Nog een beetje DOORWERKEN. 16-1-2018

Ik doe zaterdag 13-1 nog een dienst op de centrale Triagepost van de huisartsenposten Amsterdam.  Zijn altijd superleuk en niet zo vermoeiend. Dat red ik nog wel. Het is ook samen met Anja de huisarts in opleiding, dus extra gezellig.
Het is wel een beetje bizar, ik voel me twee personen, de gezonde Saskia en die met de kanker. Alsof ik een beetje aan het spijbelen ben.  Concentratie is wat minder, ik ben wat langzamer, maar valt niemand op want normaal ben ik supersnel. Af en toe even heel onwerkelijk, als iemand het heeft over dat we elkaar volgende maand weer zien op de triagepost. Maar er gladjes omheen praten gaat me toch wel goed af. En ik hou het vol.
Aan het einde van de dienst de waarheid aan Anja verteld. Heftig moment, maar ook oke.

Ik werk nog even halve dagen op het gezondheidscentrum.

Ik stuur zondagavond een mail aan mijn collega’s met het slechte nieuws en dat ik graag een knuffel of een arm om de schouder wil, maar liever niet teveel hun eigen schrik en andere emoties wil meemaken ( goeie tip Linda!!)

Ik ga met lood in mijn schoenen. Juist omdat mijn collega’s me zo na staan.

Ik zie Addy en ze begint gelijk helemaal te huilen, maar zo puur, zo oke, gaan we samen even lekker helemaal janken (klopt dat van die emoties toch niet helemaal..). En dan  Sandra met natte ogen, en Fouk en Ruth en Linda. Linda is helemaal opgelucht dat ze het al wist. Ja, the first cut is the deepest.
Het A-moment is geboren! (= Addy moment, voor Bert omgedoopt in  Aai-moment, effe helemaal losgaan, op zo’n manier dat het oplucht)

En dan nog veel andere collega’s. De eerste confrontatie is elke keer heftig.  (Af en toe een man ertussendoor, even iets nuchterder, is ook wel weer prettig, alhoewel, zelfs van Qadir een knuffel)

Een spreekuurtje doen gaat nog wel, maar toch vertel ik diverse malen aan patienten wat er is, als het beleid een vervolg moet hebben wat ik niet zal kunnen geven. Ik kan ook niet goed smoesjes vertellen nu.
En dat is ook wat hoor. Ik moet het even zeggen, gelegenheid geven tot een reactie, maar ook de regie houden en na een kort moment van verwerking weer de focus op de patient krijgen en op de spreekuurplanning.
De meeste patienten zijn superlief, eentje gaat er huilen, een ander trillen, en bijna allemaal gaan ze bidden voor mij. Nou, nooit gedacht dat ik dat nog eens echt fijn zou vinden!
Eentje is het moeilijkste. Een meneer van mijn leeftijd die net klaar is met zijn chemo en over 2 weken uitslag krijgt of het echt weg is. Gaat ook voor mij bidden. En dan ik voor hem.

Eentje er heel erg. Moppert maar door over hoe moeilijk het was om een afspraak te krijgen met mij, dus na twee keer voorzichtig aanstippen roep ik maar: ja maar ik heb kanker hoor! Dan meldt ze, dat haar neef het ook had vorig jaar en dat die nu dood is. GRMBLLL. Ik word gelijk lekker kortaf en afstandelijk.

Goed om te doen, allemaal, maar ik hou het niet lang vol.