SOUL SEARCHING 24-4-2018

En het sudderen over mijn beslissing gaat ook op hele andere levels verder.

Als ik nu GEEN chemo meer neem ik krijg over een aantal jaren toch uitzaaiingen, kan ik mijzelf dan in de ogen blijven kijken en daar vrede mee hebben? Belangrijke vraag, die moet nog wat doorsudderen. En ook al neem ik wel alle chemo, dan nog is er een risico van...... 30 (?) procent dat ik uitzaaiingen krijg en dus ongeneeslijk word. Tja. Wat moet je met zo'n getal. Oefenen in het verdragen van die onzekerheid.  Dat verdragen geld ook voor het überhaupt, echt,  onder ogen zien van mijn eigen sterfelijkheid.  Er klonk  steeds een doffe stem in mij, die de hele tijd maar zei dat ik toch dood zou gaan. Na lange liefdevolle observatie is dat volgens mij die sterfelijkheid, en NIET een voorspellende stem voor de nabije toekomst,

Ik word ook beïnvloed door hulpverleners die mij adviezen geven, zo van doe het nou maar gewoon want volgens het protocol word het aangeraden.  Enerzijds word ik dan een brave patiënt die wil doen wat zij zeggen, anderzijds word ik een obstinate kleuter (puber?) die juist NIET wil doen wat zij zeggen. De oplossing daarvoor vond ik in mijn fantasie in een virtuele geheel open hulpverlener, die in stralend wit gekleed achter een wit bureau zonder enige eigen mening en met onbegrensde tijd en aandacht de verschillende opties aan mij voorlegde. Dat hielp mij om er onbevooroordeeld tegenaan te kijken.
Dat is de echte Shared Decision Making, wat moderne dokters horen te doen!

Ook laaide er afgelopen weekend een Grote Woede in mij op, ongericht en krachtig. Kon ik met behulp van Bert goed uiten, nadat ik de ramen had gesloten om de buren te ontzien.  (Hij heeft geen blijvend letsel eraan overgehouden, de kussens ook niet....) Uiteindelijk gaf dat veel ruimte en rust van binnen en ook.... een soort diepe levenskracht. Hmmmm, heerlijk!
Misschien heeft die woede te maken met de houding van mijn moeder na De Vorige Keer (ja tweede keer borstkanker, zie ook 22-2-2018). Op het moment dat de chirurg kwam vertellen dat mijn lymfklieren (die ze er toen nog huppekeer direct allemaal uithaalden) helemaal schoon waren, riep zij uit: Ah gelukkig, als die aangedaan waren geweest dan had ik de moed helemaal verloren!  Die stem  weet (wist?) nog steeds ergens in mij een domper op mijn levenskracht te zetten.
Ja moedertje, als je er nu nog bij was geweest wat had je dan wel niet uitgeroepen? Gelukkig voor jou, en voor mij, maak je dat niet meer mee.