BOKSEN 9-6-2018
Het voelt wel een beetje als een bokswedstrijd. Ik sta vrijwillig in de ring, en ben voorbereid op het krijgen van klappen, maar toch worden ze moeilijker op te vangen naarmate het er meer zijn. Paf, chemo, Paf slokdarm, Paf astma, Paf koorts tijdens chemo, Paf operatie, Paf seroom (gisteren vierde keer uitgemolken, weer 400 cc, wordt nog nauwelijks minder, zelfs de chirurg noemt dit nu buitengewoon veel. Is niet heel erg hoor, want doet alleen echt pijn als het bijna.... melkenstijd is, maar toch vervelend), Paf lymfstrengen, (ontmoedigend daaraan is, dat ze zorgen voor opeens veel meer last nadat het net beter ging met de mogelijkheden van de arm. Maar het is ook alweer, na 3x liefdevol martelen door de fysio, een klein stukkie beter moetik zeggen). Paf bestralingen.
De moestuin, Bert, alle aandacht en kaartjes en bezoekjes zijn evenzovele verfrissende koude sponzen tijdens de pauzes, en op die momenten voel ik mij ook verfrist, en een stuk beter. Ik hoor dan de hele tijd dat ik er Zo goed uitzie, niet ziek enzo. Tja. Veelzijdige situatie, zou ik zeggen......
Maar toch is de volgende klap moeilijker te verdragen. Nu dan. Even. Eigenlijk vooral omdat ik zo bang ben dat ik toch invaliderend beschadigd wordt door al dat behandelgeweld (bestraling nu met dat seroom en die bindweefselvorming geeft zeker verslechtering en reeële kans op een naar lymfoedeem aan de arm. Zeker gezien mijn gebrek aan lymfklieren aan de andere oksel, waar lymfvocht anders ook heen had kunnen gaan. Lymfoedeem, wat nooit meer echt weg zal gaan.
Maar ja, niet genezen is toch ook een onaantrekkelijk, zelfs buitenmatig uitzichtsloos alternatief hetgeen op mij loert als ik uit de ring zou stappen.....
Volgens mij moet ik toch maar weer vaker gaan mediteren.
Ik denk er nog over, om de bestraling 1-2 maanden uit te stellen. Om mijzelf en het seroom en de lymfstrengen op krachten te laten komen voor de volgende ronde. De radiotherapeut is bang voor een slechtere prognose. De chirurg denkt dat dat een goed idee kan zijn, als ik vast aan het antihormoon zal gaan, dat wat er nog aan nare cellen aanwezig is in mijn lichaam onder de duim kan houden. De fysiotherapeut weet niets over prognoses, maar weet zeker dat te vroeg bestraling veel lastig te behandelen ellende kan opleveren.
Ik vraag het woensdag de oncoloog. Die is deskundig op antihormoongebied.
Wij allen doen dit weer met een grote natte vinger, want natuurlijk is er weer geen goede wetenschappelijke evidence voorhanden voor mijn eigenwijze ideeën......