De uitslag

Dit is deel 2 van de blogreeks. 

Een week later meld ik me braaf alleen op de poli (vanwege corona mag er niemand mee naar de poli). Mijn man wacht buiten op een bankje. Ik word naar binnen geroepen. Er zitten nu ineens drie mensen, de gynaecoloog, een arts-assistent en een doktersassistente. Dit komt wat intimiderend over, aangezien de vorige keer alleen de gynaecoloog tegenover me zat. Ik ga zitten. De gynaecoloog vraagt of ik mijn man meegebracht heb. Ik leg uit dat hij buiten zit te wachten. Hierdoor krijg ik al een beetje argwaan. Ze vraagt of hij niet alsnog kan komen maar dan moeten we vijf minuten wachten. Ik wil niet wachten en zeg dat we gewoon kunnen beginnen. De gynaecoloog begint haar verhaal en daar kwam gelijk de klap. Je hebt baarmoederhalskanker. Die komt hard aan. De gynaecoloog legt uit wat voor soort kanker het is en hoe het precies in mijn baarmoeder zit. Ze legt het een en ander uit qua mogelijke behandelingen en probeert me nog wat gerust te stellen. Aangezien de behandeling in het Erasmus MC (EMC) wordt gedaan, krijg ik een afspraak mee voor over een week in het EMC. Ze vraagt of het duidelijk is. Ik heb maar half naar het verhaal geluisterd en wil alleen maar weg hier. Ik heb even geen vragen en vraag of ik naar mijn man mag.

Tijdens het gesprek kon ik me nog groot houden, maar toen ik weg liep, stroomde de tranen al over mijn wangen. Bob staat buiten te wachten. Ik bel snel mijn vader. Pap, het is niet goed. Een korte uitleg tussen de tranen door. Daarna bel ik snel mijn moeder . Hetzelfde riedeltje. En onderwijl loop ik door naar Bob. We zijn beide in tranen. Maar ik wil even geen kus of kroel. Eigenlijk ben ik gewoon boos. Want de kans was toch veel groter dat de poliep op mijn baarmoedermond gewoon goed zou zijn. En met een operatie ik er vanaf zou zijn. Natuurlijk zou het geen baarmoederhalskanker zijn. Dat kon niet op mijn 31 jarige leeftijd. Helaas moest ik toch de woorden gaan uitspreken dat ik kanker heb. Zo bizar, ik heb kanker. 

Eenmaal thuis is daar de jongste. Gelukkig even vrolijk als anders en gewoon zijn 'ding' aan het doen. Ik krijg een kroel van mijn zusje en vriend, die op de kinderen pasten. Ze gaan snel mijn oudste zoon halen van school. Mijn vader is inmiddels ook thuis gekomen en natuurlijk komen de tranen alweer. Niets gaat boven de veilige armen van je ouders. Ik kan even mijn verdriet laten gaan. Daarna weer terug naar normaal voor de oudste. Want met zijn bijna vijf jaar is het een bijdehante jongen. Hij begrijpt een hele hoop.

Ik heb pas een week later een eerste afspraak in het EMC. Er zal een MRI gemaakt worden binnenkort en die zal duidelijkheid geven over hoe het, of nouja, ik, behandeld ga worden. Zolang we dit nog niet weten blijft de onzekerheid. De onzekerheid is voor een kind nog veel moeilijker. Dus we besluiten mijn oudste pas in te lichten als we duidelijkheid hebben. Wordt het het beste van het slechtste en is een operatie hopelijk genoeg. Of gaan we een uitgebreid traject in met weet ik veel wat allemaal. Ik zoek op internet naar boekjes hoe je zo'n situatie kan uitleggen aan kinderen. Ik vind wat een bestel het maar gelijk. Het kan maar in huis zijn. Mijn moeder is inmiddels ook aangeschoven. 

Ik licht mijn werk in, app wat familie, vriendinnen en collega's. Sommige bellen me gelijk op. Fijn om even mijn verhaal te doen. Maar na een paar belletjes raak ik het ook een beetje zat. Ik wil nu even normaal doen. Even doen alsof er niks is. Even niet mezelf de jonge vrouw met kanker voelen. We eten met z'n allen. De kinderen gaan naar bed, iedereen vertrekt en we zitten even samen op de bank. Dan maar even naar het EK voetbal kijken. Want ja, dat draait natuurlijk ook gewoon door. Ik licht nog de laatste vriendinnen in. Een van hen vraagt of ik nog op de bank zit. Ja. Nou, dan kom ik er nu aan! Fijn om toch weer even een kroel te krijgen, even mijn verdriet te laten gaan en mijn verhaal weer uit kunnen leggen. Fijn dat ze kwam, ondanks we eigenlijk allemaal bijna naar bed gingen. We gaan rond elf uur naar bed. Ik kan de slaap niet vatten. Ik zet Friends aan op m'n telefoon en hoop daarmee in slaap te vallen. Uiteindelijk val ik iets na 01:00h in slaap.