Kroniek van een aangekondigde HERFST 18-2-2018

Mijn hoofdvachtje houdt een hele poos kranig stand. Doordat het zo kort is, komt het niet op het idee om uit te vallen door borstelen of eigen gewicht. Maar dan, vandaag, twee dagen voor de nieuwe chemo—– ja hoor. veel haren op kussen. En als ik plukje pak hups 30 haren in de hand. NIET LEUK!!!! gek dat er zo’n verschil is tussen weten dat het gebeurt, en voelen als het echt zo is.

Wel weer heerlijk in de kraakheldere zon in de moestuin geweest met Bert. Daar is het….. hele vroege lente. De in oktober geplante knoflookteentjes steken moedig hun sprieten de lucht in, radijs en spinazie ontbloten schuchter hun eerste blaadjes in de kas. En ik? ik ben een fantastische 75-jarige tuinier! Gat graven voor de tomatenplanten die later gaan komen- uitrusten. gat vullen met halfverteerde mest, kalium en wat organische korrels- uitrusten. gat vullen- tevreden kijken naar het resultaat. Tempo NUL maar als ik nou toch meer tijd heb- dan kom ik een heel eind! En Bert is dan van het sjouwen met de grindtegels, die ons nieuwe verhoogde bed gaan omheinen.

En we eten met de boys dure sushi, maar: the best! Af en toe verwennen is 1 van de basisvoorwaarden om de moed erin te houden…