de VORIGE KEER 22-2-2018

Ja, het moet een keer verteld worden. Ik heb als 27-jarige al een keer borstkanker gehad.
Wat in bijna alle opzichten helemaal anders was als nu.

Ik had een knobbeltje in mijn borst  en niemand had enige verdenking op Iets Ergs. Rond, glad, KLEINER wordend na de menstruatie……De chirurg wilde het toch verwijderen, nou goed dan. Hij kwam, wat bleekjes, na de operatie vertellen dat het toch kanker was en dat ik 2 dagen later weer onder het mes moest om meer weg te halen. Feitelijk moest ik in het ziekenhuis blijven om mijn bed bezet te houden, maar omdat dat te erg was, mocht ik een nachtje thuis spijbelen met mijn ziekenhuisbandje om.

Maar wat was er nu allemaal zo anders aan?

-Andere borst.
-Borstsparende operatie met hup gelijk alle lymfklieren verwijderen (geen enkele aangedaan).
En 35 keer bestralen in erg ontmoedigende omgeving in een grijze kelder van het AZU.
Dat was het. Aan chemo deden ze nog niet zo toen, gelukkkig maar achteraf.
-Andere Saskia, nog weinig in contact met haar eigen Innerlijke Roerselen.
-Relatie waar de fut al een beetje uit was, die mij niet in de steek heeft gelaten in die periode, maar niks geen second honeymoon, dat niet.
-Nog veel enormere shock voor mijzelf en mijn omgeving dan nu. Ik leefde in een wereld waar mensen van mijn leeftijd geen Ernstige Ziekten kregen.
-Bij mijn vader, toen 56 jaar, werd slokdarmkanker geconstateerd nog voordat mijn bestralingen  begonnen waren. Zowel ikzelf als mijn hele familie vergaten min of meer op slag mijn ziekte, want die van hem was nog Veel Erger.
O eenzaamheid!
-Direct na de bestralingen zijn mijn co-assitentschappen gestart. Maanden van lange dagen maken en in het weekend braaf en sip bij mijn ouders op bezoek. Mijn vader kreeg een zware operatie in Rotterdam en na een jaar uitzaaiingen.
10 maanden na mijn eigen operatie stortte ik, eindelijk, in…. tijdens het co-schap psychiatrie notabene! Bij de confrontatie met mensen die uitgebreid bespraken dat ze graag een einde aan hun leven wilden maken ging bij mij het licht uit (Ongeruste psychiater aan de telefoon waarom ik opeens niet meer kwam, dacht aan allerlei psychiatrische opbloeisels. nou ja…. PTSS? Uitgestelde rouw?) . Intussen was mijn ziekte in  mijn omgeving al wel een beetje voorbijgegaan. O eenzaamheid.
Wel direct hele goede snelle hulp gekregen zodat ik binnen redelijk korte tijd weer een beetje boven Jan was en de rest van mijn co-assistentschappen kon afmaken in een rustiger tempo.

Er zijn nu nog een aantal mensen in mijn leven,  die de vorige keer ook heb meegemaakt.  Ze weten nog waar ze waren toen ik het vertelde! Het is ook in mij verankerd, maar voelt ver weg, alsof  ik echt een ander mens was toen.

Ik heb toen nog  jaren gewacht tot ik de vogeltjes extra zou horen fluiten, zoals ik in al die mooie boeken las, maar niks hoor. Daar was meer voor nodig…….