VREDEHOEK 14-2-2018

Vannacht is jeuk onder controle, maar dan moet er wel regelmatig gestucadoord worden met de emla. Op een gegeven moment, uur of vijf s’ochtends, vraag ik aan mezelf hoe ik kan komen tot een beetje evenwichtige ontspanning. In mijn bijzondere rollercoasterbestaan mis ik tussen de golven wel een beetje het kabbelend water. Welk lichaamsdeel is dat te vinden? En dan kom ik uit op…… de aangedane borst.

(Nee, zelfs Disney springt nu het glazuur van de tanden. Hij weigert  definitief mijn levensverhaal te verfilmen, behalve als ik dit wijzig in….. ogen, zwezerik, of waarom niet gewoon het hart?) Maar seriously, het is gewoon wat mijn lichaam zegt lezers. Die had ik ook niet aan zien komen, heftig hoor! Maar ook erg mooi. We zoeken samen (de borst en ik) een nieuw hoekje, waar de zon naar binnen schijnt, natuurlijk weer met zachte kussens enzo,  een yoganique hoekje met kaarsjes, sneeuwklokjes in een mooi schaaljte (elke week iets anders) en daar zit Saskia in een soort comfortabele lotus. En zijn er dan nog meer mensen aanwezig in die ruimte? Ja! Daar, stilletjes aan de zijkant, zit mijn vader! Lieve, introverte man, zwaar op de hand voor zichzelf, vroeger enorm geliefd als leraar communicatie, prive direct  communiceren niet zijn sterkste punt, maar ik kon wel altijd zijn warmte voelen. Overleden aan slokdarmkanker toen hij net zo oud was als ik nu……

O jongens dit is echt mega ontroerend.  Dat dit de plek is waar ik thuis mag komen. Ik noem deze plek vredehoek. Genoeg voor vandaag.