Bijna 6 jaar voorij....
Het is alweer bijna 6 jaar gelden dat ik de diagnose 'borstkanker' kreeg. Ik herrinner me dat nog als de dag van gister.
Allereerst schaam ik me een beetje dat het zolang heeft geduurd voordat ik weer een blog schrijf, zeker omdat er echt best veel lotgenoten zijn die de blogs lezen maar mijn schrijfskils waren echt een poosje helemaal weg. Ook op mijn gedichtenpagina van FB heb ik lang niets geschreven. Maar dat terzijde en nu tot de orde van de dag.
Ten eerste zou ik het fijn vinden om te weten hoe of het met lotgenoten gaat. Ik zie immers dat er heel veel lotgenoten zijn die mijn andere blogs lezen. Dat doet mij goed daar zijn ze ook voor en wie weet haal je er erkenning en/of wat steun uit. Ook mijn website liweda57.jimdofree.com wordt veel gelezen. Mocht je daar (nog) eens gaan kijken dan zou ik het fijn vinden als je daar ook een berichtje achterlaat.
Tja, bijna 6 jaar alweer, de tijd vliegt. Ik zal proberen te vertellen over ca de laatste drie jaar hoe of die verlopen zijn en waar ik nog tegenaan gelopen ben en nog loop.
Ik begin in juli 2023. Na veel ongemakken bij het gebruiken van antihormoon- therapie had k besloten om te stoppen met het gebruik daarvan. Een weloverwogen beslissing moet ik zeggen want je stopt niet zomaar met iets wat aabevolen wordt om het 5 jaar te slikken.Maar ik was de vermoeidheidheid waar ik veel last van had, zat. Ook had ik erg last van gewichtstoename. Ik was 13 kilo aangekomen. Pffffff, van maatje 38 naar maat 44 +. Door de vermoeidheid was de conditie ook gewwoon slecht. Redelijk snel op de teentjes getrapt of te wel, kort lontje. Het genieten van de leuke dingen koste soms gewoon moeite vooral het genieten van mijn kleinkinderen was erg vermoeiend. Dat vond ik nog het ergste, niet optimaal kunnen genieten van hen en van alle andere kleine dingen en daar baalde ik van.
Dus met de oncoloog dit besproken en zij stond achter mijn besluit. " Je hebt ze nu drie en een half jaar geslikt en dat is meer dan het minimum dus mag je er dan ook mee stoppen". Ikke blij...... (note; dat geld natuurlijk niet voor iedereen, doe het altijd in overleg). Dus dacht ik dat ik nu wel weer snel meer de oude zou worden. Ja, dat was te posietief gedacht. Maar als je een positief mens bent dan denk je ook zo..... In ieder geval ging het allemaal niet helemaal zoals k verwachte. Het ging me allemaal veel te langzaam, ongeduldje dat ik ben. Mentaal voelde ik na een paar weken echt wel verbetering, ik kreeg veel meer zin in van alles alleen.......mijn lijf liet me nog flink in de steek. als ik dacht; ik voel me goed ik ga vadaag lekker dat en dat doen, kwam ik echt niet verder dan de eerste 'dat'. Ik bleef maar snel moe en dat irriteerde me mateloos. Sporten viel niet mee, wandelen was snel vermoeiend en zo ging dat maar door. Daar komt ook nog bij dat ik fibromyalgi heb dus dat speelt ook een rol. Werd er knap vervelend van. Wide ik toch te snel?
Denk eens even na......
Je hebt heel wat meegemaakt, BSp operatie, 25 bestralingen en ruim een half jaar chemotherapie. Ruim drie en een half jaar hormoontherapie waarvan het eerste jaar tamoxifen waar ik echt heel slecht op reageerde. Dat lijf heeft veel te verduren gehad.Er is veel in het lijf kapot gemaakt. Ook natuurlijk wat kapot moest maar ook heel veel goede cellen. Drie x in het ziekenhuis, één x voor longontsteking twee maal wondroos in de geopereede borst. Emotioneel was ook best heavy want 2020 was precies het corona jaar dus bijna alles alleen moeten hendelen. Weing tot geen bezoek mits tot aan de voordeur. Dus dat heeft er allemaal goed ingehakt en nu dacht ik; het is nu alemaal voorbij.
Dus Wat te doen.........
Grote stap terug; langzaam opbouwen, niet te snel alles willen, leren nee zeggen als je je niet goed voelt, soms toegeven aan je vermoeidheid en even rust nemen. Weet ik van te voren dat ik morgen iets ga ondernemen, bijv. met de kleinkinderen, neem ik vandaag rust. Moet er iets in huis gedaan worden, alles spreiden over de dag of dagen. Deze ochtend sporten dan de middag rust. Ik ben best een bezig bijtje en wil alles zelf doen dus ik heb dat echt wel moeten leren.
Langzaamaan lukte het me wel. Het kost tijd. Ik betrap me er nog steeds op dat ik soms teveel doe. Maar ja dan voel je je goed en dan doe je snel teveel. Er zijn best wel wat dingen die mij nog moeite kosten, bijv mijn kleinzoon 18 mnd, kan ik niet optillen. Mijn kracht is danig afgenomen. Ik train daar wel voor maar het blijft tot dusver stabiel en gaat niet echt vooruit. Mijn conditie is door het langzaam opbouwen iets toegenomen. Ik merk dat ik er gewoon aan moet blijven werken en rekening moet houden met mijzelf. Soms moet ik me er echt wel aan toe zetten om iets te ondernemen, wandelen bijv,maar ik doe het wel. En zo gaan we langzaam vooruit.
Er is wel één ding wat nog best aan mij knaagt: ik heb een BSp operatie gehad en ca een half jaar later is mijn andere borst verkleind middels een operatie. Ik ben van zijn totaliteit van cup D naar B gegaan. Best een sprongetje... Maar nu zijn we weer een poos verder en dan zie ik toch weer en groot verschil. Door de OK ziet mijn geopereerde borst er kwa stevigheid uit als van een jonge meid (zeg ik gekscherend) door littekenweefsel e.d. en mijn andere borst als een hangend theezakje die toch nog groter is dan de andere borst. (ben ook de jongeste niet meer hihi). Zou ze het best toch wel weer zo goed als even groot willen zien. BH met vulling dragen is ook niet alles en als ik voor de spiegel sta dan merk ik dat ik me hieraan toch flink kan irriteren Ben benieuwd of er nog meer lotgenoten zijn die hier tegenaan lopen.
Borstkanker en alles er omheen maakt meer kapot dan je denkt. Soms is het moeilijk om positief te blijven maar lotgenoten, blijf er altijd tegen vechten en probeer positief te blijven denken. Het is zwaar maar er komt ook weer een betere tijd. Vertrouw op jezelf en op je naasten, mensen en dierbare om je heen. Zij geven je kracht om je hier doorheen te slaan.
Heel veel liefde, kracht en sterkte gewenst van mij.....
Liweda
Note; Ik zou het fijn vinden als je een reactie wilt plaatsen. Dank je wel.....
