TWEEDE KUUR 20-2-2018

Never a dull day. Bij het opstaan opeens flinke pijn achter op de borstkas,  met ademhalen, maar ook wel met bewegen.  Gebeld met het ziekenhuis en ja hoor, dan moet een longembolie worden uitgesloten. (Meer risico daarop in geval van kanker, en van chemo) dat betekent uren bivakkeren op de eerste hulp. Ik ontmoet een verpleegkundige die meedenkt en voor mij denkt, thank heavens voor geen-confectie-zusters! Ze prikt een infuus in mijn elleboog, dan kunnen er 3 dingen in 1: er moet bloed geprikt, misschien moet ik nog een scan met contrast en dat moet altijd in de elleboog, en ik moet vanmiddag ook een infuus. Ik ben de hele ochtend erg voorzichtig met elleboog buigen en ja hoor! het lukt!
Ik krijg onderzoek zusenzo, (dokters: d-dimeer was 0,8, maar gelukkig vonden ze het niet afwijkend genoeg voor een scan) Is toch gewoon een kwestie van rib of spier, en ik mag mijn sterkere pijnstillers nemen.

Sharon, mijn maatje bij de triagepostdiensten (de triagepost in de centrale post in amsterdam waar alle telefoontjes van patienten in de dienst binnenkomen, en wij als artsen geven dan adviezen aan de assistentes die de telefoon opnemen), wil mij vergezellen naar de tweede kuur. Altijd heel fijn gevonden om haar te ontmoeten, maar eigenlijk nog nooit langer met haar gepraat. Nu wel! Zo wordt een beetje saai maar ook niet zo leuk gebeuren opeens een heel gezellige middag!!

Maar dan is het dus opeens een hele dag in het ziekenhuis geworden.
En dan:  o o o uit-ge-put.