VARIA en PAUZE. weer 27-1-2018
Vergeten te vermelden: dinsdag 30-1 is the big day, dan begint de lange reis naar genezing met de eerste chemo.
Dan is er nu een beetje pauze eigenlijk. Voor het EERST in 15 dagen zeven uur min of meer achter elkaar geslapen, joechei! Met Sam en Bert naar Bar Bahar, ook een mooie film. Sam bedenkt, dat hij meewil naar de eerste chemo ( en dan foto’s maken van dat gebeuren, maar ook handje vasthouden natuurlijk) Roerend! En hij gaat ook voor mij in Utrecht op goedkope-hoofddekseljacht.
So far so goed. Ik voel mij een aardig deel van elke dag wel oke, vaak sterk, oog in oog met de grote problemen of uitdagingen. Maar dan ben ik opeens in tranen (van ontroering) als ik een crocusje zie, die zijn blauwpaarse kopje opsteekt uit de aarde. Of raak ik in grote paniek als het dekseltje van de margarine zoek is. Dat laatste kon mijn moeder vroeger ook zo goed, en o o wat vond ik dat irritant! Hopelijk word ik in dat opzicht iets getemperd door wat meer zelfinzicht, want je staat daar maar te schreeuwen tegen dat onschuldige deksel-loze margarinebakje. Ook ben ik bang als een konijntje hoe ik ga worden na de bestorming van mijn arme lichaampje met zulke grote hoeveelheden chemicalien! Al zei de internist dat ze weleens iemand meemaakte die gewoon volledig bleef doorwerken (erg optimistisch, reken nergens op gezondheidscentrum! Ik riep wel gelijk : nou die was vast geen huisarts!)
1 van mijn angsten is het chemobrein: langdurige vermoeidheid, slechte concentratie en vergeetachtigheid na kankerbehandeling. Maar wij moeten ons geen zorgen maken! Ten eerste komt het helemaal niet vaak langdurig voor, volgens de specialist. Ten tweede: ik heb al die symptomen al, vanaf het moment van mijn diagnose, nog zonder 1 druppeltje chemo in het bloed! Dus is het vast voor een groot deel psychisch, dus met de juiste benadering te verhelpen: geduld, liefde, luisteren naar je lichaam, ruimte voor de emoties, letten op eigen grenzen, rustig opbouwen. Duuuuuh, dat oefen ik toevallig al tijden, other cause, same solution!
De kaart vol met goede wensen van mijn collega’s (waar waar ik echt heel blij mee ben) ligt nog ondersteboven in de keuken. Want ik weet zeker dat die een flinke hoop emoties oproept, en die moeten in gerantsoeneerde porties worden toegediend om verteerd te kunnen worden. Vandaag of morgen lees ik hem zeker.
En we bereiden ons voor op de belegering. Informatie doorgeploegd van het ziekenhuis. Bij de appie mandarijntjesvla gekocht, mango sorbetijs, drinkfruit, turkse yoghurt, voor rare kwetsbare eetlusten. Bij de kringloopwinkel 6 op-proef-hoofdbedekkingen gekocht voor 1 euro per stuk (Sam wil gelijk zelf 1 mooie pet van mij jatten, neenee, mag pas over 7 maanden!) Instellingen van de nieuwe hometrainer gaan begrijpen. Gauw nog even de druif gesnoeid buiten. Nieuwe betadine jodium gekocht, alcohol voor het reinigen van de tandenragers, desinfecterende mondgel. Diep nagedacht over aanpassen van ons huishouden aan huisgenoten met verminderde weerstand: dagelijks theedoek, handdoeken, vaatdoekjes verschonen, (oeps dat deden jullie allang?), voorraad keukenrollen ingeslagen, tuin-, huishoud-, weggooihandschoenen gekocht, hele rits nagekomen punten genoteerd om morgen nog aan de onco- verpleegkundige te vragen, en alles alles alles noteren voordat het door mijn zeefjeshersenen valt. Toch een beetje stilte voor de storm.
Als bijlage nog drie liedjes waar wij veel moed aan ontlenen:
O Happy Day, Edwin Hawkins Singers,
The Rose, Bette Middler,
En Bert is verslaafd aan een lief liedje van Schubert over een man, die zachtjes aan de deur klopt van zijn geliefde, maar uiteindelijk weer weg sluipt omdat hij haar niet wakker wil maken, zie de link: