UITSTEL? 12-6-2018

Heb ik dat opgeschreven, van dat mogelijke uitstel, krijg ik er weer allerlei nieuwe gedachten over.
Volgens mij is het niet alleen maar de angst voor te grote schade aan mijn lijf, al is dat zeker een onderdeel. Ik heb ook, lijkt het, even geen veerkracht voor nieuwe ellende. Als het niet perse hoeft.
Nu valt me dat toch echt wel tegen van mijzelf. Ik ben liever de Sterke Patient, die Alle Hobbels Moedig doorstaat, en daarna zich spoedig, gelouterd en nog wijzer geworden, met fris en met nieuw elan op haar werk en hobby's stort.
Maar dat ben ik niet hoor. Nu niet.
Een flink deel van de tijd gaat op aan onzeker zijn, bang voor de toekomst, bang voor chronische pijn, bang voor ontijdige bekorting van mijn leven, bang voor een tekort aan resterende vitaliteit, en dan steeds maar weer dat mild proberen te accepteren zonder mij er volledig door te laten meeslepen. Maar ik moet er wel aandacht voor hebben. Als ik dat te weinig doe, daalt er een grauwsluier over mijn hele dag, word ik een beetje depri en dat is altijd erger dan wat voor rotgevoel dan ook, want dan voel je niet meer dat je leeft.
Verder moet ik ook veel aandacht hebben voor de rechter arm. Doet nog best wel veel pijn. De kunst is hoe hem zo te gebruiken dat ik hem weer langzaam iets sterker maak, en dat ik dan tegelijkertijd mijn lymfstrengen zachtkens de hele tijd iets oprek, zonder ze teveel te plagen, want anders plagen zij mij driedubbel terug.
De nog grotere kunst is GEDULD te hebben.
Ik kan hem, afgelopen week, elke dag ongeveer 1 centimeter verder omhoog brengen. Dan ben ik in een dag of dertig helemaal boven. En dan moeten we ook nog naar opzij trekken. Die is nog lastiger, want dan trekt het door mijn overgevoeligezenuwgebied in de bovenarm tot aan de onderarm, daar waar een pijnlijke band loopt met een enge bobbel erop bij de elleboog. Een lymf-spatader??