Mijn verhaal

Borstkanker, het gevecht en de weg naar herstel… de wereld op z’n kop…

November 2019, na het douchen voelde ik dat er iets in mijn rechterborst zat, iets wat er niet hoorde te zitten. Een flinke knobbel. Schrik, vooral omdat deze zo groot was. Hoe kan dat nou. Ik ga elk jaar netjes voor een mammografie omdat er in de familie borstkanker voorkomt.
18 december is de diagnose bevestigt, wat ik eigenlijk van binnen al wist. Een flinke tumor mevrouw, we gaan direct een biopt maken. Een shock, stil, huilen en er dan samen over praten. 
Dan komt het moment dat je het de andere kinderen ook moet vertellen. Dat valt niet mee, dat is zwaar. Gelukkig had ik hulp van de dochter die mee was geweest naar het ziekenhuis om de diagnose te vertellen want ik kreeg het zelf mijn mond niet uit. Je kinderen moeten vertellen dat je kanker hebt, Hel; dat is zwaar.  De schrik bij hen was groot. Die ogen van hen keken mij aan, vol onbegrip. Even is het helemaal stil alsof het even goed door moest dringen. En dan….praten we erover. Vragen worden op mij afgevuurd alwaar ik nog geen antwoord op heb. Ze maken zich terecht zorgen.
17 januari een borstsparende operatie gehad. Was goed verlopen.
Enkele weken daarna een consult bij de oncoloog voor het behandelplan. Het hele programma van wat mij te wachten staat uitgelegd. Nou, heb het hele pakket hoor.
Bestralingsbehandelingen 25 x waarvan 18 x alleen de borst, 5 x borst en hals en dan nog twee x borst, hals en net boven sleutelbeen.
Chemotherapie vooralsnog 16 x
Daarna nog minimaal 7½ jaar anti- hormoon pillen slikken.
Heel wat, dus nu opmaken voor de strijd.
In deze tijd brak ook de corona pandemie uit. Dat hielt in; altijd alleen naar het ziekenhuis voor de bestralingen, chemotherapieën en alles wat erbij hoort. De bestralingen zijn “goed” verlopen. De eerste 4 chemo’s minder. Deze waren de AC-kuren. Hiervan veel ziek geweest. De volgende reeks van 12 gingen veel beter. Veel minder zwaar. 
Gelukkig heb ik veel steun aan mijn kinderen, familie en vrienden.
Eén vriendin in het bijzonder. Zij heeft mij vanaf het begin een hart onder de riem gestoken. 
De dag dat ik het haar vertelde was de schrik natuurlijk, ook bij haar man, groot maar haar positieve instelling gaf mij kracht. 
Ik heb me tijdens deze periode veel alleen gevoeld. Zelf een moment van eenzaamheid. Dit was ook een gevolg van de corona. Geen of nauwelijks bezoek. Nergens naartoe want je moet zo oppassen voor besmetting. In het ziekenhuis beland met longontsteking. Twee maanden later met zware wondroos. Dus je kunt wel nagaan dat ik me vaak miserabel heb gevoeld.
Na al deze behandelingen komt de genezing. Heling zou ik bijna zeggen. Want de tumor is verwijderd en de eventuele ‘resten’ gedood maar ik ben er nog lang niet. Veel angst en verdriet heb ik in deze tijd gekend. Maar ook vreugde en blijdschap vielen mij ten deel. Ik heb uit al deze ellende enkele levenslessen gehaald. Ik heb nu geen fysieke behandelingen meer. Blijf voorlopig nog wel onder driemaandelijkse controle en omdat ik een hormonale borstkanker heb, slik ik nu tamoxifen om de ontwikkeling van het hormoon oestrogeen tegen te houden.
Voel me nog lang niet de oude. Moet nog steeds wennen aan “mini en maxi”. Heb best wel last van de bijwerkingen van het anti-hormoon medicijn. Ben snel moe en heb soms nog wel last van huilbuien.
Ik ben wel veranderd. Na een jaar van overleven ga ik weer langzaamaan weer leven. Ik ben me meer bewust van elke dag die ik meemaak. Ik luister goed naar mijn lichaam en eet en drink gezond. De dagen dat ik me goed voel, daar probeer ik zoveel mogelijks positiefs uit te halen. Als ik me iets minder voel dan doe ik lekker rustig aan en hou ik het alleen bij een stukje wandelen. Dit probeer ik echt elke dag te doen. Dit vind ik fijn en het werkt heerlijk ontspannend.
Wat de toekomst mij brengt dat weet ik niet. Ik kan niet in de toekomst kijken. Wat ik wel weet is dat ik zoveel mogelijk ga genieten van het leven. Voor mijn gevoel heeft de deur naar “boven” op een klein kiertje open gestaan en gelukkig is die weer gesloten. En dat wil ik graag zo houden. Ik maak me niet meer druk om kleine dingen die voor mij in de verste verte niet interessant zijn en ook niet meer over wat mensen denken en wat ze zeggen. Ik heb besloten om gewoon mijn eigen leven te leiden. Nee zeggen wanner er iets niet kan en niet altijd maar ja zeggen. 
Of ik echt helemaal de oude wordt? Nou nee, dat denk ik niet. Ik leef veel bewuster en ik maak me niet meer druk om onbenulligheden.   
Carme Diem, ik pluk de dag…
Er zijn zoveel dingen nog in het leven die mooi en kostbaar zijn.
Mocht je nu midden in het proces van de borstkanker zitten, dan wens ik je ontzettend veel beterschap en kracht toe.
Blijf knokken en geef nooit op…

Mijn verhaal  te lezen op: https://liweda57.jimdofree.com/

Misschien vindt je dit ook wel interessant:  Gedichten van Liweda | Facebook