Onmacht
Sinds ik in juli te horen heb gekregen dat mijn allerliefste moeder longkanker heeft valt mijn leven in diggelen. Tenminste zo voelt het. Ik wist niet wat ik hoorde, MIJN moeder kanker, mijn lieve moeder die altijd voor iedereen klaar staat, zichzelf altijd op de tweede plek zet, altijd lief, vriendelijk, vrolijk is, altijd mensen helpt, geen vooroordelen heeft en bovenal mijn lieve moeder die mij door merg en been heeft gesteund, mij mijn eigen keuzes heeft laten maken ookal was ze er het meestal niet mee eens. Door mijn moeder ben ik wie ik ben, ze is mijn beste vriendin en ik kan overal met haar over praten. Goed, de eerste paar weken was ik ontroostbaar, ik wist niet wat ik met mezelf aanmoest. Toch moet ik me groot houden, niet altijd, maar om normaal te kunnen functioneren stop ik het soma gewoon weg. Nou heeft mijn moeder 2 weken geleden de 3e chemo gehad en in datzelfde weekend heb ik buikgriep gehad, er werd tegen mij gezegt dat ik maar niet bij mn moeder in de buurt moest komen want mama mag niet ziek worden. Dat heeft me erg veel pijn gedaan, want ze had me juist toen zo hard nodig. Ik heb haar dus een hele week niet gezien en amper gesproken. Het zat me niet lekker, ik voelde dat iets me dwars zat maar wat wist ik niet. Er knaagde iets aan me, het voelde alsof er iets met mama aan de hand was, maar omdat ik niet bij haar mocht komen het ik het gelaten voor wat het is. Afgelopen vrijdag werd ik wakker met een naar gevoel in mn hele lichaam, ik ben die hele dag zo ONTZETTEND kwaad geweest, ik heb met kussens lopen gooien en heb tegen de muren aangeslagen en heb de hele buurt bij elkaar geschreeuwd. Die middag kon ik eindelijk naar mijn moeder en toen bleek pas waarom ik de hele week zo boos ben geweest, ik heb mijn moeder aangevoelt. Ik ging met haar aan tafel zitten en ze barstte in tranen uit, ze was zo enorm blij dat ik er was, ze had de hele week bijna niemand gezien omdat iedereen dacht 'oh ze zal zich vast slecht voelen, dan heeft ze geen zin in bezoek'. Dat heeft me gebroken, ik neem het mezelf zo kwalijk dat ik niet heb doorgevraagd of dat ik andere mensen niet een bericht heb gedaan met de vraag of ze mijn moeder even gezelschap wil houden.
Ik had nooit verwacht dat mijn leven er zo zou uitzien, dat ik voor mijn moeder zorg in plaats van andersom. Ik wil dit helemaal niet, ik wou dat alles nog gewoon was en.... ik weet het ook niet meer, ik ben gewoon radeloos.
Nu stop ik even met schrijven, ik weet het niet meer..
1 reactie
Ach, wat een ellende. En juli is nog maar pas geleden, geen wonder dat je je nog heel boos en verdrietig voelt, en onmachtig, en dat jullie leven op de kop staat.
Je schrijft niet of je nog (een) broer(s) en/of zus(sen) hebt, of je vader nog leeft en samen met je moeder is. Of komt alles op jouw schouders? En is je moeder ziek van de chemo, of valt het mee?
Mijn oudste zoon is van jouw leeftijd en mijn jongste is 20. Beiden woonden ze bij mij toen ik uitgezaaide longkanker bleek te hebben. Mijn vriend woonde en werkte 200 kilometer verderop, dus was er niet dagelijks. Ook wij stopten het regelmatig weg, en dat doen we nu nog. Ik was tussen de chemo door aardig fit en wilde niet dat mijn zoons zich constant met hun zieke moeder moesten bezig houden. Dat is best goed gelukt, al zeg ik het zelf, maar het kost wel tijd voordat je de eerste paniek en angst overwonnen hebt met z'n allen. En zoals gezegd, ik was redelijk fit, dat is misschien makkelijk praten. Ik hoop dat je moeder het ook zo goed mogelijk doorstaat.
Misschien is het een idee om een whatsapp groep aan te maken met de mensen waar jij en je moeder op kunnen rekenen. Zodat je aan kunt geven wanneer je hulp nodig hebt en wat voor hulp. Mensen denken inderdaad vaak dat iemand tijdens de chemo geen behoefte heeft aan gezelschap-trek aan de bel als je moeder wèl bezoek wil en zeg haar dat ze aangeeft wanneer ze rust nodig heeft. Maak samen met je moeder (en andere gezins- of familieleden) een vangnet. Je moet het niet alleen doen op jouw leeftijd!
En als laatste zou ik willen zeggen: tenzij je elk uur op de pot zit of er boven hangt, hoef je niet weg te blijven bij je moeder, als er niemand anders naar haar omkijkt. Dan maar grondig handen wassen, handalcohol in huis zetten (en gebruiken), de wc na elk gebruik schoonmaken (moet toch al), niet knuffelen- kortom: alle voorzorgsmaatregelen om haar niet te besmetten. Maar niet beide een week alleen zitten, daar zou toch iedereen sip en boos van worden.
Ik hoop dat de chemo flink aanslaat en er een tijd komt dat alles stabiel is en jullie in iets rustiger vaarwater komen. Heel veel stekte en kracht toegewenst, en houd moed en hoop!