Bonustijd

Afgelopen week dacht ik het voor elkaar te hebben en heb een versie gemaakt van het boek waar ik mee bezig ben over die verrekte periode van behandeling en afscheid nemen. Ik stuurde het concept naar drie proeflezeressen, vrouwen lezen nu eenmaal meer dan mannen, en begon een uur later zelf nog eens mijn eigen boek te lezen. Voor de zestiende keer en ik vond het dus helemaal kut. Wat een matig verhaal en wat een lelijke inhoud. Ik voelde ook weerstand tegen die opsomming van de ellende die nu vier jaar achter me ligt. Ik vond het verhaal helemaal niet een beetje grappig ook en volgens mij is het écht niet leuk om te lezen. Nu denk ik na over een ingedikte vorm, omdat ik denk dat er wel dingen in staan waar je als kankerpatiënt misschien iets aan hebt, maar ik zou het zelf niet kopen of lenen bij de bib. Ik zit zelf niet langer te wachten op de trip die het boek is geworden, hoewel ik een reactie heb gekregen van één van de proeflezeressen die er niet om liegt: ‘NIETSONTZIEND’, schreef ze terug en ze had het boek in één keer uitgelezen.

Het hoogseizoen is voorbij, we zijn nu begonnen aan het laagseizoen, maar uiteindelijk heb ik net zoveel werk als tijdens de zomer. Het rooster begint met een indeling voor een paar diensten per maand, maar ik word nu steeds gebeld of ik ergens wil invallen. Dat gaat prima zo en ik maak me niet langer zorgen over of ik te weinig werk krijg voor het behoud van mijn uitkering. Even had ik het idee er zelf iets naast te gaan doen, maar volgens experts geeft dit zoveel complicaties, dat ik het er beter bij kan laten. Sluismeester zijn is saai en lang en veel wachten, maar het is lekker rustig werk en fysiek gezien voor mij een uitkomst. Echt leuk vind ik het eigenlijk niet. Toch raar om ineens geen ambities meer te hebben als het over werken gaat en ook lekker dat ik niets meer hoef na te jagen. Voorheen was mijn werk uitdagend en had ik een missie en zowat onbereikbare doelen en daardoor waarschijnlijk een hoop stress. Ben er wel achter dat ik daar gevoelig voor ben en dat ik dertig jaar lang mijn kop in het zand heb gestoken. Ik denk dat de stress van werken mij uiteindelijk de das om heeft gedaan. Daar kwamen ook al die excessen vandaan, drinken, roken en drugsgebruik, nachtelijke avonturen, veel te weinig rust en slaap en ongezond eten. Nu heb ik daar ook last van, maar meer omdat ik me verveel en geen invulling kan geven aan lege dagen.

Lege dagen met eenzame maaltijden, geen motivatie, waar doe ik het voor, niet bevestigd worden en leven met een beschadigd lijf. Ik vraag me vaak af waarom ik het eigenlijk heb overleefd. Nog steeds heb ik nergens spijt van, heb ik tot op heden in mijn beleving de juiste richting gekozen, maar heb teveel tijd over. Ik heb teveel tijd over om overal op in te kunnen gaan, om diepe gevoelens boven te halen en te onderzoeken, navelstaren en analyseren van de keuzes die ik gedurende mijn leven heb gemaakt. Ik probeer ook dingen te veranderen die eerst niet goed gingen of die teveel invloed hadden, maar ondertussen voed ik mijn desinteresse. Mijn jungle is en blijft een enorme puinhoop waar ik verder niks meer mee hoef te doen. Ik kan het alleen maar erger maken.

Heel gaaf is dan weer wel, dat ik in januari in dat kader de allergrootste puinhoop ter Wereld ga opzoeken. Chaos is wat ik ben en ik ga een maand lang door het spirituele Zuid India crossen op een motorfiets. Aanvankelijk had ik niet het idee dat er animo voor was bij vrienden of vriendinnen, de hele maand januari vrij nemen is haast onmogelijk als je bijvoorbeeld nog kinderen hebt, dus boekte ik alleen. Maar na een paar weken al, toen mijn plannetjes zich wat meer uitkristalliseerden, wilde één van m’n zeemeerminnen zomaar met me mee en het werd nog gekker, want m’n andere zeemeermin gaat nu óók met ons mee. We gaan nu dus met z’n drieën, met hetzelfde vliegtuig heen en daarna wordt dat één groot onnavolgbaar avontuur. Drie vrijdenkers in een land vol tradities, tempels, miljoenen goden, vreemde mystiek en slechte wegen. Drinkwater waar de harddrugs al in zit en waar iedereen met ons op de foto wil. Alle drie op de motorfiets tussen de heilige koeien door, aan de diaree waarschijnlijk en zonder jas want het is lekker warm daar en vandaar ook dat we de kust gaan opzoeken en de zuid kaap van India gaan ronden. Links- of rechtsom, maakt niet uit. Vóór we India weer verlaten hebben is de bevolking begonnen met het bouwen van een nieuwe tempel, voor die twee zeemeerminnen en die lange halfgod zonder haar, die in de verte, in het stof van de eeuwigheid, uit het zicht verdwenen zijn, onderweg naar het volgende feest.