TOCH NIET 26-2-2018

Denk je dat het meevalt………
Bert was uit logeren in het bed van Sam in verband met verkoudheidssnurken. Uren wakker gelegen van……kwetsbaarheid. Zoveel griezelige onzekerheden die ik moet kunnen verdragen. Weer maagpijn. Weer spruw. Weer astma. En dat zijn dan alleen nog de onschuldige meelifters op het hele therapiegebeuren. Wat moet je met het besef van het risico op intensive carebehandeking in verband met bloedvergifitinging? Nou, niks denk ik eigenlijk, gewoon een beetje verdragen.
Acceptatie is een werkwoord, geen zelfstandig naamwoord.

Serieuzer is het enorme risico op zenuwschade bij de tweede soort chemokuren, die ik nog moet gaan krijgen. Dat vind ik pas echt moeilijk te verteren.  In serieuze informatie staat een risico hierop van 80-95%, waaarbij de therapie in 44% van de gevallen moet worden aangepast en de patienten in de helft van de gevallen een jaar na de chemo nog klachten hebben (lees: gaat niet meer over). Met bijvoorbeeld continu tintelende handen, problemen met het evenwicht, problemen met zoiets simpels als het dichtdoen van een jas! Genees je van kanker, word je een invalide met chronische pijnen. brrrrr. Ik moet toch maar een extra afspraak hiervoor vragen bij de oncoloog, want dit zit mij echt niet lekker.

In de nachtelijke wakkere uren weer Way over Yonder van Carole King gebruikt als medicijn, en deze keer ook O Happy Day, die gospel.
Prachtige tekst: He told me how to Watch, Fight and Pray, en live rejoicing every, every day. Ik ben de meest religieuze atheist ever.
(Bert vertelt s’ochtends, dat hij hier dit nummer als 12-jarige jongen zo mooi vond, dat hij het van zijn spaargeld heeft gekocht. Bert. Gospel. Dit nummer.!)

Overdag ben ik niet veel waard, alleen  het douchegordijn is afgekomen en hangt trots in de badkamer.