New age SOAPSERIE 28-4-2018

Als ik er niet zelf bij was dan zou ik het niet geloven.
Nuchtere Saskia, tikje cynisch af en toe, controlfreak (naar woord, ik noem het vanaf heden controlofiel) en zeer rationeel (zeggenzu) is al dagen aan het voelen op zeer onrationele wijze.
Ik wil een keuze maken voor wel of geen chemo waar ik echt vrede mee kan hebben. En dat is moeilijk, want het betreft een keuze tussen twee onzekere toekomstpaden met voors en tegens op een heleboel verschillende levels.  Je zou toch niet willen, dat ik alleen kies voor GEEN chemo omdat ik geen zin heb om de komende drie maanden moe en misselijk te zijn?
Ik vul de dagen met de moestuin als afleiding en heerlijke ontspanning, conditie opbouwen en dagelijks enige uren soulsearching.
Ik was weer bij Tonja (TRE therapeute, maar in feite ook belangrijke gesprekspartner). Ik heb daar weer een aantal nieuwe inzichten opgedaan.
Zo bleek, dat ik mij veel beter kon voorstellen hoe ik dood zou gaan, dan hoe ik nog een hele poos verder zou leven. En dat bleek geen levensmoeheid, maar een automatische neiging om te focussen op iets wat zeker is (lijkt), zoals doodgaan. Dan weet je tenminste waar je aan toe bent. Alsof het moeilijker is om de onzekerheid te verdragen over mijn gezondheid. Heftig, toch?
Maar nu ik me dat bewust geworden ben, wil ik kiezen voor het leren verdragen van die onzekerheid, met alle moeilijke emoties die daarbij horen.
Daar ben ik dan ook gelijk mee begonnen, met als gevolg dat ik de halve koningsdag heb zitten huilen en bibberen.
Daarbij komt dan gelijk het besef naar boven dat ik best nog wel een hele poos wil doorleven en dat er een hoop dingen zijn waar ik graag van wil genieten en dat is een heerlijk vitaal gevoel.
Ik maak plannetjes en fantasietjes voor als ik wel langer ga leven. Zoals een boom planten in de tuin, die ik de komende jaren langzaam wil zien groeien.  Nou ja, je kunt bomen toch alleen in de winter planten, dus hebben Bert en ik ruim de tijd om gezellig kibbelen over welke soort het dan moet zijn.

Ook ontdek ik in een verstopt stoffig hoekje van mijn wezen een stukje oude , schamperende Saskia, die nog steeds niet is losgekomen van De Vorige Keer.  Toen heb ik ook echt mijn best gedaan om zo weinig mogelijk bezig te zijn met alle gevoelens, die natuurlijk op komen waaien als je borstkanker krijgt op je 26e. Dat stukje is nog steeds  gedesillusioneerd en ontmoedigd, sloft wat sikkeneurig door de roerselen van het bestaan. Wat triest!
Ik visualiseer de Saskia van de Eerste en de Saskia van De Tweede Keer = "ik". En ik zoek en maak contact met jonge Saskia. Ik heb haar nodig om mijn huidige ziekte te verwerken en ik kan haar helpen met los te komen van haar verstarring.

Hand in hand zien wij het chemo dilemma aan. En...... wat gebeurt er dan?
De hele koningsdag is het stil van binnen. De stem, die mij wekenlang zei geen chemo te nemen is weg.  Nu ben ik pas echt onbevooroordeeld.  Ik kan me ook helemaal voorstellen, dat ik wel de chemo ga nemen.  Alleen heb ik nu geen enkel idee, wat ik zal kiezen. Best wel vreemd, eng ook, en ik heb alleen nog maar het weekend de tijd om te beslissen, maar toch voelt het ook oke.
Iets in mij zegt, dat dit erbij hoort, en dat  het wel goed komt. en Bert zegt het ook. Dus heb ik geduld.

De volgende dag lijkt mijn mening zich weer te vormen. Maar ik laat het nog even zijn, ik ga  nog 1 dag de tijd nemen om dit nogeens en nogeens door te voelen. en dan zal de beslissing er zijn.