren.
De spanning liep dus meteen hoog op en de keus werd weer bij mij gelegd. Ik had nu alles kunnen afblazen en wachten op uitsluitsel, maar eigenlijk sloeg dit nergens op, want eigenlijk had ik helemaal geen keus. Het kwam eigen neer op: "wil je het zeker weten en overleggen ruim voor de operatie?" of "laat je het over aan het lot en merk je het wel als je wakker wordt??".

Getver-de-getver, heb ik dat weer!!! Waarom stopt dit nooit?!
Maar zoals gezegd, er was eigenlijk helemaal geen keus, want nù alles afblazen vond ik geen optie.
Dus de trein ging gewoon doorrrrrrr,....

En door ging het zeker,...
Okee, gaat u maar liggen, met 1 borst door de tafel graag, we brengen nu even de tafel omhoog, ligt u goed zo?, het mammografie apparaat wordt afgesteld, ik moet stil liggen met een geplette borst, even een controle foto, nee dit is niet de goede plek, apparaat weer los, even een beetje naar links, weer pletten, nog een foto, ja nu is het goed, we roepen de radiologe erbij, is dit echt de goed plek, ja hoor kijk maar op het scherm, okee daar gaan we dan, het doet even pijn hoor, en hoppa,... we duwen nu even een ijzerdraadje met weerhaakje uw borst in hoor, ja het is misschien even gemeen, voelt u dit?, is de pijn te doen?, blijf nog maar even liggen, we maken nog even een extra foto, ja gaat het nog met u??
AAAUUUWWWWW 😢, dit was dus echt NIET fijn!!! En dit hele circus duurde ruim een half uur!!!

Toen, lucky me, mocht ik door naar de echo afdeling waar ze het tweede ijzerdraadje met weerhaakje gingen inbrengen. Het eerste draadje was namelijk om de grens van de calcificaties aan te geven en deze zijn enkel te zien met röntgen stralen. Het tweede draadje was om de tumor te markeren en deze was juist weer beter te zien op echo beelden.
Pfff, verwarrend soms allemaal, maar als je het eenmaal een beetje door hebt, klinkt het wel logisch,...
Maar goed, één deurtje verder, op de echo afdeling ging het er ongeveer hetzelfde aan toe, behalve dat ik hier gewoon "ontspannen" op m'n rug kon liggen en niet geplet werd.
Toen ook de tweede ijzerdraad erin zat moest ik als een soort "op-afstand-bestuurbare-vrouw" met m'n bungelende ijzerdraden over de gang om een controle foto te laten maken. "Doe maar even uw jasje aan, want een shirtje gaat nu even niet met die draden" zei de verpleegkundige. En zo moest ik dus half bloot, met jasje aan, over de gang,...
Ik werd daarna dus nog 1x geplet en toen bleek dat alles zat zoals het moest zitten, werd ik netjes verbonden en afgeplakt.
Inmiddels was ik bijna anderhalf uur gemarteld en was ik helemaal op en leeg.

In trance sjokten we naar beneden en besloten we nog maar een koffie te nemen in het restaurant. Ik moest even bijkomen van dit alles en deed het tepel-verhaal aan Helga, die alles geschokt aanhoorde.

Rond half vijf zochten we allebei onze eigen fiets weer op en fietsten we ieder een kant op, op weg naar huis. Ik was echt heel blij dat Helga erbij was deze dag, ook al dacht ik van te voren dat ik dit, vanwege het vele wachten, allemaal wel even alleen zou fixen.

Eenmaal thuis was het een beetje hectisch: mijn Lief stond met moker en beitel een speciemolen te repareren, de boodschappen waren vergeten en moesten nog even snel worden gehaald, ineens bleef iedereen eten, de sterkte-berichtjes stroomden binnen, we waren een beetje emotioneel en de avond vloog snel aan ons voorbij.
Op naar D-Day met de wekker op 06h15,.... ☢