Kanker weg?

Dit is deel 6 van de blogreeks. 

Ik heb weer in mijn eigen bed geslapen, wat is dat een luxe zeg. De oudste sliep gelijk deze nacht weer volledig in zijn eigen bed. Hij heeft toch de rust gevonden nu ik weer thuis ben. We ontbijten met zijn allen beneden. Daarna ga ik weer naar boven. Ik merk dat het voor de oudste even lastig is. Hij vind het lastig om niet goed te weten waar hij aan toe is. Ik besluit dat ik elke maaltijd beneden ga eten als het haalbaar is. Ik bespreek dit met hem en zijn bui klaart zichtbaar op.  

De volgende dag kan ik net ietsje langer beneden blijven. En zo bouwt dit met de dag op. Woensdagochtend als ik wil gaan douchen zie ik ineens veel pus bij de insteekwond (van de katheter). Dit was eerder al ietsje, maar minimaal. Nu was het ineens een uitbarsting. Ik bel verdrietig de verpleegafdeling en leg het verhaal uit. Ze overlegt met de arts-assistent en vinden het nog acceptabel. Ik mag wel een foto sturen ter beoordeling. Dit doe ik dan ook. Ik ga douchen en spoel het geheel uit. Ik ben er niet gerust op en bel de huisarts. Ik doe huilend mijn verhaal en de assistente regelt dat In de middag een vervangende huisarts langs komt. De kinderen schrikken van mijn verdriet en lopen naar de keuken. Ik hoor de oudste zeggen: “Zielig he, dat mamma zo verdrietig is.” wat me nog verdrietiger maakt. Ik wil sterk zijn voor mijn kinderen en een beetje moeder zijn weer voor ze. Maar dat gaat gewoon nog niet. Ik herpak mezelf en de kinderen ook. De huisarts komt, we bedenken een plan, schouders er weer onder en door. De volgende dag is het ook overgeslagen naar de onderkant van de wond. Ook dat nog, terwijl de wond gewoon dicht was. Dan maar iets uitgebreider spoelen en verzorgen. 

De spannende uitslag van de lymfeklieren 

Elke dag probeer ik iets langer beneden te blijven en ik spoel en verzorg braaf twee à drie keer de wonden. Ik vind het langzaam gaan. Ik moet proberen om niet per dag te kijken naar het verschil, maar meer per week. Dan is het al zo anders. Het volgende waar we nu naar toe leven is de uitslag van het onderzoek van de lymfeklieren. Woensdag heb ik een afspraak op de polikliniek. We gaan wederom samen met mijn ouders ernaartoe. Mijn ouders wachten buiten en Bob neemt mij in de rolstoel mee. We zijn uiteraard weer veel te vroeg. De spanning bouwt op. We worden opgehaald uit de wachtkamer. Ik loop mee en Bob neemt de rolstoel mee. We gaan zitten en de arts-assistent valt met de deur in huis, de lymfeklieren zijn alle tweeëndertig schoon. Ze zijn gewoon schoon! Bob is gelijk emotioneel en ik ben ontzettend blij. Ze kijken nog mijn wonden na en ik vertel het gedoe van eerder. We vertrekken weer en vallen beneden in de armen van mijn ouders. Wat een ongelooflijke opluchting is dit zeg. 

Verder herstel

Nu de uitslag goed is, durf ik mijn bubbel langzaamaan te verlaten. Ik loop mijn eerste meters buiten en loop elke dag wat meters meer. Ik houd het nauw bij, bijna obsessief, maar het geeft me houvast. Per dag is het verschil maar klein, maar na een aantal dagen ben ik al weer een stuk verder. Na een week of zes kan ik weer redelijk normaal uit de voeten. Ik hoef niet meer te kiezen wat ik wil doen. We zijn een aantal keer naar Blijdorp geweest met de rolstoel. Het is een makkelijk uitje, we hebben een pas en voor de kinderen altijd goed. Mijn conditie is nog lang niet wat het was, maar dit zal tijd nodig hebben. 

De pijn en opgezette buik worden steeds minder. De pijn is na een week of twee wel weg. Ik voel nog wel een tijdje druk op mijn buik en ik heb een opgezet gevoel in mijn buik. Dit is na een week of vijf pas over. Als ik te veel doe, krijg ik wel weer steken of pijn. Dit zal nog wel even blijven. Mijn lijf moet toch nog wennen aan de nieuwe situatie en de spieren ook. De wondgenezing duurt heel lang. Pas 2,5e maand na de operatie komen er eindelijk korstjes op de open plekjes die blijven zitten. Bizar hoe lang het de tijd nodig heeft om te genezen. 

Fysiek krabbel ik langzaam weer op. Ik ben van  te voor door meerdere mensen gewaarschuwd voor de periode na het fysieke herstel. Ik dacht, dat zal wel mee vallen, ik ben toch redelijk nuchter. Maar dat was natuurlijk naïef gedacht..