Hoe het begon

Ik deel mijn verhaal op in meerdere blogs. Dit is deel 1. 

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, ik had een contactbloeding en een vrij heftige ook. Zo erg dat ik mezelf streng moet toespreken om niet flauw te vallen. Het wordt gelukkig snel minder en ik besluit het even aan te kijken. Een nieuwe week gaat weer van start en ik kijk het een dag of vijf aan. Gelukkig is het een stuk minder geworden. Na het weekend wordt het toch weer erger en besluit ik maandag de huisarts te bellen. Ik leg de situatie uit en vertel dat ik ook gelijk een uitstrijkje wil laten maken. Ik ben de dertig jaar gepasseerd en na een zwangerschap en herstelperiode is het  ook nodig tijd voor het bevolkingsonderzoek (BVO). Door mijn werkdagen en de vrije dagen van de huisarts kan ik pas de maandag een week later terecht. Het is niet anders en accepteer ik.

Die maandag vertel ik mijn verhaal. Het bloeden is inmiddels toch gestopt een dag voor deze afspraak, maar heeft dus twee weken aangehouden. De huisarts adviseert om het toch nog even aan te wachten tot na mijn volgende ongesteldheid. Ik geef aan dat ik ook gelijk een uitstrijkje zou krijgen voor het BVO. Wat volgt is een toch wel heftige situatie. Even ter verduidelijking, mijn twee kinderen van vier en één jaar, zijn mee naar deze afspraak. Ik lig op de bank en krijg de eendenbek ingebracht (dames, het valt echt wel mee hoor!). Vervolgens kijkt de dokter voor het uitstrijkje, maar ziet dan ‘vreemd weefsel’ en bloed en stolsels. Hij neemt vervolgens het uitstrijkje af en verwijdert de eendenbek. Ik mag me aankleden en weer gaan zitten. De huisarts geeft aan dat hij toch wel schrikt van wat hij ziet en dat hij direct gaat overleggen met de dienstdoende gynaecoloog. Je begrijpt, ik schrik ook. De oudste zit stilletjes een filmpje te kijken en de jongste is aan het wakker worden in de kinderwagen. Ik moet deze week nog naar de gynaecoloog. De jongste is inmiddels wat onrustig en door dit tafereel heen zegt de huisarts dat ik altijd mag bellen als ik het er over wil hebben. 

Ik loop naar huis en eigenlijk moet ik al huilen. De huisarts schrikt en ik mag altijd even bellen, dat klinkt niet goed. Van eerst even afwachten naar vreemd weefsel en direct naar de gynaecoloog. Eenmaal thuis licht ik mijn man in en bel ik mijn vader. Mijn vader is anesthesioloog in het ziekenhuis waar ik naartoe moet en zelf werk ik op de uitslaapkamer van het operatiecomplex ook in hetzelfde ziekenhuis. Even later word ik door de gynaecoloog al gebeld en kan ik morgen al terecht op de poli. Mijn vader heeft  contact opgenomen met de gynaecoloog en zo wat versnelling in het proces geregeld. 

Dinsdag bij de gynaecoloog in het (nog plaatselijke) ziekenhuis mag ik al snel op de onderzoeksstoel plaatsnemen. Wederom krijg ik de eendenbek ingebracht. Eerst maakt ze een echo om te kijken. Ze ziet een ‘poliep’ van ongeveer 2,5cm groot. Daarna neemt ze drie biopten af. Het gaat dus nu over een poliep op mijn baarmoederhals. Ze maakt een tekening om uit te leggen hoe het er ongeveer uit ziet. Eigenlijk ben ik redelijk gerustgesteld door dit bezoek. We maken een afspraak voor een week later voor de uitslag van de biopten. Ze adviseert me om niet te googlen en mijn man in de buurt te laten zijn bij de afspraak. Door de corona-maatregelen mag je niemand meenemen naar een afspraak. Wat volgt is een lange week wachten. Het enige wat we op internet opzoeken is een kans. Hoe groot is dat kans dat een poliep kwaadaardig is? Die kans lijkt klein en daar houden we ons aan vast. 

Bedankt voor het meelezen, 

Petroesjka