Rauwe rouw

Dit is deel 7 van de blogreeks. 

Inmiddels is het vijf maanden geleden dat ik, of eigenlijk we, in de hectische kanker periode belandden. Als ik het zo schrijf, lijkt het bijna alsof ik 'scheld' met het woord kanker. Alsof ik het bijna niet zo mag noemen. Maar het is toch een hectische periode? en het gaat om kanker. Dus een hectische periode die draaide om kanker. Ik moest er in het begin echt aan wennen om te zeggen dat ik kanker had. Iemand zei toen tegen mij, misschien moet je het dan niet te vaak zeggen. Ik begrijp deze reactie. Ik schrik van het woord en anderen schrikken er bijna nog erger van. Dus om ons het schrikken te besparen snap ik het. Maar voor mij was dit anders. Ik moest het juist zeggen om er aan te wennen. Er aan wennen dat ik kanker heb. En door er aan te wennen kon ik er  juist iets makkelijker over praten. 

Ik ben een week geleden weer gestart met werken. Nouja, aanwezig zijn. Twee keer per week, twee uurtjes. Ik heb mijn mail doorgenomen, een to do lijstje gemaakt. Koffie gedronken, over koetjes en halfjes gepraat. En heel veel verteld hoe het met me gaat. Ik werk op de uitslaapkamer van het OK complex. Ik werk dus in de zorg. En veel mensen durven te vragen hoe het gaat. Ik zag hier tegenop. Door corona ben ik niet veel op openbare plekken geweest. Bijna niet eigenlijk. Het was makkelijk om in mijn eigen bubbel te blijven. En af en toe mensen uit te nodigen in de bubbel. Ik heb dus niet vaak in het wild hoeven te vertellen hoe het gaat. En kwam ik een keer iemand tegen in het wild, was het eigenlijk een beetje ongemakkelijk voor mij. Wat vertel ik, wat vertel ik niet. Maar ik was nog niet eens omgekleed en wel om het OK complex op te gaan en ik had al met twee collega's gesproken hoe het met me ging. En wat vertel ik dan? De korte versie, fysiek gaat het redelijk, mijn conditie is er nog niet, maar dat zal met de tijd wel komen. Mentaal ook redelijk. Ik kom de dag aardig door met de jongens. En af en toe een dipje. Vraagt iemand door, komt er een iets uitgebreider verhaal. Dat het eigenlijk wel intenser is dat ik net vertelde. 

Dus hoe gaat het nou eigenlijk echt met me? Wisselend. Ik kan fysiek alles weer. Mijn conditie is er nog niet, maar dat komt wel. Als ik meer onderneem, krijg ik weer steken in mijn onderbuik. Ook met het werken, ook al stelt het fysiek nog niet veel voor, krijg ik weer meer steken. De wond was pas na 2,5e maand echt dicht. En de huid van het litteken is nog fragiel. Als ik te hard afdroog, of Seppe is te wild op mijn buik, komt er een beetje bloed. Gelukkig herstelt dit dan wel snel. Ik ben in het ziekenhuis na de operatie bijna vijf kilo afgevallen. En die zijn er bijna dubbel weer aangekomen. Dit zit me in de weg. Fysiek en mentaal. Mentaal is het vooral wisselend. Ik ben nog best prikkelbaar. Het gaat wel beter maar het is er nog wel. En dat merk ik vooral met de kinderen. Alleen kan ik ze goed hebben. Zeker als ze lekker kroelerig zijn, heerlijk! Maar samen, als ze elkaar uitdagen en ruzie maken, heb ik  weinig geduld. En ben ik heel snel boos. En dan ben ik daarna weer boos op mezelf. En verdrietig. En dit is natuurlijk niet altijd. En ik realiseer me dat elke ouder dit heeft, ziek of niet. Maar ik baal er wel van. En in een goede periode heb ik wat meer geduld en kan ik meer hebben. Maar als ik een baaldag of week heb, is het wel uitdagend soms. En in zo'n baaldag of week ben ik meer verdrietig. Meer gefrustreerd en boos. En ik uit het niet perse op anderen, maar dit voel ik in me. Gelukkig kan ik het er met mijn man goed over hebben. Maar  op dat moment  mis ik wel eens iemand om mee te praten die hetzelfde doormaakt. Of weet wat ik nu door maak. Die echt begrijpt hoe het is. Om geen kanker meer in je lijf te hebben, maar eigenlijk nog wel de last op je schouders te voelen. Soms voelt het alsof de trein voorbij raast en ik daarop moet springen. En het gekke (en ook fijne) is, het voelt niet altijd zo. Soms gaat het echt goed. En doe ik mijn ding. Met Bob en de kinderen. Afspreken met familie/vrienden. En gaan er dagen voorbij dat het er even niet over gaat. Maar dan ineens komt er een donderwolkje en voel ik me minder. En moet ik meer de tijd nemen om het er te laten zijn. Het er over te hebben met anderen. En dan klaart het weer op. 

En dan hebben we het nog niet gehad over de kleine momentjes zoals mezelf naakt zien en naar het litteken kijken, seks hebben nu de anatomie veranderd is. Ik kon nog niet zwemmen op vakantie, balen. En in bikini verschijnen, durf ik dat wel? Kijkt iedereen dan naar mijn litteken? Elke drie maanden controle. Dus elke drie maanden spanning en hopelijk opluchting. Als ik iets voel in mijn lijf, bijvoorbeeld mijn rug, ben ik bang. En dan verzet ik heel snel mijn zinnen. Want ik wil niet in angst leven. En kleine greep uit mijn gedachtes. Maar ik ben ook vrolijk. Ik kan genieten van mijn kinderen en lol hebben met mijn man. We doen weer leuke dingen. Dan was er met de beste timing ook nog de tumor tapes. Ze werkte als een soort therapie voor mij, heel fijn. Het klaarde echt op na het luisteren. En als iemand ze geluisterd heeft en er over begint, super fijn. Want dan weet diegene een beetje wat er in iemands leven met kanker speelt. 

Bedankt voor het lezen van mijn blog.